er is de vogel en zijn lentelied er is de schoonheid een randje dat handen en harten verbindt geef het de tijd we hebben gezien de pijn in de plooitjes het kraken en kreunen de vraag was vaak het antwoord hier sta ik in het bomenveld ook wel bos genoemd als verdwaalde faun en kijk omhoog naar het blauw dat komt en gaat het verlangen…

deelgenoot van een gemeenschap over de tong gaan het trotseren van een burgerservicenummer ooit aangeroepen benoemd en bemind ingeschreven in het register der bekenden ondeelbaar, ingebeiteld doorleefd overwoekerd maar leesbaar naamloos is erger dan dood…

aan allen die ook weer zoeken wat wij nooit vonden aan hen die menen te weten wat eerder al bleek niet zo te zijn aan het wit en het zwart als eeuwig goed en kwaad al die in beton gegoten stellingen onwrikbaar aan het firmament met ergens een vlekje zo ongeveer in het midden…

is het de rode inkt die aan je vingers kleeft het verzonken turen binnen klamme muren zijn het de bloedende handen met tranen gewassen de wisselende tekens aan de lucht is het de blinkende vogel die verblindt de nachtelijke uil met uitgeslagen vleugels zijn het zwervende schaduwen in licht en donker de parelmoeren wolken van…

Ik weet ik je moet laten gaan Maar het is zo fijn te doen alsof je bij me bent Al is het maar voor een moment Dan kan ik er weer tegenaan De ongrijpbare lichtheid van dit bestaan…

De zon is wakker, klopt aan mijn raam, een lach een gedachte: 'Ik ben het leven niet. Het leven leeft in mij!' Dwalend door mijn geest als een dolend kind, uitschrijvend op papier: ´Teveel geworden terwijl ik ben!', schrijvend over verwondering, pure verbazing van het ´zijn´ soms wel of niet begrepen. De klank van woorden…

onder wolken van lood tekende ik sporen in het zand in smeltende hitte schreef ik een goddelijk woord ik vluchtte voor beelden van de krokodil doofde de vlam verbrandde mijn ziel vouwde een zingende vogel van papier fluisterde mijn traagste gedicht ik spelde mijn naam op de schutting uit de binnenste muren kwam geen enkel geluid…

je ziet het niet goed het leven van dag tot dag ligt te dicht bij je alles schuift en verandert wat blijft en wordt vergeten de vergeefsheid staat vast soms wil je zo graag dat iedereen even een andere kant op kijkt…

Bestaat er een maat voor het pak van de slang die het menselijk bestaan wil uitproberen? Leven er slangensprookjes in de plooien van zijn hersenpan stroomt er gif door smalle aderen van zijn bloed? Weet hij van haren die in slangen veranderen van babbelzieke kraaien sist hij gedichten zonder lezers? Kent hij de plaats van de strijd…

wij, het oog waardoor wij blind de ganse wereld denken en denken te zien: ons uitputtende beweegt het voortdurend naar links, rechts, boven, onder, naar ons heen, van ons weg en dwars door ons. wij hebben het de kunst der zwakste jagers aangeleerd: blijven kijken, blijven lopen met de speer slapjes in de handen, omdat wij wij zijn en het lijf…

Wegkenner, waarheen kan ik reizen, wijzen de runenritsers hun raad mij naar raaf of laaf ik mij met Mimirs mede? Moede Reiziger, moet mijn dolen doel dienen? Gedwaal is mijn verhaal!…

0p mijn stille plek Ergens teruggetrokken In eigen gedachtegang Hoeft niet alleen Kan ook tussen mensen Mijn eigen dromen Mijn eigen fantasieën Over mijn eigen leven Probeer ik te doorgronden Waarom één loopt met problemen De ander het leven toelacht De één is sloeber De ander draak De één is Donald De ander Dagobert Ach, ’t is…

indien wij het huis niet bouwen, werken zij die het huis bouwen vergeefs. wij zijn zij die het huis bouwen. het huis is het bouwen. het bouwen is het huis. zij zijn het die het huis bouwen. vergeefs is het werken van hen die het huis bouwen, indien wij het huis niet bouwen. zo is dat. in de grote inkomhal van het bekende golft dag na dag…

toen zij draden spande tussen het wolkendek en de poëzie verdween het gewicht van woorden haar pen danste licht uit het lood in de zon de doden kwamen thuis alles schitterde…

Je ziet jezelf Jij ziet jezelf Maar wie kijkt naar jou? Wie stopt er niet bij de oppervlakte en Ziet een stukje verder dan je zou Hopen dat jezelf niet zakte Naar diezelfde onbegrijpendheid Als niemand ziet waar jij voor vecht Als niemand ziet dat het je spijt Dat alles niet echt Maar in je hoofd Want wat is oprecht En wat had je aan jezelf…

de mens een samenspel van atomen en moleculen laveert in het onmetelijke universum de mens een vernisje ratio balanceert op dunne draden van verbreken en verbinden de mens een druppel bewustzijn in de oceaan slingert heen en weer tussen verheffen en verlagen de mens het bange dier dat net zo lang om lichtbundels blijft vliegen…

schrijf de laatste regels in uitgebeende trage taal verzamel de moed om de kust uit het oog te verliezen zoals de vis tam en stekeblind oefent in onderaards geduld laat tranen een voor een over schaarse woorden vloeien bloed spaarzaam druppelen op het onbeschreven schrift zoals het bewegingsloze dier dat in donkerte op helderheid wacht laat…

in de winter begrijpt hij -het heeft lang geduurd- dat in hem een zomer huist het gras tillt de sneeuw omhoog -in trage kleine tijd- het licht raakt hem aan tilt hem uit de duisternis…

Ik weet als Socrates dat ik niets weet Maar sta niet in voor wat ik nog wèl weet Nog minder weet ik waar dit vers heen gaat Rewind fast forward Ariadne's draad Ik ben de binnenwereld afgedaald Der Sferentrilogie van Sloterdijk Van Bellen Schuim en Globes Woede Tijd Al zijn die laatste daar niet aan gewijd, Zijn magnum opus is niet…

Heel weinig is zeker: wél dat water vloeien kan en dat er licht komt na de nacht, maar of de regels van dit klein gedicht ooit ergens zijn verwacht? Heel weinig is zeker: wél dat dagen snel voorbijgaan en dat er ooit een laatste komt voor elk van ons, maar of liefde blijft? Heel weinig is zeker: wél dat mensen niet alléén bestaan en…