altijd ben je je eigen verleden wat je zei is ooit gezegd wat je schrijft is net geschreven wat je nu beleeft heb je gelijktijdig al weer beleefd en wat nu is is terwijl ik dit lees al weer verleden altijd zijn we er geweest en we bedriegen onszelf van iedereen en alles het meest…

die hele kleine dingen groots ervaren zo normaal dan zo speciaal klein was altijd groot en goed genoeg als je toch zag dat het zo mag kijken, voelen, stil genieten zo heel gewoon of toch een klein wonder zo groots, het is bijzonder…

we dansten op dun ijs en zagen niet hoe hoog boven ons vogels krijsend door het zwerk sneden hoe de nachtorchidee zich ontvouwde hoe Anne’s boom knakte in de storm hoe Munch schreeuwde om zijn moeder hoorden we niet we dansten op dun ijs…

Richt je Naar je kern En vind De schat Waarin realistische Beloften liggen…

Eigenaardig Toch Dat ik Zo bezig Ben geweest Het de ander Naar zijn Zin te maken Dat was Voor mijzelf Vaak niet zo Eigen aardig…

hier regent het plaatselijk in het hele land op de plek die nooit ergens tegelijkertijd kan zijn het hier en nu is de plaatselijkheid van alle tijden, aanwijsbaar als coördinaten op de kaart, als de kortste route probeer te keren, nooit waren we op hetzelfde punt in de ruimte hier is waar het moment is verdwenen terwijl de plek…

zag ik door de kieren kleine stukjes zee ik rook geuren van jasmijn en as vond ik achter een schutting verscheurd verdriet in zwart achteloos zand werd het nacht ik sloot eenzaamheid en liefde in mijn wakkere armen samen…

zie het als een teken aan de wand niet onderhuids, maar open en bloot soms mistig en vaag, in weke kleuren vertakt, de armen wijd gespreid zilver, zacht, wakend of slaapnevelend water zie het niet als een proeve, het lukt geheid speels en vloeiend, wat kan er gebeuren tussen vroege jeugd en verre dood neemt zomaar een pad mij bij de hand…

Het landschap dat zich in bochten wringt Om niet op te vallen, om er niet te zijn In een hoek weg te duiken, te schuilen In een schaduw van schimmen Schuchter, schuw, luw, leeg, vaag, vaal In licht dat zelfs geluid doet dimmen In lucht die nevel druppelings doet druilen Met tranen van doorzichtig kristallijn Daar, waar een zwarte vogel in stilte…

Ben je als perfectionist nou een optimist of toch een pessimist denk geen realist misschien idealist maak je niet te druk over hoe of wat is’t doe gewoon je ding…

Hij is de poelkikker die aan een hongerige reiger weet te ontsnappen En blijmoedig in het donkere water verdwijnt Het bladmos ligt als een donzen deken over de grillige boomwortels heen Omdat Hij dit met nauwkeurigheid heeft weten te weven Hij beweegt de groene specht tot het eten van de bosmieren Die in groten getale in de voedzame bodem…

probeer eens de toekomst te herhalen daarin te volharden in bepaalde mate en tevens op een standplaats te blijven staan, te verliezen wat gaande was de tijd in te halen, het feit te negeren, kortstondig en tijdens een doorgetrokken streep, afstand te doen van een gedachte een appel te schillen zonder ruzie te maken alvorens en…

Vliegen, wanneer land is weggeslagen. Opstaan, wanneer je diep gevallen bent. Gaan, waar je niet kunt staan. Leven is moedig durven voortgaan. Is vrees met open ogen zien. Is angst verslaan. Angst maakt mensen zelfbewust. Vrees kan nooit de bedoeling, van ons aller leven zijn.…

kan iemand verstaan wat onderhuids voortleeft? ongelezen, beproefd, bevattelijk, om uiteenlopende redenen het gedicht spreekt uit wat er staat, bos omzoomt het voorportaal dicht, ongerijmd, vertwijfeld en in opstand tegen lege orde het gras spreekt geen taal, is dienstbaar aan groenheid, aan zomergoud tot het woord sterft, tot boek…

vooruitlopend op een zon die ook toen scheen op bladeren die zich destijds ook verloren volgens het strijdbare, het tegengas van het tegenstrijdige dankzij een verlate kennismaking, het voedzame van een maaltijd die wacht dit zich neerleggen in eerste aanleg, nog voor het voltooien dat alles achterhaalt…

Hij is de roek die achteloos zijn nest bouwt in de top van een hoge boom en strijdvaardig heerst over krakende populierenbossen De nacht ontbreekt aan licht omdat Hij mens en dier dwingt uit te rusten En de nachtwezens zo hun ruimte geeft Hij is de steeds veranderende schaduw voor hen die schuilen willen tegen de aldoor brandende zon…

Een roodborstje zingt Zijn hoogste lied op een scheefgezakte grafsteen om zo te verfraaien wat vergeten lijkt Hij is de fragiele klaproos in de berm die geduldig wacht om geplukt te worden door een kind waarmee Hij Zijn jeugdigheid kan delen Hij is het avondrood die het hemelgewelf in het westen als een vuur doet oplaaien Totdat de schemer…

twee mensen wachten hoe doden zij de liefde in de tussentijd de aarde kleurt zwart het wachten van gisteren is verleden tijd een wachtend leven vervaagt de herinnering aan verloren tijd twee mensen wachten in hen zingt het verlangen ze doden de tijd…

In het verleden werd ik, lerend en groeiend, anders dan zij. In het nu ben ik, groots denkend, in wezen klein In de toekomst word ik slechts een herinnering in hun beeld van mijn zijn.…

de essentie van het schrijven is niet een boek uitgeven maar je in het schrijven uit te kunnen leven als een voetballer echt van z’n sport houdt een topper wordt of niet zal hij dit van jongs af of tot stokoud blijven want de passie verliet hem niet een bloem leeft voor dat wat hij moet doen het zijn - in kleuren en geuren en afwachten…