Ik was jouw lente jij mijn zomer we waren zon je maakte me een dromer tot je verdween in een bel van sop; een lege hemel achterlatend, denk ik: jouw luchtkasteel gaat niet meer op.…

Woorden die blijven liggen en met de as en het stof van de vergeten liefde schrijven wat ze verliezen en waar het zwijgen kijkt en ik zie dat niemand met mij wil waken bij de droom die niemand wenst omdat hij niet meer geboren zal worden of beginnen met de woorden die de slaap altijd…

je bruint in het raken van de hemel tropisch in de rulle sneeuw kou heeft je gekleed mode warmt je strakke lijf dat alles van zijn handen weet je ging om te vergeten om even niets van alles meer te weten terug naar de bron om in de zon je eigen kleur weer te bepalen het afscheid moest sloot de woordenvloed waarin je niet kon zwemmen…

slechts met de moed der wanhoop schrijf ik je deze brief mijn leven is een puinhoop sinds jij verdween, mijn lief ik moet steeds aan je denken en huil mijn ogen rood jij wou mij alles schenken maar ik… ik schaam mij dood dat ik jouw lieve liefde verraden heb voor geld geheimen overbriefde van jou, mijn sterke held je haren in mijn…

ik zie je hand voor ogen ben ik iets te laat maar uit bewegen zie ik hoe het met je gaat behoedzaam kom je naar me toe gespannen in verwachten je weet niet wat ik doe ik wil je in mijn armen sluiten met de glimlach van voorheen ik zie alleen onzekerheid in het wiebelen op één been ik neem je hand en kijk dan in je ogen ik kan het…

in je blik zag ik mijn thuis je ogen openden mijn liefde liet me binnen in je huis waar ik de bloemen rook ik zag je kleuren voor het eerst de lente bloeien je groeien in de zon en ochtenddauw voelde het verlaten van de barre kou te jong in liefde afgewezen met kilte verder moeten overleven het einde van de winter scheen nabij warmte…

een handvol zand een strand met dromen ik tel de korrels hoor de golven komen ze schitteren de zon in kleur, de zilte geur waarvan ik nu, voor altijd afscheid zal gaan nemen ik zie je lach, het liefste dat de wereld bracht ik voel je handen strelen vingers die me nooit vervelen die altijd praten met mijn huid, passie ver vooruit…

ik droom mijn woorden in je geest ben geweest, geworden tot gelukkige herinnering ik spreek geen lucht in letters zonder krullen ongeopend oog je leesbaarder dan ooit ik kus niet op papier tussen regels kou bevriest ik houd van jou altijd op jouw manier we naderen omzichtig paraderen met de witte vlag doorzichtig vloeit de inkt…

jouw smaak is stilte het bittere verzout in leegte die nu is onstaan ik zonde te dicht bij je huid verblindde met schijn, licht ging voor heel even uit brandde je trots ontnam je de kans zelfstandig te kiezen mijn aardig werd jouw minder waardig je vecht voor je vrijheid in tijd en in plaats hebt recht op de ruimte die…

ik probeer de vlammetjes te pakken ze lekken aan mijn hand branden in mijn huid tot waterige vlekken het vuur gaat er niet uit de hitte heeft me beet zet tanden in mijn botten vlees wordt veel te heet het is een schande kijk nu mijn verbrande handen vlammen spelen om me heen ze vinden me heel aardig loeien door elkaar…

we legden ketens parallel gebonden als we waren de jouwe blonken fel mijn kettingen in paren een nieuwe wereld maken het vermijden van de pijn om anderen te raken schakelde voorzichtig zijn in woord en beeld ontsnapten zo de dagen liefde werd in kus gemaild wachten was niet te verdragen we droomden kleur schermden warmte af en met…

hier en daar een uitgevallen telefoon de lijn is dood leve de lijn de dood hier en ginds met stomheid geslagen tongen sprakeloos, als bij een mooie kus wij kiezen stilte tot elkaar, zodat er mild verdriet kan komen en verval van spel: pionnen in de doos.…

Met mijn gekleurde gedachten zie ik je schaduw voorgoed verdwijnen in een dankbare leegte van een gebroken moment. De tijd was een toeschouwer die op ons leek en het moment bewaarde in een gedachte die zijn navelstreng verloor. De pijn volgt ons niet meer en verstopt in…

Na al ons pijnlijk tijd verdrijven weet ik eigenlijk niet zo goed wat ik jou nog zeggen moet, en toch zit ik dit vers te schrijven. Hoop op slagen heb ik al niet meer, dus dat het aan jou is, is gelogen, maar in de weemoed in mijn ogen lees je steeds de strekking weer.…

de wereld was te klein voor ons geluk liefde kon niet aarden haar wortels groeiden stuk we kozen hemel om te leven maar verstrengelden met pijn niemand konden we iets geven ons geluk mocht er niet zijn we hebben dagen ingekort om uren op te sparen ons daarna in de nacht gestort om nog meer passie te ervaren vandaag kwam dichterbij…

ik krijt krassen in je ziel, kruip in littekens over je huid. spoor me niet tot aardigheid aan. ik huiver van huiselijkheid, geurkaarsavonden, feestdecoratie, zowat alles waar jij voor staat. ik adoreer meer het minimale, de hoeveelheid van weinig. dat betekent niet: broodkruimels tot bombarie boetseren. uit de dagen…

ze willen stilte zonder ogen in hun nek geen handen die ze voelen niet meer verlangen op het net ze willen stilte om te vinden wat verloren is wat nooit geboren is maar zo ongrijpbaar leeft ze hebben alles uitgeplozen mijn hart en ziel gekozen mijn lichaam uitgewoond, mij met hun hoogtepunt gekroond ze zochten jaren die vergeten…

Weerkaatsing in helder glas schrijft lijnen in trage glimlach van zorgvuldig weten, met brekende tanden en hersenloze beten, die knarsen in scherpe kwatrijnen Slaap die niet wil komen maar verdwijnt in het licht van de gordijnen, die dichten zodat mijn zien onverblind kan zwichten als zijn beeld voor me verschijnt Tijdens de resterende dagen…

vreemd genoeg zeg ik niets wil ik je iets besparen? hoe beweeg je in stilte waar je niet om vroeg? vertel eens iets heel moois maar kijk me niet aan hoe beweeg je in die leegte waar je niet om vroeg? liefde kan ik nog wel bedenken kijk zelfs soms: kussende menigten! wanneer voelde je: het is (niet) genoeg?…

Met ons hunkerend verlangen - nu zeg je het was een grap - had ik een toren kunnen behangen zelfs alle treden van de trap een grote boomgaard bemesten tien openhaarden in de fik niets meer te goed onder de resten ben weer terug van even niet ik.…