Geef mij de geur van een openstaande deur op weg naar het onmogelijk; bied mij de ingrediënten van geheimen, het roersel uit je diepste onwelwillendheid; pest mij met onwaarheden of godsgeklaag, maar laat mij niet leeg en onvervuld hangen aan het dranghek als een beest dat in het feestgedruis ten onder is gegaan. Houd mij scherper dan…

ik ja ik ik draag op handen in gedachten grootse schatten van geluiden en geuren ik kleur als ik vraag ik bekomen van schellen van beschouwing van mijn schouders vervallen sterren al uitgefaseerd gelaten neer ik veer op voor mij voor ik ja ik ik ja draag mij voortdurend door de nachten de levensgrachten machtig verheven…

dan zal ik echt beloven dat ik het eindelijk doe vandaag kan het gisteren ook wel en daarvoor zeker het lukt dan wel als het zover is maar nu nog niet en straks ook niet want dan slaap ik als het zo verloopt daarna kijk ik wel naar het verstrijken van weer een dag…

Hij loopt de kamer binnen met zijn potlood in de hand, hij ziet iemand naakt staan en zegt, “Wie is die man?” Hij doet zo z’n best met z’n beperkte verstand om te bedenken wat te zeggen als hij thuiskomt. Want hier staat iets te gebeuren, maar hij heeft nog geen idee wat. Toch, Heer van der Struik? Hij steekt z’n nek uit en hij vraagt, “Is dit…

Langs rotsen in de rivier van mijn eigen tranen, baant ’t bloed zich gelauwerd ’n weg door mijn wanen; als stoker van deze frontaal brandende wijn, en de pijn die ’t goed doet onder volgers van Perseus’ sterrenzege, verblijf ik halverwege. Tussen partijen in zoek ik de ruimte voor uitzondering, voorbij de grens van strijdende berijders…

Vermoeid zal deze god niet raken van rationele schoonheid en orde, de kunsten; causaal zijn de muzen uit een verleden, het nu, en de toekomst waar zinnen onbepaald zullen volgen. Het pad naar de bron is vaak begaan met het lot van de rappe hunkeraars; vertraagde voetstappen verraden de gang van eeuwige twijfelaars. Maar voor een god…

ik die zwarte matte ogen heb het altijd donker dreigt altijd ik ken maar al te goed de oeroude koele donkere vijver de steen zacht geworpen in het stille water de rimpeling maar bovenal het vreten van de tijd…

hoe het licht de bergen onthulde de leeuwerik het licht zag dagen hoe in krimpende kou de leegte zich verborg de zee het land spleet hoe je reikhalzend haar noch de zon vond blunderend in hoe het was…

‘t ochtendlicht wacht even om zijn wereld die zacht is te vangen in nieuwe tinten en zijn wolkogen te bedwingen de verzwegen sluimerliefde als droom dansend en strijdend ademen uit geblazen glazen maar in ‘t blauw worstelt de wind en zwart wordt de hemel verklaard als ‘t wonder van klonterende cellen samen met opgepompte zeepsopbellen…

Alleen, zittend op een terras. De menigte bezig met zichzelf. Af en toe vang je een blik—niet bewust, maar je voelt het. Alsof ogen je raken nog voor je weet dat ze er zijn. Je bent blind voor wat ze denken, maar niet voor het feit dat ze denken. Je zit daar maar, kijkt rond, maar niemand kijkt terug. Is het de timing? Of zijn ze bang…

de boomer aan de bar met z’n jazz zelfs een vestzak met aansteker zeker voor de sigaar bij de whisky hoegenaamd geen blauwe cent op zak doch dagelijks drie glazen in het café het zou scheef zijn als hij de taxi nam hij zucht zich over de krakende vloer in de kamer met de typemachines op de tafel voor het raam en de fles levend in de…

Aan de rand van de tafel zit je — alsof je daar per ongeluk bent neergestreken. Een gedachte hangt scheef in de lucht, het eerste woord weigert te landen. Je ogen glijden langs de voorwerpen: een beker, een sleutel, een vlek op het hout — ze lijken te fluisteren, maar in een taal die je niet kent. Je stelt vragen zonder ze te horen. Welk…

tussen de Tanden van ’t Heden knarst ’t Zand van ’n Verleden bij de Opgravingen kortgeleden bleken de Kostbaarheden verdwenen of ze hebben er nooit gelegen ik zit om gedegen Onderzoek verlegen op de Muur van Herinneringen prijkten Schilderingen van fijne Tijden de Zon en lachende Gezichten ik had daar niet met grote Zoeklichten op…

ik zie de zwaluwen zwoegen over de lage daken gewichtig blauw van de hemel donkert haar verknipte woorden verpakt als mijn witte zinnen ‘is het goud waard als zijn gasten is het glas groot als zijn woorden’ gezet op de muur waar zij het wilde ik hoor een mug zuchtend haar ding doen zij denkt niet aan gisteren zoals ik niet aan…

Er komt weer regen in de schilder het zijn de tranen die naar buiten moeten door eenvoudige aangelegenheden is de aardse mens al snel tevreden de nacht heeft magische intimiteit en uitzonderlijke mysteriën nodig onder duizenden stralende sterren die vannacht de hemellucht versieren in de waanzin van verloren dromen is er liefde in luwte…

onder een golvend dak van gebrek bleef hij droog door te dromen over de grote dag van zijn vertrek de noorderzon hoefde niet te schijnen zolang de tegenslag maar niet zo intens zou zijn dat hij met zijn hart niet vooruit komen kon waar de lang verlangde bossen ook liggen mochten veel vochtiger zouden zijn ogen nooit meer worden van blijdschap…

fantasie strijdt met de werkelijkheid als alles goed is als alles goed is vechten vijanden en hebben wij lief de kosmos zingt als water kletteren kan zoals dat gaat zoals dat gaat schijnen de sterren in verband te staan waren het alleen mijn vingers die de hemel betasten konden was het slechts mijn tong die hangen bleef zijn het enkel…

De man zonder geschiedenis heeft niet veel woorden nodig; de man met een sterk geloof zal bidden te midden van oorlog; de man die op de weg blijft, de strijd van het leven afslaat; de man die het zonder moeder als de meeste verweesden vergaat; de man die de onbekende is en dit voor immer blijven zal; de man die zijn naam vergeet…

de loden pijl werd lang gedragen wat ’t verlangen deed schragen de zwijgende waarheid kwam opdagen en hakte vragen door de zeven plagen die uiteindelijk verslagen moesten worden die toebehoorden aan ‘t schaduwrijk van ’t onoorbare leven (40) alle mythen kunnen in de heksenpot gemieterd worden samen met de afwisselend hemelse en helse betoveringen…

We zijn elkaar met de grillige natuur op het eiland in jouw droom verzonnen we vergeten nooit het drieste avontuur aan zee is de prille lente begonnen en waar jij ooit vragen had bloeien nu bloemen in de wind in weemoed van het talenbad ben jij het allernieuwste kind uit duisternis in het licht gestapt je lacht nu naar het leven -…