Van harte welkom favoriet seizoen Bereid ben ik om bladeren te drogen Je wind maakt me geestdriftig en bevlogen Ik zou je eeuwig over willen doen Je vliegenzwam, je web en je pompoen De dood van groen met opstanding voor ogen Je spreeuwen naar elkander toegezogen Je winterslaap, je bosdier op rantsoen Alleen voor jou zou ik reïncarneren…

een lege tafel en vier stoeltjes symboliseren het verval van een verlopen seizoen zoals ook de bladeren op de grond getuigen van weleer met een gevoel van wat geweest is is geweest blijf ik toeschouwer in de kilte van de tijd...…

Ach lievelingsseizoen, je storm en regen Die geven speelse duwtjes, dagen uit Ik raap het laatste afgevallen fruit Je bladeren glanzen, zo ook asfaltwegen Ik zie het liefste je aan stille stranden Of je in bossen; windstil, geen geluid Behalve knisperen waarop ik stuit Je dorre kant ervaar ik als een zegen Ik neem je dennenappels, beukennootjes…

Lijkt het weer van slag zie het als compensatie voor alle droogte…

Het einde van de milde nazomer twijfelt, is het genoeg geweest of zal ik nog doorgaan met mijn stralende zonneschijn in alles onbewolkt en onbezorgd, de mooiste dromen voorbij er is altijd iets grillig, onvoorspelbaar en weemoedig in het geelbruin verschijnen van herfstkleuren die herinneren aan tochten uit onvergetelijke jeugd en mensen…

Als verkeerslichten laat het herfstloof mijn gedachtenloopjes halt houden of stuwt het mij in een niet nadere richting, alle kanten op … Zwevende bladeren en woorden, oog in oog in de loop van de herfst, slaan op de vlucht. De bonte gelederen van de hovaardige zomer, gedecimeerd, storten met bosjes neer in bedrekte loopgraven. Hollende…

Liefste, de laatste gouden dagen wuiven ten afscheid en wij merken het niet, De bossen en de struiken dragen hun laatste tooi en in het riet schuilen de vissen en hun trage vinslag verraadt hen niet. Het wordt nu tijd ons te bezinnen: De bossen kleuren dieper bruin en de lila herfstasters beginnen hun ijle bloemen in mijn tuin, Het wordt…

het heerlijkste gevoel en liefste geluid is het ritselen van zomerbladeren op mijn warme huid waar statigheid nog lange takken lover genereert heb ik mij neergelegd ja tegen wind gezegd zonder op te spelen hoorde ik al de groene melodie van velen pas ontloken en nu al in het zonnig koor gekropen in warme vlagen weten zij de…

(herfstsignaal) laatst las ik ergens dat herfst 't meest geliefde seizoen is voor de poëzie dit jaargetij leent zich bij uitstek voor melancholie als een bron voor weemoedig vruchtgebruik herfst tergt gevoelens zoals het vallend blad de tijd zal arceren en dichters aanzet tot verzen van verval…

In de herfst valt alles terug in zijn plooien en rimpels worden dieper uitgesneden uit opgedroogde levenskanalen kaalheid lijkt onvermijdelijk hoewel weggestoken achter een tooi van bont coloriet. neen op afgehakte boomstronken groeien enkel zwammen of voor wie nog hoop koestert: paddenstoelen. ga er maar even bij neerzitten ...…

op mijn balkon in d e zon krantje, koffietje, boekje in een zonnig hoekje een nazomers genieten vanavond nog even de plantjes begieten van beneden aan de weg komt verkeersgeluid naar boven gaat dat mij van mijn genieten beroven? nee hoor, ook dat hoort erbij in deze vluchtige maatschappij van verkeer en internet bederft…

Nu de wind is gaan liggen en de stad weer ruikt naar oude giraffes trek ik me terug in ledigheid en koester ik de zomertijd. Geef me een hangmat en een wahwah gitaar geef me coctails met ijs en een plekje aan de vaart. Die gulzig is voor de tijd van het jaar en sixpacks verslindt maar zeldzaam teder is voor wrede meisjes met lang krullend…

De wind valt stil de hitte neemt nog toe zelfs de vogels zwijgen alles lijkt in afwachting plots begint het hard te waaien daar flikkert de eerste bliksem gevolgd door donderend geknetter even later breekt de regen los als een zondvloed zonder einde maar even snel als gekomen verandert alles weer naar stil het eerste vogellied klinkt…

Pioenen in haar rieten mand Een vrouw fietst over polderwegen Ze voelt de druppels milde zegen Het riet wuift aan de waterkant Ze heeft een godsgeschenk gekregen Ze nam een ganzenveer ter hand Pioenen in haar rieten mand Een vrouw fietst over polderwegen Ze koestert haar gemoedstoestand Verliet voor altijd Donkerland Ze voelt zich licht, haar…

Het voorjaar heeft zich opgemaakt in een nieuwe jeugd opmaat naar een vruchtbaar gebaar waarin de ware schoonheid ligt opgeslagen, in ongerepte silhouetten, raakt ik in vervoering meer bevlogen, hierdoor draag ik in mijn rugzak het betoverende kind wat mij toelacht, mijn zonden toedekt, de handen naar de wereld strekt, en…

Als ik weer omringd door vijftig tinten groen wandel in de geur van wit en geel denk ik: dit moet ik echt vaker doen lekker vrijuit springen tussen meidoorn en seringen fluiten met het fluitenkruid eten bij de boterbloemen en ander zogenaamd onkruid het liefst natuurlijk languit het voorjaar duurt maar kort ’t is zo zomer binnenkort…

Hoe zij op een dag haar donkere jurk verruilde voor een met bloemen ik weer met blote benen mocht aan mijn vaders hand en hoe wij door velden liepen rondom ons geluiden van vogels en van iets dat zoemde waar we ook gingen de geur van seringen hoe ik nog niet wist van voorbijgaan en van wat zou komen van lange en lichte dagen maar er was…

Temidden van een regen van moeten, wil ik niet langer doen. Temidden van een storm van willen, wil ik alleen maar laten. Zoals vrede regent in de oase. Zoals rust stormt naar het oog, van een brullende orkaan.…

Stemmen verborgen in de boomtoppen, orgelpijpen van een verdwijnende storm, bewogen in het krakend ritme van het uitgewaaide griend, gerimpeld in het huilen van de wind en wat men alleen maar hopen kan maar niet voortijdig ziet, laat het getijde zich niet foppen door het, kreunen van de vals gestemde instrumenten de kraag opgestoken…

Sluit je de ogen om te luisteren terwijl je ruikt aan hun kleurrijke idolen in je tuin op je balkon of in het wild dan hoor je de violen een driekleurige sonate spelen in G-kleine terts voor hun kleine maar geurrijke naamgenoten…