Ze zijn 'kind van de rekening' er wordt niet naar hen omgekeken De straat... hun woonoord hun domein bij weer bij wind, hun onderdak Dagen rijgen zich aaneen tot weken zonder uitzicht ........'n gapend wak dat het daglicht niet verdragen kan geen troost biedt of bood ..........in een omarmen De straat... enig maat van…

handenwringend ziet zij toe hoe ik als hellehond mijn twee broers afslacht op jacht naar de kroon niets heb ik geschuwd ieder, die het waagt mij tegen te spreken laat ik vermoorden het volk juicht gedwongen uit angst voor geweld uiteindelijk sterf ik in een poel van bloed ***** Richard the Third, Diever…

Laten we aan het einde van het seizoen Artis Natura Magister nog eens aandoen Ons goed fatsoen gewis van zijn eer ontdaan Ten overstaan der mispuntige apenrots Slaan we knotsgek de papagaaienlaan op Prietpraat nabouwend en verrek! Hobbelt daar niet die vogelvrije Van Gogh Met klapgomkauwende drommel om zijn nek? "Hallo Beo" wauwelt Theo gedistingeerd…

hij leefde op voet van oorlog met de zwarte rafelranden van zijn kindertijd die dicht op zijn geïrriteerde huid bivakkeerden grillig hinkte hij uit de maat met de wereld zilte tranen vonden hem na de stenen door de ruit zijn schreeuw en gebalde vuist zij brachten hem ver van huis…

een lichtflits de harde knal vervolgens grijze rook gegil en geschreeuw mensen vallen achter hun bagagetrolleys op de vloer hier wegkomen is een hele toer doden en gewonden blijven achter op de grond welke besmeurd is met glasscherven en bloed van veel mensen welke hier op deze Brusselse luchthaven hun ongewenste…

Dat stervelingen, elkaar niet begrijpen. Dat stervelingen, elkaars geloof niet geloven. Dat is heel erg begrijpelijk. Dat stervelingen, elkaars bloed wel kunnen drinken. Dat stervelingen, elkaar naar het leven staan. Dat stervelingen, oorlogen voeren en doden, terwijl we al sterfelijk zijn. Dat is onbegrijpelijk. Dat is ongelofelijk…

hoe ver kun je gaan zonder dat de hemel huilt de druppels vallen stukslaan op beton verdampen tot leegte tot iets dat nooit heeft bestaan wat kun je vragen om te ontwijken wat kun je dan nog raken zodat het breekt en dat je met lege handen staat en valt - en de scherven niet meer opstaan…

Marmeren zerken gelardeerd met geaderd bloed dat moest stromen, om te kiemen zoektocht naar vloeibaar goud uit de schoot van het ongedeelde, gefolterd en humaan gespleten, deelde hebzucht de grond in tweeën, Pyrrus gewin zonder lauwerkrans, het diepste zwijgen wordt eenzijdig afgewogen de geplukte oogst van een verre droom, verdeling…

er hing een adem te verstikken in een zucht om te snijden   water hield op met stromen werd bloeddamp uit poriën   al het lawaai stierf eenzaam de stilte klonk steeds harder   ik bombardeerde mijn ziel en niemand die het hoorde…

Op onze wereld gebeuren voortdurend ellendige dingen die vooral mensen elkaar aandoen Af en toe sta je er dan bij stil denkt-wat erg wat daar gebeurde- blijf je overal lang bij stil staan kom je niet meer aan leven toe Maar soms komt waanzin erg dichtbij voorbij de grenzen van het veilig ik duurt het langer voor je weer verder kunt…

Verlaten mens, treed uit de schaduw van je nacht, wat zit je nog te mijmeren over nieuwe vragen, er is brood, er zijn spelen hier, loop niet dood in slechts één karrenspoor, de ongelijke dogma’s achterna in slijtende verlangens op het lang verwachte dier, Het is om het even hoe dat heten mag, maar ik zal je blijvend strelen…

ik zie mezelf in het spreken van de wind mijn ondertoon is zilt en grijs ’t maakt niet uit wat een ander van me vindt ‘k voel me thuis met mezelf als vrind ik merk dat ik niet ben en ‘k vraag me af of ik ooit iemand heb gekend mezelf ter vondeling leg in de avond die me kwelt en zo benauwt ik ben het gezicht van velen, doch mijn ogen zijn…

haar lijf haar lief haar leden haar stem, gebaar, haar schreden, haar vreugde, pijn en spijt haar naakte eigenheid onteigend In 't verloop der tijd…

het was zo'n dag als ieder andere een dag van spanning en gruwelijkheid gedrenkt in hoop op menselijke toegankelijkheid in weerwil van 't idee dat de wereld zal veranderen de televisiebeelden soms rood gekleurd laten zien dat er bloed vloeit in het oosten vluchtelingen die behoefte voelen zich te laten troosten afkomstig uit een land dat…

met het kussen op het hoofd gedrukt ontstond de wil om te overleven lijf en leden, 't vrouwelijke luidde de pijn in, de duisternis als een wijde cirkel in waan naar latere jaren, de rug gedraaid om te kunnen dragen, in het verlaten van het kind en opzij gevallen dromen van het niet meer kunnen bewegen uiteindelijk gedoofd, de mond…

Ik heb uren zitten zwoegen op een diep gekweld gezicht starend in de holle spiegel onder 't scheren want ik wou dat ook proberen: echt een larmoyant gedicht om de vrouw waarvan ik hou te imponeren Maar al wat ik produceerde was een komische grimas met het witte schuim op kin en bakkebaarden die me hulpeloos terugkeek van 't beslagen spiegelglas…

en dan creëert de onmens zichzelf vanuit de angel van zijn bestaan de eeuwige dood is een metgezel die zijn ontvankelijke geest beheerst hij versleept en dumpt de medemens als lijk naar opnieuw gedolven graf waar zijn roedel heer en meester is eigen zelfdood niet ontwijkt…

zij zijn weer terug de stemmen in de boventoon van het geroezemoes ze schilderen woorden in ongehoorde kleuren raken aan het onderbuiks gemoed door hun scherpte vallen schellen van de ogen worden onzekerheid en angst weer troef zij jachten en jagen in spiralen van terreur en geweld maken van de anoniem een dode held er is een god…

In stukken glas Weerkaatst de zon Met onzekere kras Contouren op plafond Trillend verschijnen Scherven gezicht Grillige lijnen Van eigengericht Spiegel gebroken In de nacht Haat ontloken Uit onmacht…

vader: ik sloeg het kind moeder knikt: hij werkte altijd hard het kind bedeesd: kon je niet gewoon, gewoon van me houden? in deze koude, donkere nacht ontwaakt niemand uit de winterslaap slaat niemand de vleugels uit in het schimmige lamplicht zit niemand de verloren tijd op de hielen in deze bevroren nacht…