Herfstbomen wuiven zwaarmoedig onder sombere wolkenkolossen je aarzelt nog in bewegen zelfs de stilte is vasthoudend maar even goed laat je me los tussen het zwijgen van antwoorden droom ik in verloren tijd zitten jaren onverwerkt verdriet dat weet je, heb je terug gelezen in historische boeken, laat je slapen wat ik moest vergeten…

Vaak liep ze zomaar stil aan me voorbij alleen een vaag knikje, nooit een eens vriendelijk woord of een goedendag. Zag ook nooit een lach als ik haar zag toch hield iets in haar ogen mij vast, er was eenzaamheid en angst in verborgen. Heb haar aangesproken, even was ze verward dat iemand zomaar met haar sprak, maar in haar ogen verscheen…

woord voor woord schrijft hij in kleuren emoties vloeien uit zijn pen in geuren aan de rand van een notitieblok trommelen vertwijfeld vingers woord voor woord schrijft hij emoties vloeien uit zijn pen en weet niet wat te zeggen…

nee, ga niet weg nu mijn vel nog tintelt van ons afscheid je weet hoe de regen hier zal binnenstromen het dak begeeft muizen, spinnen en wespen mij belagen het wordt al donker de honden huilen de melken maan vol hallowenen geraamten voor het raam blijf nog even verdrijf met mij de duivels uit mijn huid…

Als de dode sfeer tot in mijn bloed verteert stolt het monster zich in mijn banen ik overtref mijzelf nimmer met die diepte totdat ik stil weer adem haal. De lach is zeldzaam maar dan wel gemeend eerlijke kanten zijn goud waard het ontstoffen moet al te vaak gebeuren omdat ik wellicht wat allergisch ben.…

De zomeravond valt zwoel over de groengezegende zomertuin mystieke flora snakt naar regenwater groente wortelt dieper in oorsprong van eenzaam plantaardig bestaan onder de begieting van de mens honingbijen bestuiven zoete bloemen geur van weemoed omringt het licht van een volmaakte volle maan ik wandel langs de borders van het tuinpad…

Vanmorgen zag ik mijn buurvrouw ze knikte minzaam naar mij en liep me verder stilletjes zonder een woord te zeggen voorbij. Vanmiddag zag ik mijn buurvrouw die verlegen zat om een praatje ik knikte minzaam naar haar ging verder met boenen van mijn straatje Vanavond zag ik veel mensen bij buurvrouw binnen gaan ze was komen te vallen kon…

je gaat niet zomaar als je wordt bemind bij een glimlach van een geliefde en sprekende ogen van een kind soms blijkt de aarde te groot of de hemel eindeloos ver weg een ziel is dan in diepe nood het gevoel geestesdood denken kent heg noch steg je gaat niet zomaar als missen huilt in het donker waarin de zon is verdronken…

door het raam kijkend zie ik enkel de vreemde natgeregende straten eenzaamheid overvalt mij jong als ik was, levensvol lokten de avontuurlijke verten bekroop mij het reisgevoel als stralende jets overvlogen nu zijn diezelfde verten een gevangenis voor mij zij zijn waar ik vertoef maar niet mijn thuis mijn thuis ligt daar waar ik onbekend…

uitgestorven pleinen en straten huizen in de schaduw hun reikwijdte van glazen muren verschuilen geen optie zelfs niet onder de houten trap in het voorportaal het is stikken of leven het glas is immers geen pantser ergens dwaalt het door de kamers likkebaardend ladderzat als een valse profeet spijkert eenzaamheid haar vast…

achter de nacht verborgen schuif ik aan in de dans der vermetelen, ik geef u mijn woord maar eens wordt het morgen en is de kans verschoven, teniet, vermoord…

levend tussen momenten door van wanhoop en hittestress vastberaden doorklief ik de tijd moedig ontlopend de onwetenden die mijn ware gezicht niet kennen rimpelen gedachten zonder bodem mijn innerlijk gemoed zweetdruppels zwaren mijn schouders angst camoufleer ik mijn ziel in nevels van steenlawines manouvrerend tussen tranen en…

je tuin een levend schilderij in de klimrozen hangen pinda’s voor de mees en de verwilderde parkiet maar de vlaamse gaai zie jij daar liever niet die veelvraat is brutaal je rozen doen het goed de rododendron ook beide in diverse kleuren en de pas geknipte haag vormt een gladde kraag bijna op gewenste hoogte om jouw favoriete plek…

zij waren samen eenzaam gelukkig met elkaar want alleen is zo alleen ook voor een eenzaam paar…

Zingend gooi ik Frans eruit Daarna bezem ik Geertruid samen met haar laatste snik naar mijn stoffer en mijn blik Jodelend dweil ik Thea op wring haar in mijn emmer sop Onder opgeruimd gefluit druk ik Barend door de ruit Ach, wat wordt mijn huisje schoon Saar en Bep doe ik gewoon in de groene en de grijze ieder op haar eigen wijze…

ze zaten daar getweeën zo langzaamaan een beetje dood te gaan in het stille huis als't goed ging hand in hand als 't slecht ging achter de krant samen haast twee eeuwen oud geërgerd om het falen van hun geest en hun organen wijl in het hoofd herinneringen malen houden z'elkander vast om niet alleen te moeten dwalen * "er…

Al het mij dierbare sterft ieder moment steeds zie ik het gaan en laat het mij alleen in een onthutsend nu dat ik moe ben te zijn. Alles leeft telkens weer in een voortdurende golf slaat het tegen klippen hemelbestormend driest een toekomst tegemoet die onvervulbaar blijkt. Ik vergeet mezelf te zijn te rusten in het weten dat alle…

De eenzaamheid van het niet kunnen maar wel willen staat op zijn voorhoofd gegrift het niet kunnen vragen, omdat ie zo niet is opgevoed belemmerd hem in zijn doen, zijn laten zijn alles. Tot de ander hem de vraag stelt, zal ik even… hij glimlacht en mompelt: ik durfde het niet te vragen… en zo is eenzaamheid geboren, uit mensen…

Het begon niet met het zwijgen, de stilte die je me zo lang toevertrouwde tijdens het reizen van mijn ademloze wachten de regen hield onze dromen bijeen en wij sliepen terug naar jou bij jou, bij jou, bij jou was er een andere horizon en minder ruimte voor twijfel bij jou bleef het onbewuste binnen de inhoud en had de vorm geen kans…

Wat rest is, de left- overs wat rest is een restant wat rest zijn de brokstukken van wat eens een geheel was, wat rest is de hond in de pot, de deksel op de neus. Wat rest is de puinhoop, van wat ooit een samenspel was, maar nu voorgoed verbrokkeld tot gruis, wat rest is stof, die opwaait in de wind, die niemand ooit nog terug…