In deze kamer woon ik rieten stoelen rond de tafel een schilderij aan de muur en achter de grote ramen wolken. De ruige kast, meegebracht uit Frankrijk op het dak van onze Volvo tegen de zin van mijn vrouw mijn lage designbank gekocht nadat zij weg was. Hier had ik mijn kinderen op schoot knuffelgeurige verhaaltjes voor het slapen gaan…

gevangen in vergetelheid de drank die je daartoe dronk vervaagde de herinnering en toch weet je, elke weer, wie ik ben en waarom je bent jarig, is je verteld de blijdschap is groot bij binnenkomst, bloemen en cadeaus kussen en knuffelen, een breekbare vrouw maar bij de lift, op de weg terug zie ik verdriet, brekelijk gezicht korsakov…

zij is eenzaam in de ware betekenis van dat woord pratend in zichzelf, verwacht zij geen antwoord want wie hoort haar in de kamers waar zij leeft, omringd door bloemen die niemand meer geeft? er klinkt een schreeuw om aandacht zonder geluid wanneer zij deuren en ramen sluit snakkend naar lucht, op zoek naar het licht liever…

Zeg ben jij niet de vrouw van man van kind van zus of broer van die of die vertel eens wie ben je wie buiten elke andere categorie dat opgelegde rollenpatroon doet pijn want er is niemand die je echt kent als jij jezelf niet kunt zijn…

er is iemand gestorven in mijn ziel langzaam en over vele jaren heen de weg was blind het doek viel in mij is iemand als de dood verlaten door het leven een hart in nood weer neemt de schaduw mij mee eigenlijk al vele, vele jaren ik volgde ontkennend gedwee immers er was ook oud verdriet het kwam niet tot bedaren het kleurde…

ik herinner mij duizend en één woorden- ze vliegen in mijn oren en flitsen voor mijn ogen alsof de donkere nacht me meeneemt. ik val vanaf de hoogste toren die ik ken zo de diepte in en vang mijn eigen gedachten. soms zou ik willen zweven als een vogel dan zou ik mij vrijer dan vrij voelen- kan ik eindelijk beseffen hoe het is samen met…

De veer suggereert de vleugel waaraan de romp van de vogel hangt De kieuw flankeert de vissenkop die de alg en de slakken vangt Waar ging je heen toen je er niet meer was? Waar is je geesteskind naartoe gevlied? Na de vogelvlucht en de donderslag is de raaskal neergestreken Voor de valreep ben je naar het eeuwig thuis geweken…

Het regent maar. De dag is nat de nacht ingeslopen wat weet ik ervan? waar zacht lopen en slapen dan?…

voor de donkerzwarte drukte van de diepgrauwe straat schuilt zachtjes de snikkende lezer tussen het lage plafond levensgrote ramen en wanden van papier waarop de naaste omgeving haar heiligste geheimen schaamteloos beschrijft in een droge stroom van angstig veel feitjes en vreemde gewoontes maar de naam de naam nooit de naam…

Ik zag… een elfje zittend op het mos, rondom haar heen stonden bomen…tezamen…als een donker bos. Haar handen hield ze voor haar ogen alsof al die bomen… tegen haar logen… Haar gouden lokken hingen sierlijk over haar gebogen rug. Dat elfje dat ik daar zag, trok zich even terug…. Ze was verdwaald door al die bomen om haar heen. Juist daarom…

Adem IJzige adem, noorderwind Kronkelt zich als ’n sneeuwwit lint Tussen de kale bomen IJs Zwart en wit, snijdende kou Kraaien in de lucht, zo blauw Winter is gekomen Nacht Eeuwig en eenzaam, duister en donker De donzige sneeuw onder ’t sterrengeflonker Droom je winterdromen…

je wordt geboren je weet niet waaraan je begint je ouders moeten wel, het wordt van ze verwacht en dan heet je zomaar Barack Obama, de verlosser men wil het anders, dat zorgen worden verzacht dan zegt je moeder, deze noemen we Adolf want we hebben al een Heinz AH Erlebnis, Zwarte Woud een kerstboom versierd Huil maar niet, kleine…

zodra het daaglijks licht verdwijnt met haar spelende kinderen op straat met haar lentestralende korte rokjes met haar zomers lome lijven verschijnt de nacht ongenaakbaar eenzaam en hakt dromen aan flarden doet pijn aan mensenwensen voedt de verwarden ik wil niet slapen gaan de warmte van mijn dekbed verraadt een duistere deken ik schrik…

het is als het verbloemde sjansen van dichters een tonen om het tonen in tonen die blijven soms hangen op zekere hoogte in zich gekeerd met schroom die geen handreiking doet zo gaan onze paden zijdelings samen en wijken uiteen waar het woud dichter wordt er wordt zoveel geboomd en ook nog geschreven het ontvangen vaak niet…

De nacht ademt de stilte eenzamer dan ooit voel ik het verdriet over jouw droeve dood vol onvergetelijke woorden nooit doof geworden voor voortrazende tijd zal ik je niet vergeten in herinnering vervagen, maar hier naast mij op 't hoogpolig tapijt liggen gewaagde zinnen troosteloos, leeg hopeloos te zijn met een echo van stilte die…

Je kent me niet, nee dit is mijn gevoel ook al vertel ik het aan jou, snap je nog niet wat ik voel ik voel me alleen, maar je snapt vast niet wat ik bedoel ook al zie je me elke dag weet je nog niet wat ik doe. de ene dag voel ik me beter dan wat andere weken en kan ik wel blijven smeken voor een beter leven maar dat helpt toch niks, en verzacht…

ik zit graag op het duin helm beschermend, uit de wind ik volg de zon weerkaatsend de ondergang is kleurrijk gezwind dan wordt het langzaam donker en doe ik mijn ogen even dicht dat moment zie ik de zee het water, de golven, het wad ik draai om naar de lichten van de stad…

het jonge gras weet niet wat komen gaat weerloos wacht het op zoete warmte of een zachte lentebui de lichte tred de speelse handen dragen je onschuldig verlangen even maar het kleine hart weet wat komen gaat het wacht - weerloos - op de zware tred en de vuile handen het schreit het zal niet bloeien het jonge gras zo lang…

Nevel hangt tussen de heuvels vaag zie je sterren in de nacht. Met ogen die aan duisternis wennen omdat ze geen zonlicht willen kennen. Je ziel is net zo donker als de nacht de schaduw heeft je in zijn macht. In je binnenste mag niemand kijken je eenzaamheid zal niemand merken. Nu de wereld je alle hoop op liefde en geluk, voorgoed…

verlicht de pijn met zachte handen die langzaam gedachten verlichten dat eenzaam gevoel verdichten want soms doet kou de huid verbranden wel duizend ogen gingen voorbij slechts terloops een glimp verliezend twee ogen, ze bleven onvindbaar misschien wel verloren voorgoed verwarm mijn pijn met zachte handen die strelend gedachten verlichten…