Ze pakt haar spullen, ze is de maan met de zon – in haar ogen.…

een reis om nooit te vergeten zou het worden, samen de wereld rond, jij en ik. Stoffige landkaarten opengevouwen op tafel, waar we vol plezier zijderoutes aan elkaar knoopten, onontgonnen kleuren die we op gingen snuiven, in landen die wij nog nimmer hadden mogen betreden condities moesten op peil worden gebracht, uitgedaagd, aangescherpt,…

de vogels vlogen laag die dag ik liep naar zee droeg een zinken jas een paslood in mijn hand een tent stond op de dijk ik dacht een feest maar zij was leeg het was voorbij of nooit geweest met de vogels streek ik neer strekte mij uit over het water…

Al zal ons leven krimpen tot een koekblik of een krant of, laten we het hopen, tot een stevig ledikant, ik plant er rozen, maak een tuin met mossig, groen gazon vol vlinders, vogelzang. Daarboven schijnt de zon. Zoals een trage tuinslak die spoorloos verder glijdt, verdwijnen onze dagen, stil, langzaam in de tijd. Verstrengeld onze handen…

het tocht in het oude huis ik lig wit en stil er staan kraaienpootjes naast mijn ogen hoor ik vleugels klapperen het sneeuwt in het oude huis het moet wel het is koud er groeien sneeuwklokjes hoor ze luiden de wind zingt hier leg ik mijn zakdoekje neer en gaat de kring rond het esdoornvleugeltje valt in de tuin loopt een engel ik…

Lig je echt hier, onder het zand? Ik kan het niet geloven Voor mij ben je daar boven Waar het lichtje altijd brandt Lig je echt hier, aan mijn voeten? Zonder adem, zonder praten Moet ik je nu echt hier laten? Jij zonnetje met zomersproeten Lig je echt hier in dit gat? Ik sta te huilen in de regen De kou, het donker; staat me tegen Ik…

Ik zit op je bed Op de tafel een spel Jouw handen te zwak Maar we maakten het wel Jij kon echt alles Je kwam met een lach Maar de laatste maand zei ik Schat klaag maar, het mag Nu zit ik hier weer Op de zelfde plek En ik word haast wanhopig ’t Gevoel maakt me gek Waarom wist ik niet? En: Wist jij soms wel? Ik huil en ik huil En ik knijp…

M’n lieve tante Pietje, de wereld is zo koud. 't Is zo kil om me heen, zo stil, ik ben klein, eenzaam, alleen. Jouw ogen lachen, je trekt me er doorheen. Sjok, sjok, sjok, achter aan je rok, zo gaan wij naar buiten, waar de vogeltjes fluiten. M’n lieve tante Pietje, bij jou is de wereld vrolijk en warm. 't Is zo vredig om me heen,…

Kijk sneeuw zeg ik tegen haar in een stoel die nooit meer tuinstoel zal zijn daar achter het grote venster ligt winters wit bevroren haar blik verdwaalt want het sneeuwt ook al weken in het landschap achter haar ogen nu is vandaag en gisteren en morgen waar taal nu ligt is het voor altijd winter en het sneeuwt in mij van onmacht…

Vol barmhartigheid Behandel ik de vluchtigheid De recht-mijn-rug-tijd Die van me af glijdt Me geenszins bevrijdt En ik berijd de golven Bereid te verdrinken In gedachten aan de vluchtigheid.…

Er is weer een zerk bij op het kerkhof Van onze hectiek naar onaards verlof We waren nog geen klein beetje verrast Toen je plots naar memorie was verkast Oud zijn we nog niet en jij was jonger Ouderdom scheen nog een lange reis Je stond in je vakgebied aan de top Je carrière was niet bepaald een flop Onherroepelijk kwam de ziekte terug…

zwervend door oude straten geven steegjes nog altijd geen antwoord op vragen die blijven spoken door mijn hoofd ook al glimlach ik ziet alleen de weerspiegeling mijn echte ik, zij weerkaatst de leegte die al zolang in mij huist bladeren heb ik volgeschreven al verstierven de woorden in de herfst heb ik ze geprobeerd te vangen stuk voor…

Soms moet ik zo hard huilen wanneer mensen vechten met wapens van woorden. De woorden vermoorden. Krantenpapieren in verdorde schaamteloosheid. Soms moet ik zo hard huilen wanneer de muziek sterft. Alleen mijn zonden om mij heen. Dansen tot de naald een nieuwe plaat kust. Soms moet ik zo hard huilen wanneer wij denken dat dit het beste…

In de kelder zijn er de gevaren: hier ligt een roestende nagel, daar de dode hertog in zijn graf. Daarboven wieken zwermen helicopters, ratten vreten aangezichten op. Eindspel. De aarde ploft en spuwt verbrande korst. Wij duiden alles aan, maar niemand wil nog mensen lezen. Natte wensen druipen smekend van de muren af.…

het meest ondraaglijke was toen je ogen mij verlieten en ik daar niet aan ontkomen kon en je handen als vanzelf volgden tussen ons de afstand van Neptunus naar de Aarde…

Mijn boekenkasten zijn overvol. Het zuiveren is begonnen. Boek voor boek. Eén voor één. Boeken die uniek zijn. Bibliofiel uitgegeven. Kieskeurig gekocht. Liefdevol ontvangen. Afscheid van boeken nemen, is me veel te bezwaarlijk. Ik koop liever kasten. Boeken verbannen? Geen denken aan.…

Ik kus me niet meer naar jouw navel, niet erdoor – niet jouw dromen in.…

ganzen in de dikke lucht gaven me niet lichtvaardig vleugels cirkelende vogels zochten een onbestemde verte zwarte wolken dreven mee zonder omkijken vloog ik voorbij voorbij wie ik was geweest…

ik zag je gaan door de betraande waas van afscheid nemen kus en handendruk al lang voorbij alleen maar wij en jij die droomde er was geen wakker worden in confrontatie met het definitief van einde de overgang was toen de laatste adem floot die fluweelzacht stilte sloot…

er is zoveel gebeurd de laatste dagen dat mijn hoofd een braakliggend land lijkt te zijn waarop niets kan groeien dood als de dood die mij voor ogen is gekomen een kaars gedoofd in de koude aarde waarboven de stille blauwe hemel een witte wolk wachtend hangt…