Een slok wijn Genieten Vergeten Uitgespuugd Op het tapijt In een goedkoop hotel…

Starend van het witte papier naar een punt in de verte waar het niemandsland begint kan zij niet kiezen voor een dag van de beschikbare zeven kiest ze dan allemaal op zoek naar de volgende zin in het zoekend bestaan in dit land waar ze iemand is voor niemand behalve zichzelf waar ze zwijgt in alle talen zijn er alleen eigen grenzen die…

wrijvend over een tere huid verdrijft zij de tijd nu en dan plukkend aan het overjarig Perzisch tapijt terwijl de regulateur onzichtbare zuchten ritmisch begeleidt…

ken haar al jaren iedere morgen kijkt zij tussen gordijnen als pilaren naar mijn open raam ziet ze mij staan of staart zij naar een verte met oude aarde in gedachten bij het vallen van de avond sluit ze buiten uit wellicht om pijn te verzachten…

Onder de Morspoort uit 1668 te Leiden komen zoete wietgeuren mijn neusgaten opvrolijken. De stemmen boren door mij heen als pikhouwelen in zachte mosculturen. Ik moet hier weg, voordat de wachters komen om mij aan hun speren te rijgen. Ik hoor ze al komen. Het is pikdonker. Naar buiten, jij, vagebond, ga bodemloos verrekken, het grijze in.…

Waar dwaze lieden aan de zijlijn staan en de branding aan de vloedlijn grenst Waar koude het nachtelijk uur passeert en honger mijn droevig hart vermoeit Daar vind ik nieuwe zin in voltrokken versregels en schone kunsten in frivole tekens Daar hervind ik het leven in warm stromende beekjes in tuinen van smaragd Gedistilleerd tot een…

Een vleugje kind Aan de rand Van het bestaan Waar wind en vaandel Het gezicht beitelen In jaartellingen Die nog zijn te gaan…

de honinghommel zoemt de karper jongleert in de vijver hagedissen verlaten hun huid een waterlelie verschiet van kleur zwarte slijmerige slakken ontvluchten de zomer tussen de buien door verzengt zich mijn denken doelloos in het kroos een doorweekte tennisbal de eenzame tocht door het bos schenkt mij geen vreugde vandaag toch / reken…

De regen breekt je laatste weerstand en je staakt het rennen, door moedeloosheid overmand laat je het water in je haar in je kleren trekken. Trekt een paar gekke bekken omdat je nu eenmaal een clown bent, maar inwendig kun je het niet verwerken, ze heeft je verlaten en je schreeuwt een paar harde woorden, niemand die je hoort door de wind…

mijn geest kent komkommertijd niet dat hij bezonken rust of bruist van ongedurige verveling neen, mijn muze is door derden verleid waarom vertel ik u dat zo uitvoerig omdat dit de bestaande leegte uitdijt daar mijn aard neigt naar complexiteit zoekt hij troost in het dichterlijke moeras normaal toch bron van inspiratie uit…

Ik voel me de laatste dagen zo depressief Ik zie alles zwart en negatief Ik verzet me er steeds tegen Ik heb het voor iedereen verzwegen Ik hou dit niet lang meer vol Ik word van binnen helemaal dol Ik zou het liefste willen sterven Ik ben toch ieders leven maar aan 't bederven Ik word van dit alles zo moedeloos Ik vind m’n leven toch…

net als ik de zoon van een dominee en beiden verslaafden aan het dichtwerk, dat omhoog voert tot in de hemelzee, via wijze vrouwen, niet de kerk die dood maakt wat zij claimt te doen, niet de wereld die in onmin leeft, maar via hun ogen, Mathilde toen en anderen nu, wordt de ziel doorleefd van wat het ware dichterschap toch is: een grote…

Als je huilt om een bloem, die in de knop is geknakt. Om een liefde die niet kon en mocht ontluiken. Een hart, dat niet werd verstaan je in het donker liet staan. Zal je toch eens weer horen dat de vogels buiten fluiten. Dan stap je uit de schaduw om in de zon, verder te gaan.…

Ik wil je gedenken, ik wil je vasthouden, ik wil je niet missen, ik wil jou Ik wil je koesteren ik wil je omarmen ik wil je beminnen, ik wil jou Ik wil je liefde verklaren, ik wil je ten huwelijk vragen, ik wil dit alles en wil dat met jou Ik wil je alles geven, ik wil alleen met jou maar leven, ik wil dat alleen maar met jou. We wilden…

Betekenisvolle leegte Gevuld met tonen van verdriet De wereld valt samen Zodat je stilstaand beziet Ontschermd door tijd Bestaat alleen nu, Zonder moeten alleen moment en puur gevoel Zonder angst Ruimte voor essentie Leegte maakt heldere Emotie…

Door het open raam het geluid van de vallende regen een ritme van druppels op de bladeren dat rustig maakt Was jij hier dan konden we samen naakt een eindje stappen weggaan en terugkomen met grote spetters op de huid Elkaar afdrogen en ontdekken waar het in het lichaam gloeit Jij blijft het meisje van Brazilië het land waar jij van houdt…

In de krochten van je ziel Door leed en pijn verhard Woelen onrustig je geheimen Verduisteren je bloedend hart Het harnas verroest door tranen Sijpelt het verdriet door de muur Je vesting zal snel vallen En verteren door het vuur Het vuur van je verlangen Dat iemand je echt kent Die je dan zal omarmen Om wie je werkelijk bent…

Wanneer je het zwart van de nacht in mijn ogen ziet ben ik er even niet maar wacht op mij het donker voorbij dichterbij de bron van het bestaan waar het hart van wolken breekt en zoute tranen uit een zee van spijt in rook zijn opgegaan waar het licht weer dag wordt en mijn glimlach zich uitstrekt in oneindigheid wacht…

Je ego Is net als lego Je moet je zelfvertrouwen Steentje voor steentje opbouwen Dat is de hele stratego.…

Smachtend naar het Groene Goud ontwaar ik vele dromen In het Maanlicht hoor ik niets wat mijn Hart vervullen kan Uren leeg en zonder weemoed ook de Toekomst is nog ver In mijn oorschelp heerst de Stilte van een onbewogen lied Van diepte en van dalen Dralen wordt mijn hoogste nood… Hoor die vilten voetjes stappen op een harde ondergrond…