Het eerste teken van jou was een echo in nevel. Wij dachten er van alles bij. Het tweede teken van jou was een buikvorming. Ons leven werd ronder. Het derde teken van jou was een buikbeweging. Je sloeg ons met verbazing. De tekenen blijven komen. Wij maken er een wereldje bij. Wanneer eindelijk kom jij?…

Tussen onze vastgeroeste meningen, van enerzijds en anderzijds, stroomt een brede rivier. Tussen de oevers van goed en van kwaad, strijden wij mensen voor ons groot gelijk. In de naam van de waarheid. In naam van de lieve vrede. Uiteindelijk bereikt een mens de zee. Daar waar het leven oeverloos begon. Daar waar niemand verschil ziet,…

Wij slaagden er niet in geschiedenis te schrijven. Wij overdreven op de golven van humeur. Jij kwam uit de plooien van de geschiedenis. Jouw wieg werd een baken op woeste baren. Ongehavend meerden wij aan, vermeerderd.…

Daar waar zinloos toeval, zinvolle bedoeling wordt. Waar zien geloven wordt. Waar weten geweten is. Heimwee. Daar waar geboren worden, sterven is en andersom. Waar einde verandert, in ongekend begin. Voorbij de horizon, begint de horizin.…

Laat je emoties varen over het woeste baren. Blijf je krachten sparen, want het wordt nog veel zwaarder. Nu voel je de pijn, geluk komt met de jaren. Er zitten zeeën van tijd tussen de weeën verspreid. Ik steun je, we voeren met z'n tweeën de strijd. Denk aan onze liefde, sterk en eindeloos. Denk aan het moment dat je samen met mij koos voor het allermooiste…

je digitale foto -je papa stuurde hem- pas geprint op printpapier formaat A4 gekocht in de Colruyt ik kijk je aan jij kijkt me aan je gezichtje zo stralend mijn hart zo ontroerd je knuistjes gebald je ogen zien je mond lacht je weet je bent helemaal Lisse mijn leven loopt af jouw leven vangt aan beschermd voor altijd met kracht…

Met je blauwe kopje Lig je hartverscheurend Te krijsen in je Wiegje van glas - Ik zeg, terwijl ik Mijn hand door Het luikje steek En probeer jou voor Het eerst in mijn Leven aan te raken, Hier is je papa, Jongen, je eigen pa, Het helpt niet, Je blijft krijsen, Je ontroert me, En toch is 't Een ontroering als Een soort…

wanneer toegewijd de liefde passioneel haar ontlading vindt is er plotseling een ster die straalt aan de hemel op zijn tenen sluipt hij om het beste wat hij kan geven geruisloos daar te planten waar hij zijn oorsprong vond de weg is lang en donker als zo stil de nacht waarin vriendelijk de maan lacht als wind zacht zijn snoetje blaast…

waar wevers gelijk toewijding draden spant scheert opgespannen passie zich zwanger tot verwachting van een nieuw hoofdstuk dat omgeven met liefde het verhaal vertellen blijft van de bron van zijn bestaan waar wevers gelijk vogels massaal zingen van een nieuwe lente die vlinders fladderen laat ziet ouderlijk de stam haar enten ontspruiten…

Kijk daar.... een nest met een ooievaar Ik kan m'n ogen nauwelijks geloven Je denkt aan kinderen je dochters, pasgeboren Die op hun beurt de ooievaar ook zagen Ik wil mijn gade vragen of zij hem -vanuit haar standpunt- misschien beter kan zien.…

als de harten zijn veroverd overwint zij schroom tot leven dat geprezen en bewonderd nu in handen ligt van liefde aan wie het ook ontsprong vol maakt hij het leven van zijn mama en zijn papa als met nieuwe tijd van jaren eerder dan gedacht verwacht zich victor judah melden laat als geen ander klopt zijn hartje in moeders schoot zijn…

Vannacht werd ik wakker, viel in een diepe slaap, toen dromen weer begon. Wie droomden? Levenden en wie al stierven. Iedereen kan vrij verschijnen. Mijn oude vader kwam tot leven, met mijn jong gebleven moeder. Vannacht. Waar? We zwierven door Parijs, waar we nooit waren geweest. Wanneer? Ik zou het echt niet weten. Dromen worden…

Geen daglicht frisser dan dit helder schijnsel Het zal het stelsel zijn of anders iets dat draait Geen daglicht frisser dan dit vers lichtende Het zal geboren zijn of anders iets dat is Geen daglicht frisser dan dit fel brandende Het zal groeiend zijn of iets dat is geweest Geen daglicht frisser dan dit, dit, dit gewoon Het, het…

Om licht te brengen in het duister en schaduw van de laatste dood verscheen een Kind, maar zonder luister, en openbaarde 't morgenrood. Om licht te brengen en wat vrede te midden van de zwartste haat verscheen een Kind vannacht, ja heden, maar in armoedig feestgewaad. Hoe goed zou't zijn nu maar te zwijgen al is ook ons geloof zo klein…

Kennen zonder Kennis. Onbegrip begrijpen. Branden zonder vuur. Uurwerken zonder uur. Eén is gelijk aan alles. Méér zijn dan wat of wie? Twee is méér dan drie. Spontaniteit leeft zonder tijd. Is denken zonder gedachten. Is zin zien in onzinnigheid. Mensen worden geboren. Kokend water kookt. Sneeuwvlokken vallen.…

nee, ik ga het echt niet hebben over de smalle, lange vingertjes noch over de tien teentjes (misschien een hoogst enkele maal) ik zal ook niet zeggen hoe perfect hij is of er woorden aan toevoegen die volstrekt superlatief zijn, in het begin of middenstuk en zeker niet aan het eind (maar dit terzijde) het meest voorkomende zou natuurlijk…

Met de kop in het zand, geloven we in illusies. Ik ben mijn bezit. Ik ben wat jij zegt. We zijn wat we doen. Laten we het zand, uit onze ogen wrijven. Schud vijanden de hand. Geef geliefden een zoen.…

ik zag je, jouw polder in 't hoogelaand drijvend op het gras de voet gebeend tot weke klei het oor gericht naar de reling van het Wad wie jij bent, tja wat opgeworpen aarde met de bolling van een oud huzaar, je nagelriem verankerd waar het water lestig vele monden voedt, je armen die de vleugels vangen van een vers gesmede slagpin ik ken…

Donkere baarmoeder omhulde jouw groei. Groot werd je te groot voor mij kwamen er golven.... zwom je door mij, je weg naar het licht. Geboren uit geborgenheid, draag ik je lichte leven.…

Golvende geluiden weerkaatsen jouw vorm Geheime wolkenspiegel, -nevelleven- drijvend langs verre verten, nog niet hier, ben je echoënd licht. Jouw lichaampje spiegelt wolken, weerkaatst licht, beweegt volop in voedend water, eerste teken van leven. Klein kindje....…