steeds hoger tot mijn schaduw verdwijnt stap ik een barre tocht omhoog gegeseld door de wind zoekend naar zalvende stilte eenzaamheid treft als een kaakslag in het dal staat een koe ik noem haar Gertrude dat praat makkelijker…

ik ben vandaag opnieuw gestorven droeg mijzelf naar het graf de dood had mij weer ingehaald de verlatenheid tikte met haar koude staf turend overzag ik het bekruiste veld van eer bezaaid met versteende tranen ik stond hier al vaker ja, meer dan één keer de gegraven kuil weerspiegelt de schaduw in mijn ziel als onbegrepen…

dans het witte vel tegemoet wanneer warme woorden in onwetendheid versluierde blikken giftig vertroebelen geopende armen die schrijnend leeg deze dag niet meer vast kunnen noch willen houden laten ongevulde handen levenloos gaan langs gestolen zinnen schrijven onduidelijke lijnen hun eigen wanhopige nachten, levensdraden laten…

jouw tochtgevoeligheid dichtte alle kieren en plaatste een veer op elke deur die niet meegaf synchroon aan de eikels viel een flanellen overtrek op ons bed waaronder ik het nog steeds koud krijg als ik jouw ademtocht voel door de gapende leegte die je achterliet…

rust heerst in mij de bladeren zijn gevallen net als gedachten een plek vinden en de strijd in mijn gemoed allengs verzachten rust heerst in mij ik kan weer geven de ander zien en horen de eenvoud van intens contact kan mij weer bekoren ja,,het lijkt niet groots of van gering gewicht toch raakt het dat wezenlijke wat…

Langs het slingerende tuinpad gaan ongelijke passen licht gedempt door de herfst welke al zacht begint te vallen zijn adem maakt zelfs het eerste roodborstje warm zodat geregen pinda's ongebrand smaken als peanuts wazig is zijn blik maar het huis kan hij nog steeds vinden, blindelings, hij loopt gewoon rechtdoor…

Onopvallend verborgen in mijzelf gekeerd net zoals op het spoor tussen de rails en voor de trein ik was er wel maar ook weer niet men zag mij niet en dat zie ik wel, Onopvallend verborgen -voor een ieder-.…

‘Ik ben er weer’, zei de man, van wie niemand in de gaten had dat hij was weggeweest, ‘maar ik ga er zo meteen weer vandoor.’ Geen sterveling die het opmerkte toen hij voorgoed vertrok om nergens aan te komen. Zijn bestaan viel nog het beste te vergelijken met een boot in de mist. Je ziet alleen de mist.…

Soms is mijn slap omhulsel flexibel genoeg om op te veren, soms ben ik als anker ingegraven en verstopt. Soms heb ik aan een woord genoeg om over het plafond te lopen en te voetballen met de zon. Soms ben ik te blind om dichter bij te komen, bij te leven, alleen te dromen.…

Ik liep langs akkers van verlatenheid Door dorre droogten vol met onbegrip Gegroeid in jaren tijd Ik zag geen kleur meer Die mijn onrust kon verstoren Slechts het grauw Moest mij bekoren En de strijd De eigen innerlijke kracht En soms façade Waren broeders Teer, hard en dan weer uiterst zacht Die hielpen bij de ommekeer Waar plotseling…

het is koud om me heen als de dageraad daagt ik draai de lamp boven mij hoger en voel de verlichtende warmte mijn gezicht spiegelt in de ruiten van de tuinkamer als het hoofd zich wendt, naar welke kant ook, is mijn bleke gezicht op het glas geplakt, zie mijzelf zitten ik ben niet alleen…

de zwarte tanden ratelden, de bus slikte de boodschap als gedane zaken bestempeld en bestemd, het zou haar smaken de brief was klaar, bezegeld met een kus de woorden had ik uitgeperst als pus ik wist niet dat het kant noch wal zou raken want niemand hielp over mijzelf te waken ik liep maar rond, gevangen in een lus van binnen huisden vuurspuwende…

Ik streel de wol van mijn trui en monster de kabels een kraai klieft cliché de lucht is bewasemd Geen van de kruisen wijst naar een vriend een broer of een vader ik ben enig kind Toch huil ik een halve eeuw later…

in een woestijn gedreven vernedert de hitte mijn beroofde zinnen onder de voeten miljoenen tranen uitgeperst, opgedroogd oneindig in een witte vlakte de wind giert cirkels rond de stank knaagt levenloos de vingers van m'n geraamte mijn dorst wankelt ik begraaf het speeksel van ijskoude woorden het zand wordt zwaar snikt in…

De rafels aan de jas haken rimpels aan haar benen opgetrokken blauw tegen het marmeren blok Het station dat stemmen galmt één toon vult alle dagen een haperende naald die zich niet laat stoppen Lege ogen lozen haar boven zigzaggende voeten de massa dampt en wacht de deuren staan op punt van sluiten Verdwaasde schimmen jachten…

ik ben nooit een kind geweest de anderen die om mij stonden herkenden niet mijn ware geest ik was niet aan tijd gebonden ik ben nooit alleen geweest de anderen die ernaar vroegen liet ik in hun waan, bedeesd gaf ik gehoor aan hun genoegen ik ben nooit een mens geweest lang voor elke onheilstijding was ik al stof en as, verweesd, bewaard…

al droog ik met tedere overgave een traan de weg naar jouw pijn kan ik niet gaan ook al raak ik zo nabij een hand eenzaamheid is voor mij een onbereikbaar schaduwland…

Bijtend in een onsje geluk terwijl ogen haken langs vertrouwde lippen verbergt zijn grijns diepe treurnis de stoel, ditmaal om op te zitten, houdt het wankele lichaam niet meer in balans twee benen zoeken steun daar waar de geest hem heeft laten vallen loopt nu ook zijn lichaam van hem weg en steelt als laatste de kleine sleutel,…

...en dan hoor ik hen schreeuwen maar ze worden niet gehoord 'k zie ze vechten als leeuwen Toch eindigen ze vermoord en de vaandels die ze dragen hangen stil, ondanks de wind maar onder harde lagen schuilt het optimisme van een kind In de zomer mag het sneeuwen geen mens die zich er aan stoort al duurt het wachten eeuwen niets dat de…

de oren uitgeschakeld geen rilling in de huid het oog naar binnen toe en wimpers neergeslagen de lippen dichtgeknepen geen tandenknarsen meer alleen nog streling van het zand zo ver van de wereld…