Nooit kan ik een keer mezelf zijn hoe ware liefde voelt zal ik nooit weten het einde van het nachtboek ben ik vergeten mijn oude haven is een bloedende wond geheime gedachten zeggen nee tegen het bestaan stille duisternis, gebroken maskers, vastgelegd hoe echte liefde voelt heb ik nooit gekend gedachten zijn geschonden geniale beginsels…

Uit de grote stenen stad nam hij de groene regen mee om de bloemenvelden te besproeien met zijn zilveren gieter de sombere wolken kwamen in blauwblonde schaduwen uit het hoog gebergte om te dansen met de liefde in zoete heimwee naar beminnen in zijn betoverde hart speelde het plezier natte regendroppels voor zijn dromentuinen geen…

Het vergeten voltooit zich niet er moet opnieuw worden vergeten ik vertrek heimelijk in de nacht naar een dorp in dromenland om het verse geheugen te ontzien in deze heimwee naar het vreemde zij ligt klaar met open dromen onder de schaduw van een boom waar ik mijn levenslucht zal vinden in de liefde zij ligt daar met nieuw verlangen…

Ruimte stroomt vol met dwazen in verdachte omstandigheden laakbaar amusement viert hoogtij de schaduw in het park voelt als een groene oase uitverkochte emotionele intelligentie en net wanneer je denkt dat je er bent in die luwte op dat onbewoonde eiland zonder eenzaamheid breekt er een periode van innerlijke twijfel aan je voelt…

Pruikerige dichter struikelt dikwijls over zijn zorgvuldig gekozen woorden ze hebben niet meer de betekenis van toen ze een weg naar een waarheid vonden liefhebben, beminnen, houden van het gevoel is nu anders geworden woorden hebben hun volgorde verloren een betekenis die ooit zo intens was de eenzame dichter stottert wanneer hij over…

te weten, het leven laafde me als toekomstige criticus toen het kind in mij vele wonderen verlegde in het moment dat maar niet wou passeren tijd brak het fundament, de gevel en de kast waar ik vertoefde om iets van veiligheid te waarborgen “dat wat ik niet bezat“ ofschoon de rijpheid van mijn reeds afgelegde jaren zich hadden verschanst…

Voel jij ook de essentie van voorjaarsbloemen in de zomerwind en laat je vlinders vrij vergaderen afspreken dat gedrag veranderlijk blijft of geef je ze vrijheid voordat de zon ondergaat rijk geworden met rijkdom van eenzaamheid onder eeuwenoude schilderijen ooit kom je bij me terug met slechts essentie van tijdloos droom verduren…

Je houdt je gebruinde gezicht schuin omhoog Je kijkt Nee, je kijkt niet Je hebt je ogen bijna helemaal gesloten Je kijkt naar de verre binnenlanden van je ziel Waar regio’s elkaar…….. Te vuur en te zwaard Je slaakt ‘n diepe, diepe…….. Met geloken mond roep je zacht, zonder woorden de goden aan Wat gaat dit worden? Wat zal ik…

zij ziet een engel met vredige oogopslag een somber tobbend hoofd een kreng met kwaad in de zin een verloren achterblijver een duivel met flikkerende blik zij ziet een pias van Hide & Seek een kind dat groot moet zijn een oude vrouw die beter weet iemand die verliezen draagt die het niet weten schraagt zij ziet een uitgeputte renner…

als een zwerm vogels vlogen woorden uit het nestje van haar hoofd het koekoeksjong wierp onverschrokken porseleinen poëzie overboord gebroken woorden in kalkschalen bevrucht de adem van de goden nu haar gedicht?…

Langzaam aan geeft mijn lichaam zich over en opnieuw, als nieuw, terug. Ik ben het omgekeerde kind dat tastend, zoekend zijn weg vindt in een landschap vol lover en tover. [In dit helderwit gedicht reis ik als een lichtgewicht zeer gericht van zeis naar zicht.] Ik transformeer van stier naar mug, van gestaald graniet naar tegelgruis…

en als het dan zover is en jij je hand op mijn rug leggen zal we voetje voor voetje zullen schuifelen door een lege lange gang als het dan zover is gekomen en jij niet meer met me praat in de kale kamer met een bedpapegaai boven mij en als het dan zover is en jij mij met opgewekte stem wijst op bloemetjes en zonnetjes daarbuiten dan…

het moment bleef gehuld in vooravond onthield zich van voortgang in verzet tegen koers en bakens om het gewicht van hart en ziel en aan het onbewaakte voeteneind lag in een onbetreden land het goede met mate en het ongewisse voorbij de Rubicon…

"Het ruiterstandbeeld van het zelfbedrog in het publiek onthullen" Nuttig en waar. Het trekt het gordijn weg van de beschaving, de ijdelheid, de zelfgenoegzaamheid. Uitbuikers die over alles hun schouders ophalen. Of erger: die zeggen 'het is zoals het is ' Wat onthult dit zelfbedrog wat gaat achter dit beeld schuil Is…

Wat voor zin heeft het om ten overstaan van een althans nagenoeg volstrekt anoniem lezerspubliek het binnenste geel van zijn navelgestaard kakelvers broedsel naar buiten te keren als ongeschoold keizer in door de mangel gehaalde brandschone nieuwe kleren? * Het is zoals het is, Je bent zoals je bent Er zijn er meer als jij…

Het is werkelijk verontrustend dat je mijn naam niet kunt onthouden dat je me Bernard noemt in plaats van Hans het is in mijn dromendans die vitale werkelijkheid van jeugdig falen onbevangen in toekomstig dralen maar ik geef niet op er is nog voldoende drank om op te zuipen er groeien nog stille bloemen in de dakgoot van de tempel…

hier sta ik in mijn rozerode huid. ik weet niet waar ik kijken moet. moet ik straks voor- of achteruit en hoe moet ‘t als je iemand groet? in m’n hand houd ik een tweede huid: een kloek en dapper leeuwenpak. als dat me helemaal omsluit voel ik me meer op m’n gemak. vaak verlang ik hevig naar ‘n derde huid: een huis waarin ik wonen kan…

de tijd is de wind die blaast en uitsterft in donker water een gaan zonder terugkeer het onoverwinnelijke valt uiteen een gaai vliegt krassend langs de takken uit het ijzer dwarrelen vonken neer het geruis van koude populieren een zwarte sluier strekt zich uit over de aarde en bedekt haar met bitter as uit de wolken kruiken gevuld…

het niets is niet het anders iets het niets is niet het niet iets het niets is pijnloosheid het niets is zijnloosheid het niets is oneindige ruimteloosheid het niets is eeuwige tijdeloosheid het niets is het oorverdovende oogverblindende adembenemende diepste van het diepste blauw ginds aan de andere kant van de horizon ach uit te kunnen…

Het luchtballet van spreeuwen een schrijvende vogelwals die zich in driekwartsmaat laat lezen in deze late herfstlucht. In het sleepnet van de schrijver landen woorden om te vertrekken door de mazen van de tijd. Een gewonde engel schildert boven een vlucht wilde ganzen verten van onbeschreven lucht. Zal ik woorden tussen lijnen schrijven…