de dood is ijdel, ijdel in begrip maar ook in het laten lijden, de dood is als klevend rijp in een vroege lente of als de herfst die verlaten de stilte verkend in de weemoed van elk wezen dood zijn is roerloos trachten te blijven liggen, zelfs wanneer het licht zich placht te voortplanten door ogen die zich eeuwig hebben gesloten dood…

Op het moment dat 'k je ontmoeten zou, belde zij, die heet als de ex van jou vragend hoe ze nu binnen komen moest met mijn huissleutel die haperde. Ik, die in 't donker bij de parkeerplaats stond, maar er niet binnenkon omdat afgezet, jij er niet parkeren kon. Haar telefoon haperde, steeds belde ze opnieuw En eindelijk, toen 'k…

Nee, de zwavelstokjes blijven nog even in het kistje met juwelen...over een week komen we ze opnieuw tegen, tijdens silvester. Vanavond op kerstdis steken we kaarsen aan _________________________________ Ik zie aan de blik in uw ogen madame, u bent zeer in uw sas met uw pina colada en cola en het sieraad waarop u kunt bogen dat…

Ik mis mijn sleutelbos zoek op tafels en aanrecht nergens te vinden mijn laatjes herbergen genoeg vervangende sleutels maar het ene ijzertje dat de achterdeur van de tuin heen en weer kan laten gaan heeft zijn dubbelganger niet lastig vuilnisbakken en fietsen langs het tuinpad sjouwen over de schone keukenvloer tussen koelkast en fornuis…

liefde is een leugen ze suggereert voor altijd te zijn nu na zoveel jaren diep je die woeste hunkering weer even op uit je geheugen ach die liefde is slechts om bestwil een leugen en dient als de aanloop tot het echte houden van dat alleen kan deugen tussen die ene vrouw en die ene man…

in de namiddag waar gisteren haar glans verniste met het grijs van afschuw verviel mijn zijn in de afgrond waar zwavel en vuur elkander omarmden onwetend van mijn eigen ik bracht de macht van de duivel de uitwasemingen van de hel in het lichaam dat mij dan tóch toebehoorde? uren van een overvloed aan zilt kwijl en geschreeuw maakten…

'Als ik te lang gezeten had bij jou, te weerloos en te dicht tegen je aan … ' Soms doe ik dat, te dicht tegen je aan. Mijn hand op je huid, je hart in m’n oor. “Ik kan jou dromen,” zei je, en toen kwam je nog dichter. Ik had langer kunnen blijven maar dat heb ik niet gedaan. Je blijft altijd nog even steken in mijn longen. Ik hou halt, en…

je woorden heb ik gedronken je zinnen zoog ik op toen proefde ik je regels en spoelde goed met sop…

Het volgen van een vroom pad is wandelen langs wat staties ik vond al langer het park iets vredigs hebben, maar hoe en wat Zelfs beelden en een altaar staan er dag en nacht klaar beschut door een omvangrijke nis ooit bedoeld voor d 'heilige mis het geloof vertoonde ooit de gebeurtenis Deze plek bedekt deels de uitlaatroute met mijn honden…

Beuk en eikenblad Van ouwe boom Als woorden dwarrelde 't blad Dalend op dak, in goot Besprak het hele jaar 't Verhaal van hem en haar De dakgoot ving het daar Zodat woorden niet verstoppen Het water stromen kon Ververste tot verzen De aarde bereikte Voor wortels van beuken en eiken Rijmend alle ongelijk…

steeds als ik jou binnenlaat welt er een traan in mij omdat ik al bij voorbaat jouw afscheid weet daarbij…

Kijk daar een dor blad dat over het voetpad trekt daar dwarrel ik dan Hoe een dichte mist mijn twee ogen bedekt zodat er weinig zicht vloeit uit op hetzelfde moment stroomt verdriet in de aderen waar ook een dor blad drijft met een of ander wind Waar komt deze oneindige treurnis vandaan daar ze nog eens wordt gevoed door pijn. De prachtige…

ik dwing deze dwaze zonlicht om mijn gedachten te laten rijmen op het onwezenlijk gebeuren dat al in een ver verleden gestalte had genomen, dromen spaarden deze momenten tot aan het kleinste behagen van een minuscule valuta eenvoud bracht mij de macht over mijn onmacht, liet het vermeende gebeuren en trooste me met de diepgang van Shakespeare…

verstek laten gaan van mijn diepste verlangens die eigenlijk door de tijd zijn geabsorbeerd hoewel dromen zich kunnen verplaatsen in het verstek laten gaan van het ” wakker “ zijn realiseer ik me dat mijn nietige aanwezigheid onontbeerlijk is verbonden met het aanwezig zijn in volle aandacht tersluiks nu ik dit geschrevene…

Het maakt niet uit of ik iets maak En wat ik maak dat maakt niets uit Zet thee of koffie, maakt het uit Of ik wat zeg of schrijf of fluit En als ik op een dag verzaak Zoals vandaag, scheelt dat een duit? Ik dacht het niet, maar als zo vaak De laatste tijd waar ik op stuit Is licht gezever, flauw vermaak Geneuzel uit gesloten kaak En leuterkoek…

Ik hou van haar Welgevormde Maar ook van zijn Zachtgeplooide Haar fraaigewelfde En zijn gelooide Ik verlang naar haar Levendig bewegende Zijn stoer beheerste Haar volrond geverfde Woordenzangrijke Rondzinnige tuitingen Zijn rake formules In nemend empathisch Zalvende uitingen…

het was een zonnige herfstdag de lange schaduw liep voor me uit naar mijn oude woonstek daar kwam ik het verleden tegen stond leunend tegen ’t verroeste hek hier schoof een oude grens mijn tijd vooruit naar nieuwe wegen met een zucht liet ik met weemoed los dat wij nog samen waren voelde oude pijn van zijn gebroken snaren in zijn hoofd…

Ik mis jou en mij met blozende wangen het voorjaar verkennen en de lente ontvangen Ik mis jou en mij met honingzoete dromen de zomer in zweven en van nectar bekomen Ik mis jou en mij met zonnige humeuren de vruchten zien rijpen en de herfst smaakvol kleuren Ik mis jou en mij met verstrengelde armen de winter trotseren en elkander…

Zij is het leven vrij van vrijheid de tijd vrij van dwang. Zij is het begin het symbool van onuitputtelijke versheid zoals water en het water de moeder van God. Hier drijft de geest van Mahsa op het water. hoewel het water een woord is, zoals de hand bij de hand huid op huid door liefde.…

Zowaar verloren de herfst staat op en groet mij melancholie vloeit Hoe herfst eindelijk is tevoorschijn gekomen dragend in allerlei vormen, geuren en kleuren maar ook de herinneringen die mij vervullen met een bezorgdheid, rusteloosheid en overweldigende droefheid Uitdagend maar toch wel onzeker daar het geheel onverwachts op mijn pad is…