onder een golvend dak van gebrek bleef hij droog door te dromen over de grote dag van zijn vertrek de noorderzon hoefde niet te schijnen zolang de tegenslag maar niet zo intens zou zijn dat hij met zijn hart niet vooruit komen kon waar de lang verlangde bossen ook liggen mochten veel vochtiger zouden zijn ogen nooit meer worden van blijdschap…

fantasie strijdt met de werkelijkheid als alles goed is als alles goed is vechten vijanden en hebben wij lief de kosmos zingt als water kletteren kan zoals dat gaat zoals dat gaat schijnen de sterren in verband te staan waren het alleen mijn vingers die de hemel betasten konden was het slechts mijn tong die hangen bleef zijn het enkel…

De man zonder geschiedenis heeft niet veel woorden nodig; de man met een sterk geloof zal bidden te midden van oorlog; de man die op de weg blijft, de strijd van het leven afslaat; de man die het zonder moeder als de meeste verweesden vergaat; de man die de onbekende is en dit voor immer blijven zal; de man die zijn naam vergeet…

de loden pijl werd lang gedragen wat ’t verlangen deed schragen de zwijgende waarheid kwam opdagen en hakte vragen door de zeven plagen die uiteindelijk verslagen moesten worden die toebehoorden aan ‘t schaduwrijk van ’t onoorbare leven (40) alle mythen kunnen in de heksenpot gemieterd worden samen met de afwisselend hemelse en helse betoveringen…

Er staan geen woorden geschreven in het blonde hart van moeder Aarde de dodelijke stilte is gemoedelijk kalm terwijl wrang water door de kieren sijpelt naar beneden, naar beneden schrijft het broze woord, in droeve melodieën over de doden geen kwade woordenblos uiteindelijk is er geen tijd om te bestaan zelf-sabotage het is zowaar een rage…

We zijn elkaar met de grillige natuur op het eiland in jouw droom verzonnen we vergeten nooit het drieste avontuur aan zee is de prille lente begonnen en waar jij ooit vragen had bloeien nu bloemen in de wind in weemoed van het talenbad ben jij het allernieuwste kind uit duisternis in het licht gestapt je lacht nu naar het leven -…

Waar waarheid in fluistertaal spreekt alleen en eenzaam aan de oevers van in zijn bed gedroomde rivieren door dwaasheid die zijn ziel ontdekt beleeft hij in het idioom van de nacht nieuwe essenties van het woordenspel korte woorden die voor vibraties zorgen uitgesproken met hijgend vitaal stemgeluid hij penetreert nu dieper in zijn liefdesdroom…

hier te liggen in dit warme zachte bed zo zonder pijn te zijn gestold te zijn in stilte enkel maar zijn rimpelloos verglijden in tijdeloze lichtigheid…

ondanks al ‘t goddelijks wat hij was geweest wat hij had gedaan in de beeldspraak door de ogen van de vrouwen bleef hij verweesd doorleefd zwalken door bos en beekdal in de vertrouwde maanlichtsonateval of ‘n drinkgedicht dus niet geschikt of gezwicht voor de droomwouden waar zij wilden zweven in levende lijven zouden blijven…

in ’t open veld was geen schaduw van laurier of struik te bekennen behalve van ’n eenzaam wolkje dat zo weer voorbij waaien zou en toch toen hij ging liggen kwamen de schapen grazen en stampen en sneden met hun silhouetten als tanden ’t fris aangegroeide goede gemoed weg dat blakend in de zon eindelijk begonnen was op te bloeien…

de oude en moegestreden huid dat vuil over de dekens kruipt wijst af tot voorbij de laatste snik wanneer de wilskracht ’t vertikt laat de wrangheid van ’t chagrijn neerdalen als ’n snotterig venijn want niet weten verschoont ’t verstand de vrucht verdroogd, ’t vel verbrand ’n nacht losgeslagen in de tijd de zon verbaast wat zij benijdt als…

‘Als donkere wolken onheilspellend zijn, hoe mag een mensenleven heten dan?’ Hij kan blijven hangen aan de wieken, hij zou kunnen drogen in de wind, mag hij schreeuwend sterven in een vergezicht van later of voorlopig hopen dat de liefde weer verblindt; hij kan leren vliegen in z’n dromen, hij zou kunnen landen op de maan, mag hij…

herhaaldelijk staat de man op loopt naar de tuin en rookt ’s avonds ziet de man niks van de planten van bloemen beestjes toch legt hij zijn hoofd op ’t gras op zijn knieën gezeten de hond komt kijken [’t zou ’n figuur kunnen zijn in ’n schets van Van Straaten of wellicht Kamagurka zonder zonderlinge lange jas dan] dan gaat…

de ochtend wreekt zich met ijselijk vogelgetetter ’t licht doorbreekt de nasleep van de nacht waar aan ’t oppervlak de stilte heerste de woorden waren uit de lucht sommigen veilig geland in af te sluiten kooien de meesten gestrand in onnavolgbare ophopingen van ogenschijnlijk nietszeggende deeltjes die samenklonterden de dag knikt als…

Het pure gevoel van toen is nooit meer teruggekomen er kwam bewustzijn etaleren van gevoelens een kunstenaar ging door woelige stormen vond in rust de luwte hield zijn hart vast in de nacht er stierf een ik in jou op een najaarsdag weer terug geworpen in verdriet zonder dat iemand ooit echt had begrepen terug in de woelige storm…

als er even niks nieuws groeit kan de lucht op adem komen en de grond weer doorwaaien verlichte wortels zelfs maar verwaarloosbaar zouden nachten spiegels brengen mochten de randen zwart blijven als levenloze gaten zonder slagen harde leerscholen lijken gewonde helingen onbevredigend de dode herinneringen begraven in permanent…

Het lag aan de begroeide oevers van lawaaierige blauwe rivieren in dat onbeschermde verre land dat land van mensen en dieren waar hij zijn enge spiegelbeeld verloor in de wildernis van het vrijelijk denken. Hij gaf zijn bezit aan verliefde armen zijn fiets ging naar een verstandige dokter zijn horloge voor een slimme astronoom de stille hoer…

daar gaat de vreugde van het proppen en gieten wat altijd lekker was is opeens niet te genieten als je hiermee worstelt dan is het raak hier is sprake van herverkaveling van smaak…

Na tweeëntwintig jaren in dit leven mocht kleine pompelmoesje Esohe op jazzy soundmixgrooves van Ekathe de vleugels uitslaan van haar curly hair haar face fotogeniek als van een ster die tiktokt in het facebookunivers ze schrijft nadat ze Recht heeft gestudeerd en valt omhoog op dichtersfestivals en wordt een kijkbuishit... ze presenteert…

boven stroomden de wolken over alles wat mooi en droevig was het leek een dag als alle andere beneden in een stille straat liep een ingekeerde man in het zwarte licht van zijn droom een droom zonder lichaam zonder woorden op weg naar het gevecht er hing een geur van het einde boven stroomden de wolken over alles wat mooi en droevig…