met hervonden élan de stramheid kwijtgeraakt onderweg van de troosteloosheid en doordrammende levensvragen naar de onverwachte Petruspoort ooit vond hij de Costa del Sol vol maar als hij toen had geweten hoe deze arme zielen erbij hebben gezeten al die tijd die hij in eenzaamheid de jazzgiganten doldraaide (uit nijd) met zijn fingerspitzengefühl…

je hoeft je zelf niet per se te vergelijken met de beeldhouwer die 's nachts tegen de klippen op het schip van zijn geheime wonderschone woordenmuze in de dageraad die raad geeft en jou in veilige haven loodst waar woorden schuilen in je daden maar soms ook ontoereikend zijn soms blind soms doof voor wat ontstaat in schoonheid van de…

alle perspectieven die je hebt ingenomen de wolken tot op het bot binnenstebuiten gekeerd tegen onmogelijke stellingnamen alle berekende lettergrepen ingeklonken tussen de straatstenen als open wonden -waar jíj zo snel mogelijk vandaan wilde! alle trillingen uit verledens klinken door in flinke wortels als verborgen verzinsels gegrond verbeten…

Wie is B? O die...nee! Wij noemen geen namen Zij waren vrij rond hier Zij hebben vrij spel hier Maar zijn intussen wel vogelvrij Zij doen hier nada Nul komma niente Zij leveren niets dan kulkritiek Miskend als zij zijn voelen zij enkel elke maand driemaal daags jalousie de métier!  Maar intussen zijn WIJ het die ons HIER inlaten…

Al ‘t fijne dat ik met mij draag, elke blijk van verlangen, ieder vleugje van een spoor op weg naar een toekomst na vandaag, gezekerd door ’t vrije denken, de klimgordel in de dagelijkse wanordelijkheden en plagen, vlagen verstandverbijsterende misdragingen der vaste grond. Met een verleden van bergen ervaring met de diepste dalen,…

Als een herfstblad, te worden of niet, plotseling omslaan, zonder aanraking; veranderen omdat ‘t geschreven staat. Zoon van Hypnos, waker over de slaap, breng mij de angst, krioelende beesten, vleesverslindende geesten, als de dood, fobisch wil ik zijn, onder ‘t horen van uw naam: Phobetor. Schoot voor scheut beukt, op de eikenhouten deur…

Treurnis kleurde het dal in vervagende tinten voor ingedroogde ogen van weggegoochelde dromers. Zij waren met te weinigen tussen de sterren geweest. Nu rolden zij met de stenen mee, door de rivier tot in die ene zee, met namen die klonken onder het gedonder: het bijzonder gewelddadige der breed bewierookte zonden. De angst…

Gedachten vallen uiteen onder volheldere manen, draaiend rond de grond waarop men zou willen dat pseudoverwisselingen niet meer voor kwamen. ‘De schrijver toont diens ware gedicht in woorden, herhalende dramatische wendingen door thema’s verbonden in de zinnen, -met onbevlekt gezicht.’ Bewegingen over liefde: door de dievegge voorbij…

De steen imponeert ligt al tijden verloren en alleen gedragen door de tijd volgt hij de bestendige loop van voorbije jaren ijzig koud zijn verleden zo vredig hier nú gelegen doet zelf van huis en haard verdreven de naamloze gedenken deelt samen met ons de overledene.…

Persoonlijke dissonanties hebben iets van verwildering en achterdocht woeste, nachtelijke ademtocht drang naar vrijheid om te leven er is geen weg terug heimwee dient slechts illusie we weten allemaal beter tijd heeft ons onthecht door een troostvol warm verleden verdwenen natuur klimaatzorgen en oorlogen ze komen samen in de ochtendkrant…

[klotemarters] woorden die de werkelijkheid pijnlijk objectief agenderen onder de geopende motorkap met ijzige handen in de verders schitterende herfstochtendzon als de haperende mitochondriën en onstilbare zenuwbanen achter gesloten oogleden niet-helpende ijlgedachten der langdurende raddraaier dan maar te paard naar de villa waar…

kon ik maar knielen voor de leegte van het kruis bidden voor ‘me, myself and I’ mijn lichaam als kluis een zuiver gewelf om mijn onbesuisde ik in te huizen daar waar mijn geest rondwaart tussen gezond verstand en menseigen gekte zal ik nooit zwijgend leven kunnen dus gooi ik mij tegen de steilste bergen op om de kop van elk…

Het verlangen naar de woorden voor optrekkende nevel op zo’n zonnige vroege herfstochtend en de vraag die hangen blijft welke het eerste kwam, dan; wat ik mijzelf gunde, voor mijzelf zitten zag, wat ik haalbaar achtte voor het leven als nevel in de blauwe lucht, dat zachte zuchtje, verdwijnen zou.…

met zijn hoofd op de tafel de asbak omgedonderd van het tapijt was niks over om te verbranden zijn laatste adem lag opgedroogd als een vlies te wachten om weggeveegd te worden de mouwen van de agent die de melding kreeg waren echter opgestroopt om alle tatoeages te showen wie er bleker was zij of de man met de afvalpas in zijn vergeelde…

voor mij zijn het de woorden die anderen niets zegt want woorden maken het verschil dat is waar ik aan hecht ik zie de woorden als seizoenen ze komen en ze gaan en geven mij zo dikwijls een teken van bestaan woorden kunnen zinnen maken zinnen een verhaal maar voor wie luistert naar het leven die hoort het allemaal...…

De kille duisternacht ademt door stille heimwee dansend rond jouw intieme gewoonte heldere sterren zien kansen in jouw oeverloze liefdeskus nabij het zilte zaaisel van dwaze fantasieën oefen je in klussen proef je de ware aard van het verlangde geluk in bewegingen van het proberen in taak van denkend verder leren blijf je een beginneling…

Voor mij brak de hemel open toen ik door de donder doordrongen raakte. Eén gerichte schicht ontwrichtte het zicht in de breedte van de ingewreven wreedheid, de beestachtige schijt aan substantiële logica door het intacte intellect als handicap te zien. Dit disrespect, hip gezegd, wat ten dele viel over het paradoxale gegeven…

Linkmiegelig, zoals de eerste woorden uut hem ze bakkes, zal ‘ie leugenateliers nie volgen, zonder twijfel da ‘t hersenspinsels zind uut hullie verkenskoppen. Zelfs ‘t godengespuis gleuv’ nie wa nie waar is, strak in oneindige schoonheid. Als’ne joekel van ‘n streber, paffend met natte jatten, stralend als de slimste zelf; martelaar in…

De zomer is voorbij, het festival is over; het regent ook in mijn hoofd. Ik ben het hoofd! Iedereen doet anders, ziet me anders dan voorheen. Maar de zomer was zo mooi, zo wonderbaarlijk puur als liefde zijn kan; de muziek klonk beter dan ooit tevoor, het eten kon niet heet genoeg zijn. Als het aan mij lag, mag het hele…

Onberispelijk als de final act van z’n body, is hij een bedenkelijke believer in factories gemaakt van gold, waar hij no struggle kende tegen bedbugs uit z’n lazy ass. Terwijl de times memories als dirt wegblowt, is hij dressed in permanente shame; like a notebook voor de bucket list, tastend op zijn bare feet, als vanity die de…