Uren alleen, klein leven op een hotelkamer zonder dood te gaan gek te worden of voor altijd alleen achter te blijven zoals 's avonds op het podium hel en vagevuur Ik mis mijn kinderen hier naast me op bed, mijn lief mijn leven zonder drama zonder het beslissende einde waarvan het publiek wil leren begrijpen wat het leven is…

Dagelijks einddoel toevlucht, veilig gevoel daar staat de stoel. In dezelfde hoek gevangen als je verlangen die zitplaats te vervangen. Nergens heen de horizon verdween de stoel staat daar alleen. Blikken door het raam buiten, eenzaam de stoel vormt nog je naam. Pijn van wachten in je eigen gedachten kan de stoel niet verzachten.…

Achter mijn gesloten ogen maakt de duisternis geen geluid. Ik ben er bijna niet. Van binnen raast mijn hart en angst dat elke slag de laatste is.…

Ik zit onder wolken van een linde, De lucht is blauw, geen wolk te vinden, De koe uit mijn jeugd ben ik verloren, Alleen een weerzien zou mij bekoren, Ik ben nu oud met dezelfde ogen, Zelfs een kalfje maakt mij opgetogen, Maar niets voor zover mijn ogen reiken, Niets doet op een wollig kalfje lijken, Mijn benen kunnen niet op de knieën,…

Ik zat eens op mijn knieën voor het raam, En keek naar witte wolken zonder naam, Die zomaar hingen in’t blauw geboren, Stil, in weggewaaide wind verloren, Een koe dreef door de ogen van een kind, Op duizend meter in’t blauwe gebint, Alleen, zonder gras, als een witte wolk, Alleen, als eentje van een wolkenvolk, Ik had geen idee wat die koe…

STEMMEN IN DE NACHT De wind laat zich horen vermaalt de rotsen tot fijn gruis wat ruw was, wordt glad en ruist boombladeren ritselen geluid Mensen gaan slapen melodieus snurken van akkoord Een los luik antwoordt is beveiligd met een vloek Even later, twee stemmen dan kraakt een koperen bed De wind kalmeert, ontspant bereidt zich voor…

GEVONDEN HEBBEN Geen naam meer willen geven aan alles, maar bedenken hoe het zou zijn, als meer gezwegen minder uitgesproken gezegd Een warm plekje zoeken in de zon energie in je voelen stromen en binnen vinden wat al zo lang gezocht is honger krijgen en eten wat je vindt…

LIEDJE UIT DE MODE In quarentaine zing ik zachtjes liedjes van vroeger en als ik de tekst niet meer weet verzin ik een nieuwe Zo blijft het ruisen in het bloed de didgeridoo klinkt uit mijn merg fluit de wind in holle bomen…

Als de laatste deur plotseling sluit voor de enig overgebleven lach alleen zichtbaar door de vensterruit, de gretige hand niet reiken mag. Eenzaamheid in zijn grauwe hemd bevriest het leven in alle klokken, voor een einde zonder liefde bestemd wordt het vonnis rauw voltrokken.…

Probeerde je te volgen op ‘t smalle pad langs het water maar je spoor was twijfel vermengd met vlagen mist ooit wist ik blindelings waar je heen wilde maar nu ben je vooral een raadsel voor me onze harmonieën klinken voornamelijk in dis geef me dan in elk geval alleen een kleine hint die ene zuivere toon al was het dan maar als…

Je lippen zo zwoel kus ik op het beeldscherm maar het blijft surrogaat…

Het loopt uit de hand: corona is in ons land! Nu ben ik hele dagen thuis. Thuiswerk, schoolwerk, huiswerk, en zelfs thuis luisteren naar de kerk. Het voelt als zitten in een kluis! Deze dagen heb ik veel vragen. Toch ga ik niet klagen, want er is keer op keer, zeer zonnig zomerweer. Gelukkig is het buiten warm, ondanks het landelijk…

En toch hoor ik de lente zingen al is er nu ook zoveel leed. We kunnen toch mekaar omringen met zorg en liefde zoals ‘t heet, want enkel klagen helpt niet leven; een beetje moed en dapperheid kunnen toch mensen vreugde geven waar angst en droefheid deze tijd ons lot bepalen. Durf te kijken naar schoonheid in het lentegroen, naar alles…

Banging on the doldrums – Maar ik kan er geen touw aan vastknopen, nu de stemmen van de wind geen raadselen fluisteren, niet tornen aan de stilte; want de winden zijn weg, elders, op reis? Ik zie niets, ik hoor niets, wij spreken alleen zachtjes in mijn hoofd tegen elkaar het bovenstaande, het onderstaande: samen op…

voor het kamerraam gezeten aanschouw ik het voorbijgaan van de wereld om mij heen die ik als een film op televisie achter glas bekijken moet als zij niet lopend onderweg zijn wekken de mensen die passeren in of op hun ijzeren karos gezeten dat gewoon de wereld doordraait alsof aan haar toch niets mankeert mijn stemming en mijn gedachten…

De uren worden bijna ondraaglijk zwaar, als het avondlicht oplost in de duisternis. Droeve herinneringen verdringen elkaar en besef ik grauw wat ik zo vreselijk mis. Dan raak ik de trieste beelden maar niet kwijt van mijn vrouw die ik innig lief heb gehad. De altzheimer gunde ons maar weinig tijd samen, voordat de ziekte haar geheel opvrat.…

Ik ben bang dat ik gelukkig zal zijn Dus zal ik gelukkig zijn Dit is mijn mening Dus ik zal je een plek geven om naartoe te gaan Vliegend door de lucht Zoekend naar hun doel Pijlen van stro gaan om ons heen De één is geraakt, de ander is verdwenen…

Hier, voor de rede van weer een onbeschreven eiland, dein ik kalm mee op de golven die mijn schip bewegen. Voor me, achter de branding, een zongekroond strand aan de voet van een slapende vulkaan, zijn adem vaag zichtbaar tegen de lucht. En toch ben ik gebonden aan mijn schip, voel ik, ver achter de horizon, jouw baken branden, roepen…

Op de vloedlijn stop ik en kijk uit over zee, kies de richting waarin ik vertrok op een reis waarvan mijn schip niet terugkeerde... Nog altijd veroordeel ik mijn oordeel dat ik met de bomen voor het schip velde, ik zou gaan, de wereld in, maar een deel bleef graslander. De waterlander vertrok, keerde soms weer in de haven, maar altijd…

dat ik een bijzonder moment krijg een klein deel slechts van mijn verleden dat ik voor altijd dichtbij houden kan ik zou met als woonplaats mijn hart het moment in een kluis leggen die ik openen kan wanneer ik dat wil zo kan ik de tijd van terughalen kiezen van momenten van geluk en plezier bij alles wat wij hebben gedaan daarover mijmerend…