In de kern van jouw menszijn Was je voor iedereen jezelf En, belangrijker nog, Voor iedereen gelijk, Als geen ander doordrongen Van de gedachte dat de mens Alleen samen met de ander Het leven leefbaar kan maken Zo hebben we je meegemaakt, Buurman die voor alles Medemens was, altijd klaar Om de naaste in jouw omgeving Te helpen…

als bougies niet willen vonken als de krukas niet meer draait als de brandstof onverrichter zake de motor druipend weer verlaat als lampen niet langer boren door de bodemloze nacht als de olie slechts kan kruipen waar de peilstok het niet verwacht breng dit wrak dan naar de sloper alles verdwijnt in het verleden ook de haren van…

ik zal je wiegen tot de slaap mag komen er zachtjes zingen over de vogels en de lindebomen aan ‘t kleine raam met jouw naam erboven dat ik voorzichtig heb opengeschoven om je te wiegen in het nad’rend licht dat straks zal schijnen op je slapend gezicht…

Ik zing mijn lied tussen de wolken er voor zal niet meer gaan de voorstelling van mijn leven zal achter de coulissen zijn. De kaartjes alle uitverkocht publiek zit stil te wachten op dat wat niet meer komen gaat het is te laat....…

angstvallig sluit ik mijn ogen knijp ze samen om te herinneren vast te houden aan hoe 't was gisteren en eergisteren doch schaven de dagen iedere keer weer 'n stukje meer uit mijn geheugen van hoe je klonk en hoe je rook geef me nog even, nog heel even een allerlaatste keer om me te laven…

alle redenen van begrip zijn plots verloren evenals logica die niet meer logisch klinkt overspoeld door onbegrip dat onze leefwereld volledig op z'n kop zette konden we jou niet vangen met al onze liefde leeg is de weg die voor ons ligt, de stilte immens…

En telkens staan we voor de dood: het niet te noemen afscheid zonder woorden die iets van zin vertolken. We zijn machteloos en stil, geen kleur of lied kan ons bereiken, geen warmte die doorgloeit de kou die ons gevangen houdt. Zelfs tranen kunnen niet de dorheid tot een stromen brengen, er zijn alleen maar vragen en zelfs die verstommen…

Jou heb ik mijn geheim gedeeld de serafijn in jouw oog geschreven Van vrolijke tovernachten tot de witte sterren in een zee van ultramarijn waar we samen urenlang in dwaalden Soms is er nog dat verlangen naar de oude Linde waaronder ik jou mijn woord heb gegeven en waar het licht teder om je bruine haar sluierde langs vonkende ogen…

loslaten het mooie moeten loslaten het warme weerloos laten gaan doet verstillen en verkillen alleen verleden blijft bestaan herinneringen zijn geschenkjes voor wie die wil verwerven laten dat mooie leven levend loslaten is een beetje sterven…

het is nu iets meer dan een jaar geleden toen er 'n ongenode gast verscheen; de dood is het gemis van jou nog immens groot en behoor jij nog lang niet tot het verleden wel vraag ik me nog dagelijks af waarom jij nu al vertrekken moest het maakt me soms razend en zo woest voelt deze intense leegte als 'n straf we hadden samen nog zoveel dromen…

De winterlucht, in maanlicht badend, dwaalt om ons heen in de diepe stilte van middernacht. We verzamelen sneeuwvlokken en het zachte licht van sterren en maan. Herinner je dit als niemand meer weet waar de weg van liefde is. Herinner je dit als niemand meer weet waar de weg van leven is. We lopen samen, een allerlaatste keer,…

De trein vertrok en liet mij achter met een gat in mijn hart ik rende nog over het perron maar natuurlijk was ik trager jij snelde vooruit en ik bleef daar uiteindelijk stil.…

Ik doe mijn hart in een mand dan kan die bij de voordeur wat zal ik doen met mijn verstand? ik plaats het bij mijn hart beide zijn nu overbodig neem alles mee voor mijn part ik heb niets meer nodig ik weet niet waar ik heen ga oh ja, mijn papieren liggen in het zwarte kastje in de la…

haar hoofd rust zacht op mijn herfst droomt van een lange zomer waar ik nog jaag, ren langs het strand en om een glimlach vraag, zij om een reikende hand de afstand lijkt steeds groter het slapen dieper dan ooit seizoenen nerven mijn vel jonkheid verdwijnt, mijn toekomst dooit haar wang verraadt verte de ogen spiegelen mijn hart…

ga maar terug naar jouw meisjesdromen een prins op een wit paard te lang werd jouw leven beladen met verwachting hee kleine meid ga maar lekker slapen…

Nu is vroeger maar dan kouder en wit-zwart. Alleen je doeken ademen nog warmte, zingen in kleur. Tranen stamelen het onzegbare, raken maar niet uitgepraat... misschien later, maar niet nu.…

eens zal ik mijn oor te luister leggen op het harde staal me rusten de vogels zullen roepen de takken buigen, wuiven ik luister naar de verte het zingen dichterbij het landschap traag in stilstand zwijgt grijs in matte nevel het zingen zingt van warmte vol van rust en kalmte ik klink mijn angst aan bielzen en hou me verder stil.…

jim zegt herman zit een stukje verderop begane grond om niet te diep te vallen in een hoek zit kurt een liedje te lallen god vertel me waarom is de hemel zo zwaar jimi pakt zijn gitaar en breit een lijntje door janis leidt het pillenkoor niemand hoort hoe elvis belt hij is vandaag wat later de veerman neemt geen plastic geld van…

Bedek mijn ogen met zwarte lelies, de wereld is er vol van, om in te verdrinken als verbeelding van de gedroomde aarde en de moederschoot waaruit we allen zijn ontsprongen. Hij verstond de lessen, die hem zijn ontnomen, ze ontstonden in een achteloos gebaar, private beweging van gefascineerde teksten in steeds wisselende choreografieën…

ze zijn al lang vergeten notabelen en burgers, die begraven werden in voorbije eeuwen hun resten zijn geruimd naar de knekelkuil het kerkhof is nu grasveld nog voelen wij de rust achter de Martinikerk waar oude kastanjes waken wie hebben hier gelopen wie zullen na óns hier gaan de knoestige bomen zwijgen…