Vergeven is het “ver-leden”: het leed ontnemen in het leven. Hij die vergeeft, verkrijgt een grootse zegen. De verloste kan nog een toekomst betreden. Het is een schip dat de woeste baren inruilt voor het zacht wiegende water, in de avondzon van later en waarop het de haven kan binnenvaren. Wat is het wonderbaarlijk dat beiden opgelucht…

Wegen die naar werkelijkheden leiden, zijn wegen richting waarheden. Naar waar we aandachtig zijn. Waar we stil stil gaan staan. Waar ons oordelen staakt. Waar we zintuig worden. Met heel ons lichaam. Met hart en ziel. Vanuit ieders standpunt bezien, heeft ieder mens gelijk. Waarom dan knokken om menigen? Wisselen van elkaars gedachten…

een glas van ijs, staand water als dorst, voortdurend een brood verdeeld in stukken zo ochtend als dagelijks herhaalde gebeurtenis vruchtbaar, ontvankelijk een samengestelde bloem uitwonend in habitat ontaard in bodemleven afwezig ten tijde hunkerend naar…

nog iets onbekends vergeten voor het te laat is en het beton reeds gegoten vragen naar het uur waarop tijdens welke of de kamer dan nog verlicht is door kunstlicht of een schuwe zon het veld betreden en plat gras achterlaten soortenrijk maar schrale grond waarvoor weinig bewijs is daarmee instemmen lichtjes gebogen gadeslaan…

de natuur is het grootste gedicht in de meest magnifieke beelden – in geur en kleur toont ze ons wat God om van te genieten voor ons heeft gesticht niks geen kerk niks geen regels niks geen Schriftgeleerden die nog steeds van ‘s mensens angsten en beven profiteren zij toont ons zijn meesterwerk in al haar pure glorie laat de deur…

Zoals risico’s gedeeltelijk te berekenen kunnen zijn, als men de realiteit en verantwoordelijk beschouwd, z’n vertrouwdheid tevens als aanstekelijkheid verleid, blijft de kalmste zee ondoorgrondelijk ingeval de roekelozen de stilte van de natuur blijvend onderschatten en deze buur als veilig wordt beschouwd het onzichtbare blijft…

ergens schort het aan besef door bomen het bos grondig, heuvelachtig, aards gruizig in mistnevelen fijnmazig verdeeld met een zilvergrijze dunheid melkweg ten spijt gehemelte noch schorre keel sommige dingen zijn niet zoals ze lijken zoals vandaag het verleden van morgen zoals scheidslijn woord voor woord gespeld zelfs toen…

Het lijkt allemaal zo vreemd, ideeën en wetten gespeend van naam, anoniem ongrijpbaar, wie zal weten hoe de ziel er morgen voorstaat, haar licht gespeend van sterren die er zijn als het avondrood zijn luiken openslaat. Wat gisteren in levend groen volmaakt was, onder de zoden vers en onvolmaakt, werd de weerstand gebroken, de ochtendkleur…

Letters zijn slechts symbolen. Symbolen zijn onwaarachtig. Daarom zoeken ware letters. Naar betekenis. Dansend kleven letters aan elkaar. Zo vormen ze toevallige woorden, die goedbedoelde zinnen zoeken, die ware betekenis willen vinden. Daarom zoeken lezers echte dichters die onbegrepen woorden kunnen duiden. Scherven vinden dichters in…

‘Zeg mol hoe zie jij de toekomst?’ ‘Eerlijk gezegd zag ik haar altijd donker in en ik zie haar nog immer zo – ik draag nog steeds dezelfde bril.’ ‘Maar jij dan wijze uil in welk licht zie jij de toekomst?’ ‘Heel licht, zelfs in het donker zie ik licht. Jij bent een zwartkijker met een tunnelvisie.’ ‘Maar ik leef ook altijd…

Ontboezeming van mijn twijfels als stoffelijk wezen leg ons in een glazen kist, waarin we samen waker worden om ook weer te worden herbegraven aanschouw de transparantie om ons heen waarin de natuur zijn gang gaat en niets aan het toeval overlaat, geaardheid getoetst aan de grootste gemene deler die in vervoering de grens moet bewaken…

Als je op het stenen borstbeeld afgaat Dat er nog altijd van hem bestaat Had hij het uiterlijk van een boer Een kale kop; rond en stoer Veeleer leek hij op een slager Dan de scherpzinnigste ondervrager Van alle wijsgeren in Athene Maar desalniettemin was hij degene Waarvan de Agora versteld stond Die bij alles wat men ergens van vond Met…

gedachten vinden er beschutting zich bladerend door de wind vastgelegd met woorden die niemand ooit geschreven vindt wat door gewonde dijken is omarmd lijkt leeg te lopen in waterrijk land tot een koninkrijk in hersencellen grenzeloos ijsveld, witter dan het strand tot buiten de tuin met deze waardplant uit het binnenaardse tot evenbeeld…

aan de oever zag ik haar staan ze keek niet niet naar mij ze keek naar het water verscholen achter het hoge riet het schip van gemoed maakte rimpels aan de oppervlakte ze keek onbewogen al die tijd ze kende geen zwakte onpeilbare diepte bleef ongekend onbekend ze keek op wachtte niet langer tevergeefs op spiegelglad…

In een vermorst land tasten reizigers in het duister, ze wassen hun handen in een grijze zon en dekken hun vermoeide sporen toe, papieren grenzen rotten in het raamwerk van tevredenheid en overvloed en blijven stromen hangen een onwrikbaar taboe, het ontneemt de intrinsieke ruimte van ziel en geest, het autonome recht van mobiliteit…

Ragfijne werelden in elke druppel huilen zeeën van beloften alles is beschreven, en die liefde vergaat tot stof emoties anders gevormd, tenzij anders wordt bewezen in de bundeling van kleine zielen, dekens mist om in te schuilen slaan hun watervleugels uit in de nevels sluipen onvoltooide verhalen, soms hoopvol en soms ontluisterend…

De dagen verschillen in hun bestaan laten vooraf niet zien hoe ze vergaan. Zal het de dag worden van vertrekken die van nooit meer bestaan kunnen rekken. Zal het de dag worden van de laatste reis een laatste keer dat liedje van die kleine sijs. De dag van leven te overdenken achterstevoren alles nog een keer te voelen en te horen. De dagen verschillen…

ik heb ontdekt dat, het leven in het klad uiteindelijk best goed werkt. ik bedoel: je kan later altijd nog zaken corrigeren een woordje hier, een zinnetje daar: die scène schrappen waarin je in het donker katjes kneep. het woordje - door- vervangen door het woordje vóór - omdat het beter rijmt, ook goed is voor het verhaal, dat je jezelf…

klopt het dat het water nooit meer weggaat en onze ouderdom zal verdrinken, dat elke vezel zonder franje van vlees en bloed is, dat elke wijsheid ooit smoort maar begon met een vraag?…

Ervaren mensen weten hoe. Filosofen begeren wijsheid. Politici weten wel waarom. Socrates verwondert zich. Hij wist wat wijsheid was. Een Socrates ziet alles. Weet van niets.…