Deze stilte klinkt oorverdovend Machteloos vullen mijn woorden de stilte Bijna roekeloos Jouw zwijgen sloopt me Ontlok geen fouten Mijn machteloosheid vormt geen smetteloos nieuw -En dat weet je! Het wapen werkt…

Laat mij de stoere wachter wezen die jouw dagen met vreugde vult in deze tijd door zon verguld die aan de oostkim is gerezen jou omhelzend als daaglijk licht met zingende liefdesakkoorden verwarmen met minnewoorden voor jouw charme ben ik gezwicht ach, verwacht geen stoere wachter slechts een slungelige schlemiel die als blok aan je voeten…

De lichte dag is niet welwillend Hij zou `t willen Kunnen dromen als de nacht Liefde vrede En meer cliché Donkere clichés zijn licht geboren Tijdens de geveinsde droom Daglicht toont werkelijkheid Een chaotisch moeten De start van weer Het aangezicht van enge prestige Ikzucht toont zich schaamteloos Laat rijkdom tot zich komen Via…

Nu weet ik het niet meer, het heldere denken is weg en slechts de spoken kunnen hier regeren. Wie kan dit echt verstaan tenzij wie zelf die duisternis ooit heeft doorwoond, het niet meer kunnen ordenen van heel die wereld die chaotisch en onheilspellend op je afkomt, met dromen die heel angstig zijn en beelden die je hart verpletteren met kilheid…

zoals ik je aanraak voel ik de morgen altijd weer anders gisteren niet als vandaag de morgen is broos vol van verwachting vogel in het ochtendgloren telkens een nieuw lied dat alleen al is poëzie…

In weerwil van wat hoog verheven wacht reflectie stil ontdaan in matte glans slechts rimpelend door schaduwen omgord geroerd door onzichtbare hand. Slechts traag bewegend omgeven door aarde duister schimmen van onzekerheid gehuld in vage nevel genageld op één plek.…

mag ik jou missen in de stilte het uur dat ik blijf waken terwijl de slaap mijn ogen kust, dwingt tot rust hoe zou ik kunnen vergeten zelfs al zou ik willen… hoe je adem klonk in het ochtendgloren naast de bimbam van de klokkentoren je woont in mij, levenslang in de beweging van mijn hand het schrijven, mijn gedicht al ben je ver…

Een vreemdeling heeft bezit van mij genomen hij leeft mijn leven, droomt mijn dromen neemt jou in zijn armen kruipt tegen je aan om zich aan jou te verwarmen een vreemdeling leeft mijn leven ik zie hoe hij zich aan jou heeft gegeven hij eet van mijn beschuit op bed die jij voor hem hebt neer gezet een vreemdeling leeft mijn dromen.…

Alsof de bomen zich hebben teruggetrokken een soort van zwijgen hangt er mijn buur heeft de dode boom uiteindelijk wat een klaarte wat een verte geveld…

de riemen trekken door het zware water en ik spiegel je, vooruit mijn ene hand zet kracht zodat er kringen draaien heel mijn hart reikt naar jouw beeld dat licht vergeeld door goud de wacht houdt aan het eind…

Jouw aanwezigheid: De geur van verse koffie, pianoklanken, stapels boeken, kranten… Ik voel me als een berooid kind, dat zich vastklampt aan dit thuisgevoel en nooit meer loslaten wil.…

de slaap haalt me geleidelijk in daar de nacht me niet vangen kon mijn humeur is niet van de lucht alleen een kussen kan me redden of wellicht een kus van...…

een breekbare bloem ontluikt voorzichtig, kleiner nog dan ik er hangen spiegels in mijn ogen ze dragen zachte beelden en de glimlach van een kind heel voorzichtig noem ik namen als een heldendaad uit ooit, toen één plus één slechts simpel uitkomst zocht nu draag ik mee, als nooit tevoren en mijn lied verhaalt van meer vertaald in zoete…

Storm van woorden gierend door mijn hoofd wachtend op de luwte in dalen heerlijke rust geschreven op rotswanden hiërogliefen van weten uit vers vervlogen tijd. Woorden die in stormen golven tegen rotsen slaan als zware branding kusten overspoelen brekend door duinenrij pas op vlakke velden beteugelend bekoelen.…

ik neem me voor maar buig onder het juk van zware adem -nog even niet- zegt mijn ziel en rust in de gedachte van jouw zaligheid verblijft mijn tijd een poos ademloos frequent ben ik gekust door lieve lentedingen…

hoe het rijst, gekrompen tot eenvoud en zich kermend ten hemel roepend zich richtend tegen de wijzers van de klok het lid, een heet hangijzer dat onrust zaait en zich manifesteert tot de pooier van de teelbal, geen weg terug maar slechts bekrompenheid bij het wegebbend tij spreek niet van liefde als lust de emotie is die tijdloos…

Wij kennen geen conflictloos leven Noch het eigen gelijk Tien wijzende vingers zijn vals Maar niet waardeloos Niet beter af zonder jou Eén vinger kan kloppen Soms met pijn Ontken geen behoeften En Als angst je overvalt Tien vingers wijzen Toon ze De bijzondere zal herkennen Eén vinger kan kloppen…

Onverschillig slenter ik door de Hartenstraat en zie de hartstocht zich etaleren door winkelruiten. Onaangedaan vervolg ik mijn pad waar straatgeweld zich als een hoer in de kaarten laat kijken, brutaal aan mij opdringt. Links laat ik het liggen en sla de hoek om. Verdriet stroomt luid klotsend langs mij en op de brug der zuchten…

Dit jaargetij doet ons kond dat nieuwe vreugd is opgestaan vanuit koude dode grond treedt nu weer leven aan. De aarde opent het kille graf van alles wat gestorven leek maar in zaad bewaard, achteraf in moederschoot toch levend bleek. Kou, dood en kilte in de grond waren niet bij machte dat warmte die de hemel zond pijn en lijden niet…

in jouw stem gaat het water traag van lip naar mond, maartgrijs in een ijswitte monoloog je drinkt mij niet maar maant me tot het verdwijnen in mezelf gisteren waren jouw zinnen nog de regen vandaag spreken je woorden zon, de polder leerde je lopen en het Wad bracht jou het tij waar de ganzen snavelen aan je geur de tred van wat komen…