Hij ziet een blondje aan de waterkant. 't Is avond en ze praten met elkaar. 'Ik ben een hetero,' bekent-ie haar. Ze zegt: 'Ik ook.' Dit schept meteen een band. Nu vat-ie moed. Hij ziet 'r als z'n bruid. 'Het lang alleen zijn', zegt-ie, 'ben ik moe.' Ze zegt: 'Ik ook, ik ben aan trouwen toe.' Bij beiden is het hoge woord eruit. Wat is ze…

ik zit kapot en stuk, verloren en verlaten verbeten op een kruk de wereld zwaar te haten de klok staat stil, de poes is dood het huis is kil, geen kruimel brood van het leven buiten hoor ik slechts af en toe wat flarden het leven hier vindt ook zijn weg de stank is niet te harden muizen knagen aan de vloeren luizen bijten in mijn kop ik zie…

je was er niet, dus bleef de koekdoos dicht en ook de glazen bleven in hun hoge kast vanuit mijn laagte greep ik naar de resten van vandaag er werd geproefd volgens een langbeproefde receptuur- maar toch een goede daad was duur en lege koppen stonden hol hun zwaargewicht te wegen buiten, in de lichte regen buitelde mijn levenslust…

een vlakte leeg op gras na er boven zweeft de monoliet zwart als fallische vingerwijzing ver weg dichtbij van hoog dalen vogels om de wijsheid onder naar boven groeit de streng raakt niet geen afdruk wel een eenzame bloem weerspiegeld in het donker…

Terwijl ik naar boven glijd kijk ik naar beneden diep in mijn verleden. Mijn jeugd is helder, lichtvlekken weet ik mijn rug beschijnen en almaar meer verdwijnen in een grimmig grijs, terwijl ik somber stijg.…

Zie haar zitten een gespeelde glimlach eenzaam gebroken alleen op de wereld in een groep zie je haar dansend door het leven gaan haar voeten bewegen haar hart zwijgt van ellende tranen van geluk stromen over haar wangen wordt fout gedacht verdriet laat ze lopen in het holst van de nacht zwart net als de put waarin ze gevallen…

Hoewel we dicht bij elkaar wonen zelfs vaak onder één dak ben jij toch dikwijls zo ver bij mij vandaan. Verder dan mensen aan de andere kant van de wereld kom eens wat dichterbij.…

stil wereld verkleind ik hoor de zon niet meer maan huilt wind opgesloten verder bouwen kan ik maar niet statisch luisteren leegte verteld hoger ijler draad gerekt tot hij knapt met open hart ogende oren vlieg ik omlaag laat as de as verstrooid…

Niet eens het niets of de leegte is als taal of als mens tot mij gekomen in een vorm zonder afscheid of begroeting tijdens de nacht en in het wachten onhoorbaar maar opgemerkt in aantoonbare onschuld niet bodemloos of torenhoog maar horizontaal als oneindige verte vertwijfeld weggebleven door in mijn hoofd te zwijgen.…

Het valt mij op Dat ik de laatste tijd steeds vroeger de gordijnen sluit niet dat het sneller donker wordt integendeel de lente rukt onstuitbaar op de dagen lengen soms al om vijf uur soms zelfs nog eerder steeds vaker blijven ze de hele dag gesloten ze laten licht door ja dat wel, het is dus overdag beslist niet aardedonker toch…

Door de dood Reeds gretig omarmd In de krochten Van deze orkaan Kwam jij uit Het niets Zo maar naast mij staan Verrassend op Mijn weg gekomen Jouw blik, jouw lach Voor mij het begin Van mijn nieuwe dag Dank zij jou ga ik Mijn nieuwe leven in…

want iedereen die dat zou kunnen heeft geen tijd, behoeft zelf hulp Jij geboren in de gore goot, die zoveel zelf verwierf en anderen alles gaf, staat opnieuw met lege handen, zo klauwend naar het licht, zo alleen in ’t peilloos donker, zonder echo van een ander - erbarmen wacht je na de dood…

weerkaatst gedicht de dichter wandelt in gedachtengang geplaveid met toverwoorden hij zucht in volzinnen en ademt in de geest van grenzenloos verlangen schrijft ongeschreven woorden in de lucht die vliegensvlug blijven hangen tussen gepleisterde wanden de handen gekruist als traag gebaar voor vreemde ogen.…

Na een lange dag van discipline en zes keer zingen in het koorgestoelte, waar de overburen je nauwlettend in de gaten hielden, zag ik weer de tuinbaas pater Vleugel voor me die tijdens het dagelijkse relaxuurtje, waar hij al jaren niet meer kwam, ineens kloekmoedig binnenstapte en mij openlijk complimenteerde met mijn spitwerk eerder die dag…

Als dansende schimmen gaan wij langs gekwelde herinneringen nog horen wij dond'rende vleugels stampende laarzen schreeuwende zinnen kon ik je keren ons lot keerde niet weer stormboot keer je boeg op de slagen der zee droeve geluiden ontstijgen schaduwloos de ruimte de aarde wordt rood als het bloed der doden de golven schuimen…

Vuursalamander kwetsbaar op de weg naar Melk. Volmaakte schoonheid. De Jakobsweg, die wij gaan, kwetsbaar alleen, tezamen.…

eens droomde ik een droom in een droom kaal ruig woest en leeg de ruimte ik legde mij neer en droomde daar over mijn eigen wereld nooit zorgen over eten en drinken een beschermend dak niet nodig immer achtergrondige muziek ik zou volmaakt gelukkig zijn maar een donkere wolk deed mij beseffen dat deze droom in een gedroomde droom intens…

nog een douche ruiken aan de handdoek licht uit gewone kloffie aan even een bak koffie het laatste shagje brief neerleggen de deur uit sleutel in de brievenbus gestript het pad af dat was het dan…

Doeschka is dood zo ineens Ze vond d’r bazin hier niet schrijft haar in memoriam schrijver Je kunt het ook zonder stellen De ultieme eenzaamheid van je leven zien, ondergaan, verteren Zoals iedereen misschien Een aantal vrienden van me die zeker wel Net als ik nu In zwaar levensweer niet alleen wel eenzaam…

Knoopje voor knoopje open ik trillend haar gordijnen Vuurvliegjes schiet zij met strelende nagels in mijn dijen Zij heeft duizenden namen en terecht Een drinkplaats waar ooit elke man zijn dorst heeft gelest Het is leeg in haar raam, slechts de nacht en een hijgende zee Ze bekleedt me met schuimkoppen, langzaam golf ik met haar mee Zij heet:…