ik heb je lief in mijn armen mag je draaien mijn lichaam volgt je en ik voeg me naar je lijf ik hou je vast omdat ik weet dat je weer gaan zult wanneer de vogels fluiten om een uur of vijf mijn voeten tasten langs je tenen en je kuiten mijn vingers strelen al de zachtheid van je huid ik voel het ruw en onaangeraakte…

nu de tijd aan je beeltenis knaagt omring ik mij met mensen waarin ik stukjes jou herken en zodra het ’s avonds schemeren gaat puzzel ik mijn dagverse herinneringen tot een deken voor de nacht wikkel ik mij in jouw armen die me omsluiten als water -verdampt tot mist in mijn hoofd de volgende dag-…

Zonder geluid krijst een man weet niet waar de waarheid slaapt waar komende dagen zich verborgen houden Het kind in hem, el niño, verstoort de seizoenen drijft onophoudelijk de vloed op lege strand De wind waait dwarser dan voorheen. Het holle vat klinkt vol van smart het regent gestaag Op zijn spijkerbed woelt hij de nachten door…

om hier in huis te staan het licht terug te geven te spreken van het leven van leeg te mogen gaan maar ook weer vol te worden als bekers en als borden te delen brood en wijn en niet alléen te zijn…

de zee vangt haar tranen op haar denken verzilt gevoel de man naast haar biedt ander gedachtengoed als vreemdeling in een groene zwembroek als vuur zo rood zijn haar hij wacht zonder vragen een zachte lach bereikt haar ogen, zoekt een weg naar de naderende zomer 'wil je ook een perzik', vraagt zij…

Ik bemoei me met de luchtbewoners tussen onbekenden en ontwijkten zoek ik vrienden die mijn zorg begrijpen boven wijsheid rijpe vruchten dragen konden ze hun werkelijkheid bewijzen bomen groeiden midden op de straten water stroomde opwaarts in de bergen en de mensen ademden het weten nu verliezen mooi geworden spiegels heldere weerkaatsing…

Zij zwerft tussen borst en streek verkent de nacht in elke stad maar geen die het heft in eigen hand zoals het zwaard dat trillend in het been – verwijst naar andere tijden Het harnas dorst de zwijgende op een draf naar oneindigheid, vrede schuilt om iedere hoek maar geen die het heft in eigen hand zo is het bloed tot ijs gestold…

Vader (in het bos, 1990) Zoon (in de stad, 2000) Hakken die boom stel geen vragen maar werk of er geen toekomst is hak de verwarring uit het bos en de kronkels uit je geest weg met die angst stap op haar af of besluit hier te blijven als je wil weten in hoeverre een glimlach echt is loop dan als de wind suizend en gierend tot de struiken…

Ik luister naar motregen Die geleidelijk en gelaten In het hemd dringt De katoenen spons Alsof over een wolkenrand gebogen Reikend naar een havik Een engel zevert Boven heuvel en heg en weg en hei en wei En nog meer dat thuis hoort in deze orde Deze rij die rijmen moet Terwijl ik het omgekeerde verkies Een landschap van Breugel dat uit…

Je stoel staat schuin, ben je al weggegaan. Was jij het? Ik heb de deur niet gehoord, geen naderende stappen, geen geluid dat dempend wegstierf. De lucht neemt de plaats in, het golven waarin alles zijn grens en huid aflegt, en hoe de gedachten door elkander gaan, alle gedachten samen, de grote wijde geest die over de wateren zweeft, maar…

Donkerdood zijn haar ogen en gemaakt alsof ze niets zien en alleen de leegte kleuren. Want de leegte is haar droom die haar cocon beschermt en tekent als de nevel die ik zie en niet bestaat als ik hem niet wil zien en haar wil wakker maken. Want ze slaapt niet echt en ze is niet wakker…

ik sprak haar aan vanuit het verre: een café vlakbij't station 'Het Verre' zij zat diep in gepeins verzonken: m'n ongeschreven dagboek tussen haar een muur een klein verduisterd raampje misschien verliezen wat je nooit vond en mij was ik haar even kwijt waar ben je? zocht haar zag haar weer stond op al met een voet…

Deze nacht schurkt in het geweld van blaffende honden. Omarm mij, schreeuwt de stilte. Het duister is niet meer bij mij in mijn robe hield ik haar gevangen maar nu verloochent zij van kleur. Omarm mij, wie ben ik nog als niemand mij meer draagt. Deze nacht schurkt in de bekken der hopelozen en in de dieptes van Hades snikt weemoed…

Voorbij de grens van dit nergens Een niemandsland waar zij wonen wil In een verloren omhelzing, ergens Waar ik mijn gevlei verspil Aan haar slurpende ziel Als een behaagzieke randdebiel Vastgepind aan haar vel Gevangen in een zeepbel Wiegt ze mijn spinsels op haar deinende borst Ze bijt speels en spottend in de duim In de badkuip, in het…

Zoekende naar het heden Starende naar het verleden De leegte duister in het geheel Carambolerende gedachten Holle echo’s van woorden In een propvol archief De herinnering verslijmt Het heden afglijdend De toetsen steen van erkenning De verwarrende witte knoop Onder volle rode lippen Sprankje ...stip error…

Langs het spel dat allang niet meer is kruipen mijn rillingen een nieuwe berg en er is treurnis in het verzwegen meer en er drijven dromen langs dichtgeslibde randen en open is meer dicht zoals jij, hoop ik dichterbij een antwoord op een open vraag alleen is ook maar alleen wil jij met mij samen alleen zijn?…

Regen raakt je trieste gezicht waardoor tranen versmelten schouders zakken langzaam in en passen gaan steeds trager de wanhoop in jouw ogen leest verdriet, pijn en eenzaamheid steeds verder loop jij uit mijn tijd en slentert door de dagen de regensluier verbloemt het silhouet en ik teken je grijs en grauw, al zien mijn ogen alle kleuren…

regen is niet hard genoeg de hagel nacht en dag schuint langs het venster dat ik niet sluit maar open laat mijn vogeltje dat schuilt doorwaak de duisternis met koude pootjes…

lange uren moest ik stil zijn met de stille gemeente omspoeld door het woord snel vertrok ik dan naar de ceder op de libanon waar ik tussen de wortels afdaalde in het verwulft daar flakkerde een kaars en zag een kruisspin toe op het vullen van botervaten met hazelnoten rozenbottels appels en sleedoornpruimen na ter verpozing…

Haren sluik nat van het rein en damp omgeeft als sluierbruid strijkt voorbij aan warme huid nee velt aan haar vast te lijnen Stof devoot om middel heen dagen tot langdradig strelen los gedragen voile te delen zo doortastend mooi zij scheen Tot haar heupen zich ontfermen rond -als, warm als, lokkend omgeven als nee als- de wanhoopsflop…