jij schrijft zo mooi zo stilletjes teer lichtende sterren leg je in een droom voor mij op aarde neer slechts de vlinder van de nacht mag vleugelruizen en mijn hart ervaart het goede dat wat het had verwacht ik laat iets vrij van de geslotenheid jouw levensverhaal het draagt mij verder polijst de matte randen rond mijn innerlijke…

in de nacht is alle kunst verheven tot een status die alles gruwelijk overdrijft met schepen die zelf brandend het vuur in mij tracht te doven onthand zoals ik twijfel of mijn huis de ware woning is waarin mijn dood speelser is dan het boek waar ik geen waarde aan hecht zoals men leest blijven de kunstreizigers uit het zicht en klamp ik…

Niet eerder zag ik een uitvaartkoets zo zwart dat zelfs de fiere hengsten onder hun dekmantel geween pluimden roze boeketten en ballonnen zwierden treurig rondom de eiken rustplaats van het kind hoorde het getrappel van de hoeven dat raakte als een zerk op de bodem van mijn ziel toen ik intenser luisterde heelde het geluid bewuster…

Als donkere wolken voor de zon versluieren sombere gedachten de doorbraak die voorhanden leek Tegenwind dwingt tot twee stappen terug één stapje vooruit De geur van angst dringt in het hoofd met de verwaaide hoop dat de vorige basis niet sterk genoeg is om op terug te vallen Het ritme van het vechten twee stappen terug één stap vooruit…

wolken stuiven uiteen gelijk het zand van de duinen over het strand suist een woestijn aan stilte is het daar de droogte dwingt mijn raam tot mistig kijken en ik staar naar de horizon zie de rondingen van je krullen voorbij mijn zicht wapperen ik denk aan je ik voel aan je ik denk je te voelen in mij aan mij voel ik je denken voel…

zo dichtbij de dood het zou me toch te ver zijn maar Vroman beschrijft * senryu*…

Geef toe heb getracht te leven nog warm van angst koud en stil huis als mantel voor mijn vrees ogen vol dwang lees vragen uit je mond kom en hoor mijn poezie spuug woorden in volgorde en schrijf teksten op gebouwen vlecht gedachten samen gevuld met zuiver bloed zodat de schubben op mijn lijf weer tranen het woord geen pijn meer doet kom…

In de diepte gevallen door angst en twijfel op golven van gevoel zweven in het schemer. Waar je dan tussen verlangen en vechten in het donker blijft hopen dat licht je zal omarmen.…

Zoek de stilte luister naar je eigen ik. Geef een klopje op het deurtje van je hart. Ga binnen in het innerlijke laat gedachten gaan. In deze stilte zijn geen woorden nodig. Luister naar het gevoel van je eigen ziel.…

Het licht valt als druppels uit de lucht en voert geuren mee die sporen naar een tijd waarin ik op kleine voeten naar de bronnen van de dromen liep. De lindebomen groeiden toen tot in de hemel en behoedden mijn dagen die vol zon stonden en er toch al heimwee werd geboren. De weidebloemen kabbelen voort waar schapen en koeien in stilte…

Waken. Voel je elke keer weer in de wind als een zachte streling langs mijn wang. Je schaduw zweeft nog steeds hier om me heen en houdt me in de gaten. Waar je nu ook bent je geest zal steeds over mij blijven waken.…

Ze zitten rond de tafel in de dagopvang te peinzen wat te schrijven op een afscheidskaart als één van hen een inval krijgt met glanzende ogen de stem overslaand stamelt hij in een treffende flard: wel uit het oog maar níet uit het hart!…

ik sprong in het gat tussen toppen van bomen en toen was er lucht…

Stiller dan stilte zijn gedachten in mijn hoofd. Stiller dan stilte is mijn stem zonder klank. Stiller dan stilte is de ziel van mijn gevoel.…

ik oefen mezelf in afwezigheid denk gedachten die niet helen voel lust die niet wil delen proef liefde zonder zekerheid tabak rookt straf en zindert snel geest en wijn wissen sporen uit Dionysos bespeelt harp en fluit ja ik geloof in een hemelse hel rots in de branding ben ik wel af als grof gruis val ik uit handen deze golf zal zonder…

moerasgeesten met kwalijke dampen klampen zich vast hun sliertige tentakels kronkelen door gewoel van nachtelijk draaien oude spoken kruipen grijnzend uit een kast gedachtengroef kreunt…

Vertel mij over zwijgende tederheid zodat ik mij ademloos kan laten drijven naar waar de wind mij draagt zonder dat het mysterie mijn naam vraagt. Vertel mij zodat ik mij laat leiden in de stille traagheid van heelals getijden om mij gedragen te voelen als een Goddelijk kind dat met dansende klanken het leven bezingt. Vertel mij…

Ik wou dat de zon de ganse dag scheen, ik wou dat er altijd licht was, ik wilde dat je er altijd was, om me heen, ik wilde groen, groener dan gras. Ik wou dat er geen moord en doodslag was, ik wou dat ik voor alles een oplossing had, ik wilde dat iedereen van me hield ik wilde dat de regen met vallen ophield. Ik wou dat de mensen…

hij kiest het tuinpad achterom weer langs de wilde rozen zijn blik schaart over land waar paarden ongejaagd zoals de stilgevallen vogels niet laten blijken dat er wordt gewacht haar roep die ver draagt over drassig veen en stil zwart water verstomd nee, als hij komt is het om stilte van verloren heimwee * duogedicht II…

als rond het ochtendgloren een haan weer kraait de krantenjongen zich laat horen hij in een gevouwen blad even het nieuws van de wereld in zijn handen had de lichtstralen weer op de ramen prijken in liefkozende streepjes over de linnenbloemen strijken rond deze zo geriefelijke plek denk ik aan hoe anders het was tijdens het avondgesprek…