Alleen de bomen spreken geluidloos naamloos in groei van de natuur rivieren worden smaller in ruimte in gedachten zonder poëzie beschrijf je landschap in een boek alsof er niemand jou kent ondanks jouw zwijgen is er een verhaal in de beeldentaal van tederheid leeft het schaduwland in gedachten.…

Dit zou inzicht kunnen zijn omgelegd in verdriet van een verpulverd hart kleurloos weggeworpen ingekuild waar vluchten vergaat geslipt zonder enige houvast weggezogen in drijfzand uit een nachtmerrie waar zelfs ontwaken geen redding kan zijn.…

De wilde zee met haar woeste golven ik zwem maar word er bijna onder bedolven ik bereik het land, maar zelfs het zand proeft zilt de zee, zij blijft wild eenmaal rustig op het land ver ver weg van het zoute strand zie ik die stormachtige zee en ik besef, bijna nam zij mij mee.…

het maakte niet uit hoeveel bloemen zij van hun bladeren ontdeed gemis sneed vlijmscherp door haar al voelde het als nimmer tevoor…

Spartelend in het water heeft hij de eeuwigheid van de jeugd hij denkt nog niet aan later alles wat hij nu doet doet deugd er wordt onvoorwaardelijk van hem gehouden zijn wereld kent geen wantrouwen de schoonheid kiest hem uit vol vertrouwen eens slaat hij zijn vleugels uit voor nu zal hij hier zijn kasteeltje bouwen.…

Wandelen met jou is het einde weer naar het begin brengen praten over kwaliteit van leven wat zo heerlijk is op een Noordzee strand tijdens een regenachtige zomerdag terwijl wij maar geen afscheid kunnen nemen nog eens terug gaan naar toen we in bomen konden klimmen en zandkastelen maakten we naderen het einde van het verhaal en komen…

Het is nog een streling slechts een fluistering zonder kracht. Het borrelt duwt blijft nu nog zacht. Van binnen uit stuwt het naar boven dat stille geluid dat ze nog niet wil horen . Niet voelen, niet zien, niet stromen, niet bewegen, niet beleven. Zelfs duizend zuchten gaan geen stem geven. Machteloosheid slaat toe niets…

De wijzers van de tijd is zij... Bloot, slechts omsluierd in doorschijnend kleed sluit ze de gordijnen en verdwijnt glijdend onder het satijnen avondkleed. Het bed wordt dan gedeeld door 2 paar tranen samen. Zij maakt plaats door ruimte en tijd in 't onbeschrijfelijk geluk, de kamer doof voor't straatlawaai.. En trager, slomer,…

alsof een groep nieuwsgierige toeristen op zoek naar archeologische wetenswaardigheden een deur hadden opengetrokken en dat die deur dan niet de houten deur met de krakende scharnieren van de oude burcht betrof maar jouw slaapkamer terwijl jij bij het vuur van de liefdesdaad overrompeld naakt bevonden of dat in stilte gebogen je handen…

Dit is míjn verre kust. Mijn krakend schip, met altijd stinkend drab in ’t ruim. Koppig bonkend tegen de kaai en van alles wat draaien kan ontdaan. We worden weggesleept. Een korte reis over het IJ brengt ons voorbij de laatste kranen, naar mannen met roest in hun baarden. Zij tekenen met krijt de zwakke plekken. Ik zal het aan mijn…

Kijk! Daar liggen de heimweeheuvels in het verloren land achter de horizon waar wij als kinderen dapper speelden kraaien op molshopen blote billen op papier Zie! Daar grazen nu de wilde paarden vliegen muggen achter dwazen ijverige mieren in de zon koeien die niet passen in de straten Het spijt mij dat ik je toch ben vergeten er…

zee zo oneindig de kuststrook lijkt verdwenen als opgegaan in een nevel het twistend bootje in een eenzame cirkel vaart zo ver van een thuis meeuwen schreeuwen vechten zich een plaats in het bestaan jij roept naar een haven het vuurtorenlicht je zoekt een baken, een zicht waar zijn toch de liedjes de golvende woorden van je…

Wat is dat toch met die geur van de linde die mij ieder jaar weer terugbrengt naar de tijd toen ik klein was en onbezorgd. Alsof ik iets gedronken heb wat ik niet kan beschrijven: iets wat bedwelmt en verrukt, dat euforisch stemt en diep opgeborgen herinneringen doet ontwaken. Ik hoor de stem van mijn moeder en het gezang van verre vogels…

De 1001 woorden waarmee ik gisteren wou beschrijven hoe lief je was op het gras zijn vergeten en verloren gegaan naar het pijnland dat rust in mijn lichaam wat als ik plotseling ga dansen en jij in mijn horizon verdwaalt wat als ik over de zon spring omdat jij zingt over de bomen ik heb een gisteren verloren in zangkunst over dromen…

Wanneer rook ik je bewust, wanneer dronk ik je eerste thee? In welke toestand was ik toen, had ik net voor ‘t eerst gekust, gedanst, geslapen tussen sterke armen? Ik drink je geurig aftreksel, dat teer rood kleurt en snuif je geur, zoet, wee, totdat het me bedwelmt, alsof een deur, een kier, toont wat ik vroeger dee: ik fiets langs…

De groeven in mijn gezicht zijn de littekens van een oude wond van een leven snel en ongezond het duurde maar even maar de weg terug om het leven een andere richting te geven bleek lang en zwaar maar het bracht mij op het punt waar ik leef in vrijheid en van alle dwang ben bevrijd.…

We zijn het plot van de verscheurde brief samen in dezelfde adem van de achterbuurt ik zie je daar nog staan in stilte van het oerland tussen dansende mensen alleen met het besef van het verliefde begin er gaan allerlei deuren open kamers vol wellust en mystiek laten hun meest intieme geheimen zien je hebt het met een lach…

weer te dromen dichtbij het licht rond de oude linden de tierige aarde vinden zo nabij blozen met de slingerrozen rond de open poort in het zomerhuis wonen waar het zorgeloze kind uit een bloeiend hart liedjes schommelt van fijnbesnaarde tonen blijvend dromen dichtbij het water rond de kring van druppels de spiegeling op het…

Stilte kun je proeven je kunt het drinken als een glas warme melk voor het slapen gaan stilte kun je proeven nectar voor die diepe slaap totdat je wakker schrikt en je onbewust nog je lippen aflikt hoe zoet was toch die stille slaap het is de wekker die je echt wakker tikt.…

nog altijd zoek je bij de zee vertroosting van de wind naar de reddende geur van de bruisende branding om weer te zijn als het ongekunstelde kind dat karrensporen volgt het vertrouwde in het zand van de jutter die in de harde kern een zachtheid blootlegt in het strelen van schatten zijn vondst op het strand * blijvend vorsen bij…