voordeur open vriendelijk onthaal liefslawine achterdeur al op een kier van die eenzaamheid moét koesteren raken tallozen elkaar kortstondig langzaam schuivend allen dezelfde weg tussen die twee vermaledijde deuren met onbegrip woede om de leugens verwarring en verdriet gevallen, in ongenade geslagen met de stok van die…

Op een bankje in de zon zit hij naar niets te staren. Hij weet nog hoe het eens begon. Nu tellen ze, die jaren. Niet lang geleden - gisteren nog? - moest hij een knie verbinden. Zijn kind dat viel, hoe kwam dat toch? Hij kan de draad niet vinden. Dat kind is groot, al lang getrouwd. Zijn vrouw al lang begraven. Zijn huis verkocht, 't…

er zijn van die momenten dan splijt een oud gevoel zich van mijn nieuwe lente als oude zuigende wortels schraal, zo gevoelloos koel een onbegrepen negatief verbeeld in grijs en zwartwit hoe de ziel werd verscheurd nimmer zal die herinnering alsnog in zorgende liefde worden ontwikkeld laat staan in een zomers bouquet worden gekleurd…

Vandaag gaan zij een dagtrip maken, als lang geleden met de bus, maar aan de afvaart staat geen moeder, geen liefdevolle afscheidskus. Zij hebben proviand voor dagen en haarlak in hun oude tas. Een plastic netje voor de regen. De dag wordt weer als vroeger was. Zij zingen van een oud plezier en zeggen met hun droge lippen: 'de dag zal…

Wachten tot Het gewicht van ons Verschaald getuigt Van niets Verschraald en ontruigd Azijnpissers en lentekinders Ons deel, onbetuigd Wie bekommert zich nog om vlinders ?…

mijn handen spreid ik als hekken voor de ogen zie nog weinig licht de vingers als balken beperken mijn zicht ik deel de wereld nog meer in parten aanschouw het buiten nog minder: als gekooid stuurloze gedachten slenteren ongedurig als roofdier, hongerig door mijn brein ik ben als van de reden beroofd een niet te stoppen sinistere…

dichtte met dunne draadjes mijn grootste dromen kleinste zeer van duizend vrouwen honderd zonen en één koninkrijk maar wind stak op en losse blaadjes hadden geen verweer verzoek de vinder ze voor altijd dicht te vouwen gooi ze weg of maak een prop en slik het in…

Het raam gebroken en mijn naam gestolen Naamloos en onbekend trek ik doelloos de heuvels in waar de uren dagen duren en de schemering even hardnekkig is als poolijs de zomerwarmte slechts mijn droge huid maar niet mijn verlaten hart verwarmt De lege nachten vul ik met poëzie over gebroken Delfts blauw en over de zeven zwanen die…

zo was de dag niets anders dan een bord bruine bonen fantasie in een natte asfalt, dode eenden omgeving waar het gaat zoals het gaat het gebeurde later in de buurtsuper bij de eenpans gerechten tussen de eenzamen bleek ik een van hen toen werd ik toch verdrietig ik kon er bijna om lachen…

je zag jezelf en sprak: ‘genoeg, tot hier ik houd nu op mijn lichaam te verminken de vetreserves zullen drastisch slinken ik stort mij in de strijd en ... zegevier ik rook niet meer en stop meteen met drinken (behalve af en toe een glaasje bier) ik eet gezonde granen, ziltig wier de loftrompet zal ooit weer kunnen klinken’ al snakte je…

Gisteren keek ik naar de lucht En zag klodders wolken zo koddig, Als eenden op de eerste vlucht. Hun dons dansend, ’t gekwaak lobbig. Geen moment begon bij mij te dagen, Zo vast werd ik erdoor overtuigd, De verzilverde snavels te bevragen, Op de oorsprong van dat geluid. ‘t Is gek dat ik geen vinger uitstak, Gewoon ademloos bleef staan…

het rode zwart van oude pijn verscheurt het hart van wie niet zijn met trager bloed dat zwaarder stroomt dan zoet dat nog van leven droomt ontsteekt de vlam die gaf en nam de rode gloed die nooit meer kwam…

ik zou graag willen huilen zachtjes zonder haasten in de herinnering waar ik jou heb aangeraakt in de liefkozing van je hand toen ik jou droomde tussen vroeger maar nooit later ik zou graag willen liefhebben eeuwig enkel jij in de tranen waar ik jou heb gefluisterd in de regendruppels toen jij mij vlocht tussen uren maar nooit…

een onafzienbare rij wandelaars bevolkt het pad dat voor ons huis de schakel vormt tussen volwassen straten de avondvierdaagse loopt door de geopende luxaflexlamellen zie ik delen van mensen bewegen naar de onzichtbaarheid jong over- heerst ouderen lopen begeleidend zwart een galgolf neemt me op en gooit me op één hoop met vergetelheid…

bedankt voor je woorden snak ernaar moet je weten maak me ongerust als ik niets van je hoor droom ervan je nog één keer te ontmoeten dat we dan kunnen vergeten wie we zijn, wie we waren geen vingers, geen hoofden verstrengeld in elkaar sterkte met je benen de kinderen en mij vergeven…

´P.S.V. Waterreus. Ooijer. Faber. Bouma en Heintze (46. Lee) Rommedahl (46. Park), Van Bommel, Vogel en Robben (67. Bruggink) Vennegoor of Hesselink en Kezman.´* Opa kijkt. Wie zegt dat hij nooit iemand ziet? ----------------------------------------- *Opstelling PSV tegen FC Zwolle 6-0 (5-0); Trouw, 7 februari 2003…

de witte stilte kraakt en raakt het lichaam van mensen in de mist vochtig klam in koude pijn huivert het onzichtbaar zijn…

het duurt niet lang voordat de apparaten, waarop men in vertrouwen zich verliet, het van ons overnemen, mensen niet meer nodig zijn, wat valt er nog te praten onopgemerkt houdt het je in de gaten, vanuit de lucht gegrepen en bespied, het sluitende systeem dat alles ziet en registreert, je hele doen en laten verdreven is elk onbekend gebied…

Ik schrijf je naam in schemer en kus de inkt, vaarwel schrei lachend tussen laken verhang de plafonnière Afscheid glanst barrière twinkelt atollen aan`t verleden schuift gordijnen over fel ik schrijf je naam in schemer Donkere glazen onaangedaan hoe lang we ook vermeden dat laat zich niet ontkennen Dat laat alleen maar weten het duister…

Waar kleur ontbreekt verliezen de nuances van de klare lijn en zwart-wit wint terrein buiten is vrijer nu dan binnen de schemering vervaagt in blauw en lokt de schimmen in de val tot alles ingesloten is Water en brood zet men hier voor te vinden is het op de tast, omstoten leidt tot wisse dood en morgen is geen andere dag Ik roep hem…