onze wegen scheuren een splitsing en mijn ogen wenen me uit hoe uw rug tot de stip krimpt die ons warme hoofdstuk afsluit de enkele flitsen en gevoelen die mijn geheugen nog omklemt lijken door uw verlaten getand en mijn hart bloed het bijlen de forse adem van het lot heeft uw zachte zeilen in andere richtingen gebold en het…

Bloed verloor en gaf ik, ons 'Rode Kruis' dat we jolig droegen. Je liet me speuren naar jouw raadsel. Je schonk me een glimlach en mijn brein verwaaide. In de waan dat ik jouw zwijgen begreep, Viel ik dieper dan mijn schaduw, Ergens waar de mollen wroeten In de gitzwarte gangen. Waarom moet het moeilijk? Wou je dan de tijd strikken…

Woorden heb ik verloren. Woorden heb ik gegeven. Woorden die me lieten zoeken naar jouw verhaal en de puzzels die je me gaf toen ik mijn verstand verloor en dacht dat je mij jouw liefdesalfabet gaf om momenten te weven met onze liefde die alleen een spinneweb van hoopvolle woorden is gebleven…

Een overgebleven zomer- vlieg probeert haar vleugels nog te slaan, haar winter nog te mijden. Heerlijk is nochtans die eerste kou, haar donkere plek in vreemde straten. François! Moet je eens proberen: één oor sluiten. Als ik het doe, dan hoor ik jou, rank als in die Bachpartita terug de winterprelude in c spelen, ebbend in mijn kale…

De BH afdoen, om te draaien laten zien hoe plat ge bent geworden van uw eens volle borsten hoe bol slap uw platte, strakke buik een heel ander licht werpt op het lichaam, een tempel Gods hoe het geloof verwaterd is gestroomd onder de brug Het is niet genoeg te zeggen dat er liefde is of onschuld maar een hand pakken en warmte voelen om…

Mijn huid is strak gebleven, een rekbaar vlies maar het geheugen drijft haar zin door. Krampachtig speel ik nog onder haar rok In het begin was zij een sidderend standbeeld, de laatste storm die mij omhelsde met tentakels van tropenwind. Een matroos in het kraaienest kon niet zwijgen over haar wijkende lippen met zijn zwijmelziek gezang…

Matte spiegels tonen beelden van tevoren Weemoed die verloren slentert door een dag Vragen die toen rezen Leugens nooit bewezen Angstig overleven af en toe een lach Denken aan de tijden die horizonten verwijdden De opgave bestrijden en spelen als een kind Slapen in fel licht handen voor gezicht De waarheid opgelicht Totdat ik je…

à Guy In je schemerogen weemoedsregen zwemt je zijn zigeunert ijl en melancholisch in do dorisch uit je dove en waze ogen een valtraan traant en kriskrast in mijn hart jouw laatste woord: BARST! Dans tes yeux de pénombre une pluie de mélancolie flotte ton être tzigane vide et mélancolique en do dorique de tes yeux sourds et vagues…

In mijn handen ruik ik nog de jouwe - blijft handengeur een maandlang hangen? - en het snelle afscheid: jij gaat heen, ik moet mij harden. Wenend worden strepen stippen, versteend en in jouw handen de mijne harden. Syl, de jouwe.…

De dag dat ik je ontmoette was een gewone novemberdag. De wind speelde met je haren toen ik je voor het eerst zag. Sinds die tijd was ik de wind, vulde jij al mijn dagen. Onze dromen rijkelijk vervuld meer antwoorden dan vragen De dag dat je mij verliet was een gewone dag in april. Geen orkaan, storm of bries Het is nog altijd,...windstil…

Het is stil, verlaten aan het strand ongestoord rollen m'n tranen in het zand in de verte, schepen op de ruwe zee snijdende wind, neemt de gedachte aan je mee voor even hoef ik niet stoer te zijn mag ik beleven: het leven is niet fijn het ergste is gebeurd dat ik kon vrezen er zal nooit een samen wezen die gedachte maakt m'n hart als versteend…

(Lugete, O Veneres Cupidinesque(Catullus)) In de voorstadszones, in hun pendelnest, Ging ik mijn zaad van delicaat verlangen planten, Mijn razend blinde suggestie van poëtisch leven, Een lege schel van iets uit zee en zout Vandaag ben je er niet, je ontbreekt, Ik zoek naar je toevallig gezicht terwijl nacht valt, Sterren tussen een wildernis…

we bewegen ons langs elkaar heen en weer terug naar onszelf en we schijnen elkaar niet meer mooi te mogen vinden (ik geloof jouw woorden eigenlijk niet) gek, maar sindsdien is het alsof we ons huis bliksemsnel aan buitenstaanders verkochten en we bleven en die anderen kwamen erbij en ik ben nog zo verknocht aan het bekende…

Wat ze zoekt in de tuin van haar leven heb ik voorgoed verstopt toen ze me geen afscheidszoen wilde geven. Want ze is mijn bloem die eenzaam mooi blijft wanneer mijn hart weer over haar eindeloze kleuren en geuren schrijft.…

waar ik je zie en blind betast, waar ik je blind en blindelings ontzie en streef naar ongezien houvast, waar je met houten stap de straat passeert en met ijzeren gelaat de tijd dateert, waar je nooit of te nimmer in de oelitsa gorki, mijn naam en naamgenoot! nog varen zult, waar je immer en voor eeuwig zweven zult en meer nog: voorgoed…

hij heeft een selectief geheugen kan maar één ding tegelijk verwart de waarheid met de leugen vindt "een goed gesprek" gezeik hij heeft zijn leven lang genomen gaf zich nooit echt helemaal bemint zijn vrouw slechts in zijn dromen spreekt nog steeds niet in haar taal hij heeft een hekel aan haar vragen denkt alleen nog aan de daad ziet…

Ooit goudgeel wuivend korenveld verminkt door woeste voren de golven wreed onderbroken ...de harmonie verloren Ondoordacht vertrapte toekomst bedekt met stervende aren vertwijfeld brodeloos zijn ...het niet kunnen verklaren…

Herinneringen aan een liefde. Het kan haast niet dat ik die nooit van tederheden blijk kon geven met zoveel liefde van je heb gehouden. Zo diep, dat ik nog steeds je glimlach ken, en steeds nog weet hoe goud je haren blonken in het licht van zomergeuren, waardoor je kwam gelopen. In mijn herinnering ervaar ik vaak de tederheid van…

Zonder stoelen staan we vervreemd en kijken naar elkaar met de blik van vreemden die elkaar zoeken met verdwaalde herinneringen en veranderende woorden van geluk en eenzaamheid en wensen die op de lege tafels lijken waaraan we zonder dromen nu naar elkaar kijken.…

Ze blijft waar ze niets meer verandert en haar stem verliest wachten op momenten met stemmen die blijven spreken als de storm die elke waanzin tot een gebed van haar weggegooide liefde maakt…