Hij heeft gebeefd te zacht toe gestoken de ogen puilen ongebroken vol van vrees. Het krijsend vlees blijkt niet te willen lillen is nog geen het. Ze leeft. Een tweede stoerder stoot brengt eindelijk de rust 'Sorry' sust de halve zachte slachter zacht en onder ’t bloed. 'Ik hield mij groot ontbeerde vlijme messenkracht en…

De dis vandaag was vis sardien met aardappels en sla ik eet dat graag dus ik zei ja. Terwijl ik na wat flinke slokken de vis in brokken trok - eigenlijk zat ik daar gewoon te schrokken - keek ik met een volle vette vissenmond eens rustig in het rond. Tegen 't fel azuren zwerk stond in al haar toegewijde kracht te restaureren bastion…

Ik ben die ik ben zo geworden en verwen of ontwen mijzelf tussen het komen en gaan Tijdens een moment dat ik word gezien of als ik met jou ben begaan ik troost me als ik me van een herinnering bedien (als ik de dag van morgen nog niet voel, laat staan dat ik in mijn gisteren jou of jou nog niet herken) jij en jij en ik komen en gaan…

Er is hier een groot verdriet geweest Nee, het is geen verdriet het is een tafel vol lege glazen Waar een avond lang alles doorheen is gestroomd Fragiele blikken snel vergeten woorden Verglijdend vragen hoe het afgelopen uur het leven was - als glas Alles ter wereld als glas Alles vol, dan leeg, vreemd gespiegeld Hoewel alles glas…

doet het er toe of er een eeuwigheid is en doet het er toe of ik me hierin al of niet vergis of ben voorgelogen en heimelijk bedrogen maakt het wat uit als iets te mooi lijkt om waar te zijn dan is het meestal zegt men vaak maar schijn bovendien lijkt de mensheid me hiertoe ook veel te moe zijn we hierover vaak daarom zo angstig…

Ook voor een worm is vorm een heilig moeten maar toen na heel wat hopig wroeten hij op zijn handen en zijn voeten een wormin ontwaarde voelde hij naar onze norm zich God in aarde en raakte homp en hopeloos uit vorm. Daar vormde zich een tweede worm, enorm appendix dat zich in haar wormen wilde er lilde dril dat uit het gilde in…

Een zonnebloem staat droomverloren en al voorbij haar hoogste glanzen met lome blaadjes droef te staren. Gaat het zo ook met ons: dat na de rijpe, goede jaren de glans verdwenen is en ook de vreugd? Of zijn er andere horizonten die wenken gaan en door de jeugd nog niet gezien zijn? Dient daarvoor soms de pijn en 't trager moeten leven…

De dagen korten al, zo ook mijn leven, ik voel de weemoed groeien met het uur - waar is dan toch de vreugde nu gebleven en ‘t laaien van het eerste liefdesvuur? Met ouder worden zou de wijsheid komen en ‘t diep besef dat alles ijdel is, maar soms komt iets van vroeger in mijn dromen en hoor ik weer een klank geheimenis; dan zingt mijn ziel…

Ik heb stapels aan archieven in mijn onbewuste mee te dragen een dag is al een druppel in de oceaan dat is niet overdreven en het bestaat, zo lijkt bij mij, uit chaotische lagen Van kennis en gevoelens, zeg maar al het wel en wee, onnoembaar aantal ervaringen zijn in lijf en geest verweven tot aan het moment van heden en ik lijk al ver in mijn…

de wals van wat als het morgen zwart wordt vogels voorgoed verdwijnen van wat als alles wankelt niets de goede kant opvalt van wat als de angst als een mes tussen de ribben steekt van wat als alles wat leeft sterven zal er niemand is om de doden te dragen de wals van wat als we morgen met lege handen staan omdat we niets hebben…

Er ademen soms vragen Wat je in leven nog wilt laten slagen. De doden blijven dood ook bij het avondmaal De vogels blijven fluiten dat hoor je allemaal. Er ademen soms levensvragen Wat mensen werkelijk nog kan behagen. Men vouwt vaak handen boven het bestek Wat is dat, dat ook men daar te weinig op let. Terwijl de een rustig is ingeslapen…

Het is als de enorme stoom uit een snelkookpan loslaten, Het gebeurt onverwachts je hebt het eerst niet in de gaten. Onderdrukt rouwverdriet kan immers letterlijk een hart breken, Vervolgens kan je hart en ziel overlopen van liefde uitbundig preken. Bevrijdend huilen kan dus de rouwcirkel werkelijk doorbreken. Bij het gloren, kun je weer tranen…

je zit op een lommerrijke plek en denkt na over iets dat je boeit het lijkt op dromen maar het gaat dieper... je vergelijkt de waterstraal in je hand met het leven tóch blijft het vreemd dat je dorst krijgt maar vergeet te drinken…

de ridder en de dood bevechten hun daadkracht het kan ook zijn dat mijn geest de strijd bespeelt, is ieder ander daar ook op bedacht of zit het dieper. speelt de ziel een rol zijn het mijn eigen hormonen of gewoon mijn stoffelijke overlevingsdrang wat wil mijn - ik - aldoor en steeds meer als een doorlopende film aan mij tonen alles wijst…

Langzaam verdwijnt de blik die troebele blik op jou en jou gedreven door onrustige passie Het is voortschrijdend inzicht zo is het zoals ik het nu beschouw Dan zoek ik de rand van je huid is die warm, gaan de haren met de wind mee ik praat over de symboliek van een beslagen ruit en merk dat ik ook veel ervaar aan de denkende kant doch dat…

wellicht is sprake van misverstand is alles breekbaar maar binnen bereik lezen we slechts datgene waarvoor woorden bestaan toch loopt deze dag regenachtig voor zich uit gaandeweg het middaguur wellicht is sprake van korte duur stel de aankomst uit, halverwege de huid gooi niets weg, ongearchiveerd maar bewaar alles achter glas schenk…

stel je achter gesloten deuren voor en het regende niet zou er dan een reden tot klagen zijn tot bestaan, onverdeeld kon er dan iets misgaan achter wanden van het vertrek stel jezelf voor en tijdsduur bleef hetzelfde beeld nog één keer iets in dat er altijd zal zijn…

ik woon in mijn hut weliswaar van hout in vergaand stadium onthecht en op een enkel cruciaal punt gestut in de zomer warm en winter koud doch ik ben omgeven door engelen. ze laten mij met rust of laten mij bengelen aan de rand van mijn eigen woud. zo voel ik me nooit alleen praat ik mezelf aldoor toe en raak ik verliefd op een merel geen…

Ik zie uit over een ware oceaan in mijn gedachten wel te verstaan en nader het einde van een oprit of als ik even om me heen kijk nog een kleine toegift of korte uitwijk Zo doordrenkt de natuur mij van een dikke mist, voor mij althans, het is de gang waarnaar men gist na een klim vooruit in de jaren, om alles wat stoffelijk is te vergaren…

op papier is alles helder het water, de rivier opgeschreven, eerste druk tussendoor tastbaar met handen en voeten iedereen is een woord, verzameld in enkelingen niet plaatsbepalend maar definitief zoekend ter hoogte van zwarte bossen, op het scheiden van geest vangt voortbestaan aan en nemen woorden een wending zodat betekenis lijkt…