de dromen in haar hoofd belandden onder haar voeten niet vleugellam geslagen nog geen korstje op de wond alleen het allerzachtste komt tevoorschijn een wenkend perspectief de liefde alleen telt het strijklicht streelt haar rug…

we ademden helderheid uit toen we woorden schilderden in aardse tinten we zagen de weerkaatsing van het licht op de veren van de strandleeuwerik niets was meer hetzelfde in een zee van licht na een onvervaard vaarwel…

Kerstballen glinsteren Bibberend, waterkoud, Sluipt hij, schoorvoetend, Als iedereen naar 't Orenverdovende Hemelbestormende Vuurwerk kijkt, weg Als een schim: 't Oude Jaar..…

Vaarwel, woorden... Hoe handig ik jullie ook bestuur, jullie maken niet dat mijn meest geliefden naderbij kunnen komen. Ik wil niet tussen God en mijzelf inkomen, niet de draden onnodig verwarren, liever een instrument blijven, geen zielsverlies lijden. Jullie zijn de knoop in mijn maag, de deksel op mijn emoties. Ik hoef niet langer als…

toen ik jou loslaten moest bij de brug naar de overkant was ik niet bang voor verdriet omdat juist dat mij herinnerde onophoudelijk als de brug zelf waaien mij nu jouw souvenirs die mij veilig en vertrouwd als onzichtbare armen dragen in het diepe water verzonken schragen pijlers de overgang als de getrainde schouders die jij mij…

Grote mannen huilen niet Ook van dood en Gebroken hart Nee, grote mannen Huilen niet Ze blijven staan Bij windkracht tien Op de blokken Van graniet Nee, grote mannen Huilen niet, er is Een fles en een café Een havenhoofd Voor in de wind Maar hee, grote Mannen kennen geen verdriet, heus nee, Grote mannen huilen niet.…

hij reist af de uitgebluste Dood een trage rit naar Nergensland even maar kijkt hij om naar wat was heb geen angst fluistert hij voor wat komen gaat het goede staat je te doen…

de Dood met hoed getooid kantelt in de tollende wind weggaan is een beetje sterven op ieder uur en op elke plek gaat iets van jezelf verloren…

zoals je uitstapt op het station met het vertrouwen te zijn aangekomen op de plaats van bestemming zo zal het gaan een enkele reis bij het vertrek en de zekerheid van het onzekere zo heb ik dat in gedachten als ik er niet meer ben iemand leest mijn gedichten en voor even kom ik weer tot leven meer moet dat niet zijn…

hey lief vriendje ga je met mij mee wandelen in het bos wellicht vandaag naar zee hey lief vriendje kom eens hier lieve vent dan zal ik je eens lekker knuffelen weet dat ik je schandalig verwend hey lief vriendje is het nu echt gedaan met een gebroken hart heb ik je moeten laten gaan…

ooit zal ik met je mee gaan samen op reis een zomerse ochtend je hand die me met liefde leidt het perron tussen schaduw en zon rondom statige bomen eerst koffie voor de trein arriveert want haast is aan ons niet gespendeerd de bestemming is bekend maar gelukkig bepalen wij tijd en verblijf het is een genoegen om ongedwongen…

weet jij nog wanneer je afscheid nam wanneer hoop en verlangens wegslopen? was het toen je met kuiltjes in je wangen met verlegen oogopslag in de camera keek? misschien was het later toen je niet meer bang leek en woordloos verdween? het lege landschap verlaten zonder jou…

Lees dit gedicht maar niet. Het geeft meer aandacht aan een haar uit uw neus dan aan een liefdevolle schone die u al duizend keer hebt bekeken. Lees dit gedicht maar niet. Het zou maar afbreuk doen aan uw omhaal van woorden, uitweidingen en opsommingen door de eruditie van uw mooie ogen. Lees dit gedicht maar niet. Er gebeuren zoveel rampen…

er is een ster geboren heel stilletjes en onverwacht ben jij van ons weggegleden in het donkerte van de nacht een vader uit duizenden niets was ooit te veel verslagen door een ziekte blijft het ondanks onze mooie herinneringen voor altijd stil…

ooit zullen we verlaten of worden achtergelaten ik jou of jij mij ooit zal het zo gaan met geluk ga je tezamen net als toen we elkaar tegenkwamen en wisten wij blijven naast elkaar staan want ik wil jou niet achterlaten en jij wil mij niet verlaten ach hoe het ook zij wie ook het eerst gaat jij of ik of ik of jij rest een antwoord…

niks blijft onzegbaar als je onder een zee van bloemen ligt als je ziel de vuurlinie overstijgt zal het een lange stilte regenen niks blijft onzegbaar als je immer zwijgend in dit leven alles zeggen zal…

een moment opgeworpen in steen dit ogenblik stolt tot aanhoudend voorbijgaan wat plaatsvindt is nog ergens na te lezen overal kalmte voortijd van avondmaal dichtbegroeid op den duur ontbost rustend graan is koren op de molen wolken verjaren met binnendrijvende zon stille genade benadert iets van troost alles is eeuwig…

Stop mij niet in de grond doe me dat niet aan laat mij bij voorkeur in rook opgaan Geef mij de kans om de wereld dan toch nog luchtig rond te zweven bespaar mijn lichaam het akelig ontbinden daar is niets aan wat beschouwd kan worden als verheven Ik laat me daar naar toe waaien waar ik in leven nooit ben geweest laat de wormen maar een…

Je bent niet meer hier iedere nacht bezoek je mij in mijn dromen dan leef je weer, intens als altijd je was zo’n mens je leverde nooit halfwerk het ging je goed af en zo ook in mijn nacht ik voel je teder en zacht je kroop in mijn bloed maar je werd niet oud en toch voelt het goed ik zou je niet gemist willen hebben nee, voor geen…

De mislukking ingepakt in dozen zonder opschrift dozen die niets verraden van de vijf smaken van de liefde, haar netels en het plakgras eromheen Bij jouw spullen de misverstanden de stille pijn van afstand en niet na te vertellen grapjes die ik meteen vergat in mijn verlangen naar gezelligheid Dag dozen…