Ontkomen we niet aan de dagen, de weken laat staan de maanden en straks de jaren. Tikken ze als roodborstjes tegen de ruiten ontsnappen ze als songteksten uit een mond. Prenten ze patronen, laten ze roffels van ook die harten klinken als ze hinkend lopend of als motor met zijspan zich weer voortbewegen. De tijd maakt een schets. Toch is er…

Ik ben, zei Sapiens de wereldwijze, wijsgerig als 'hómo universális' ik treed buiten wat binnen perk en paal is, daar waar Petrarca en Da Vinci reizen ik denk, net als Descartes, dus ik besta, al had ik twijfels over grond en reden: besta ik in de toekomst of verleden toen in mijzelf de geest zei 'ik ontsta' sindsdien werd ik wie ik…

Leven droeg in mij al zo jong die echt blauwere schraag zei draag de rode Ambongrond ongevraagd in je mond. Ik dacht heb ik echt jong mijn ziel al aan je verknoopt is het iets wat het leven als levensweg voor mij hoopt. Hoe zeg je ik schreef als kind al op een linde, hoe ik jou wetend in mijn dromen al zo beminde, als of er een levensvuur al…

uit doelloos duister opgestaan de stijfheid weggetrokken door een buigzaam, vroeg begin het levenloze licht verrijkt naar meer dan fletse beelden weelderig begint de dag mijn slappe buik verdraagt de trage stoelgang van de eerste vaste norm een arrogant geworden dichter is in vorm; hij schrijft de daagse zaken af ik schrijf en blijf…

Stad wat het eerder was van stinkend water het geloof het stof verjoeg van eeuwen, gedompeld in een verhaal soms ingetogen soms gelogen in schuilkerk van de taal. de wachters van de grachten hun huizen kronen over de hoofden het plein bespot, beklad door duiven waardoor de beelden levend bleven in de mondiale moraal van overvolle gevulde…

De neus in oude manuscripten ruikend aan de boekenleggers van scenario’s altijd door anderen geschreven, levend en lijdend voorwerp verdeeld zijn ontstaan. mix van gedachten verscheurd door een wisselende ethiek zoals het werd gedeeld wordt en om private reden wordt gedoogd, zoals het is niet zou moeten zijn als de stromen bloed…

zo wandel ik door woorden trek ze aan en stoot ze af, de richting onbepaald hun eigen graf begraven in een vreemd geluid ik hoor een meeuw zijn schreeuw lijkt veel op uitgestorven klanken wrang weggetrokken uit het laatste geluid dat heelhuids langs mijn oren vloog hoog, heel laag of fluisterend ontluisterend stil begin ik…

En als ik nu de toekomst gewoon zou mogen lezen omhuld door gelukkige gedachtekracht die macht zou mogen ontvangen, wat ook soms duisternis bereidt voorspel ik dagelijks 'n feest omdat wat met jou geneest. Wat jij in het leven steeds weer kunt gedogen verdragen in en met je veelzeggende ogen aan voorjaarskrampen die weer verdampen en niets…

Ik voel mij onbevangen geen gevangene de schepping is puur en blijft een raadsel, al zijn dagen niet langer meer winstjagend ergens gloeit altijd wel een vuur om de as. Hoe dan ook, en ondanks dat, zie ik alles daar weer staan en zitten. Eerste pogingen om klanken te uiten zich in de hal voltrekken op fluistertoon. Je bent in mijn hart nooit…

Wil ook jij even geen kuitenbietser wel onafhankelijk elke teen en vinger nu zijn eigen stempel laten geven vakbekwaam, zo niet liefdevol dag kunnen schrijven. Wat wens jij nog te willen uitzoeken in tal van uithoeken. Weet er zijn van die dagen dat tijd folteringen bedenkt vragen opwerpt waarvan jij de teksten niet kunt vatten, in elke strofe…

je speelde met stil licht geen uitbundige kleuren met traditionele vormen in een introvert decor zij verstonden elkaar in samensmelten en versterkten hun intensiteit door samen felheid te bundelen de ruimte zong energie door vergroting van contrasten spatten reflecties in kleurwaaiers uiteen je orkestreerde ladingen en dempte…

Ik weet het nog het werd avond ook die dag eerst ochtend en middag, stormen beginnen doorgaans met die stilte. Ik weet het nog mijn hand in jouw hand het ooit zijn we er beide de vrijdagkrant zal je naam dragen naast ook dat gedicht de papieren bloemen. Ik voelde het bonzen rondom mijn hart die avond ook het jouwe wachten en stilstaan…

Je kunt gaan ontbijten in het bos of in een bar, rusten onder de eucalyptusbomen daar smeltend van je eerste liefde verder dromen. Je kunt gaan opsommen wat je van gisteren vond over onlangs, de vele onstuimige winternachten schilderen hoe de wind vloot, ijs aangroeide op de sloot. Je kunt zoveel van half en van zelfs heel valt erg veel te…

Het grote niets is zwanger, van ongekende mogelijkheden. Wie leeg wordt, stroomt vol. Het kleine wordt weer groot. Wie alles denkt te bezitten, bezit helemaal niets. Wie volmaakt is, is dood. Lang leve de onvolmaaktheid. Wie durft te delen vermenigvuldigt. Liefde!…

Er is niets oud en ook het nieuw is er altijd al geweest, voor een piramide is ook de sfinx slechts een waakbeest, een schil in de terminologie van beelden waarover men denken wil, deinen ideeën voort in menselijke overleveringen en ideologieën schouder aan schouder in de menselijk geest dat tijd in materie niet bestaat, worden…

wachtend op de landing van zuinig licht dat smelt als adem hervat zonder longen te schuren warmte die ergens een bron heeft in afgesloten toestand met voorafgaande toestemming…

Misschien heb ik wel jaren lang stil meegekeken langs je ruggengraat je billen en oudere littekens, de dagelijkse gang mogen derven verhalen beërven ben ik zelden afgeweken als schildwacht die je acht. Heb ik ongevraagd momenten lang over je schouders gestaard, je liefde en leven gezien, 't grijzende verdriet, ben ik meegeslopen met wandelingen…

zij veinsden verdiensten liepen zelfverzekerd naar het tourniquet wilden ongehinderd passeren maar stonden door die ene vraag perplex u bent geboren met helemaal niets van wie heeft u dit allemaal genomen toch niet om met zoveel de weg op te gaan van alle dromen er werd gerekend met plussen en min maar een vergelijk bleef…

ik heb de kussen armzwaaien en samensmeltingen in alle omhelzingen geteld waarbij in het amen van samen de kwaliteit van de feestelijkheid aan de orde is gesteld met stip vonden wij de geboorte van het kind het unieke moment omdat ieder mens dat ooit van zichzelf heeft gekend en nu opnieuw beleeft in een andere tijd met zelfbeeld…

het schijnt me soms toe de keuze is een mond in de einder om er vaagweg in aan te belanden maar naargelang de monding met spaarzame passen uitdijt in een meanderen van het oeverloze naarmate het gewicht van hetzelfde water toeneemt word ik steeds minder bijna drijvend naar de afloop minderend als de loop van een kanon steeds meer kantlijnen…