Zij die bij de sterrenknuffels sliep het haar van de ruimten droeg in zilveren vleugels stuifmeel over de Melkweg blies, gevlochten klaprozen op haar regenboog. langs de gekleurde zomernachten ze draagt het enig woord wat zij kent laat het beminnen door de fluisterende wind van haar dansende molentjes om tijd en ontroering te beklimmen…

Sophie is een engel. Gestorven als peuter. De dader? Leukemie. Madelief is Sophie's zusje. Geboren na Sophie's dood. De kindervierdaagse eindigt. Madelief brengt haar bloemen, naar Sophie. Medewandelaartjes volgen, spontaan. Het kindergraf, verandert in een bloemenzee. Kinderen veranderen in engelen. De toekomst verandert met hen…

Negen planeten om een zon manen, satellieten tellen niet mee. Op de blauwe planeet zijn mensen bezig met de rookwolkjes van hun bestaan vrezen de hitte van de zonnestralen en erger nog wat schuilt achter de zon en dat daarbij elke vaste vorm van 99,9 procent ledigheid is vervuld. Een kindervuist opent zich heel even ware duisternis…

Leeuweriken die hoog Aan de hemel staan Zingen hun hoogste lied Dat mensen vertroost Bij het harde werk Op het land in blakerende zon; Vader en moeder die zwijgend Hun handwerk doen, de basis Leggen voor de oogst Van komend najaar En ik die kind ben, Spelend in de droge sloot Naast de akker waar zij die Mij kregen hun werk doen…

Klasjes kinderen rennen uit school parapluutjes werpen schaduwen over zon en regen en over het aureool van het verleden, door hun praatjes bewegen de hemelen en wordt alles gewist, boort hun schater duizenden kleine gaatjes als een zegen die in plassen aan het asfalt zweeft de moraal van schaamte in een geveinsd boetelicht, kleeft…

In een wildernis die Winkelhof heet een schuchter jochie dat alleen samen met zijn teddybeer de jungle om hem heen aan kan opgejaagd door een moeder die 'm om opschieten vraagt zie ik me zelf als kind weer de vertederende jongen die ik was en nu niet meer.…

alles mag los spelen duikelen en buitelen nog even buiten en straks is het donker nog even buiten wie niet weg is wordt gezien spelen laat ons nog even spelen er is tijd nog even tijd en dan naar huis waar het eten staat op tafel…

Ze zijn net door God geschilderd de verf nog nat nog sprankelend van kleur. Zo fris zo vol van tijd nog zonder haast rennen en springen ze hun dagen in vliegen hun ouders onbevangen om de nek. Hun kwetsbaarheid gedachteloos uitgespreid op het gras van hun jeugd. Nog lang niet die moeizame omhelzing zoals later wanneer je van…

Kind onthult zijn naam oorsprong van zijn betekenis misvormd door strijd. Houten speelratels kleppende kinderdromen witte seringen. Zaagselsporen uit teddyberen van de tijd, doodgeknuffeld. Schooljongen met tas, droomde dat hij kroonprins was, toen hij Shakespeare las. Kinderarbeid stelt mij steeds dezelfde vraag, het antwoord…

Kijk dat ben ik. In het vroege ochtendlicht ruikend aan de nieuwe dag huppelend adem ik de toekomst in. Ik ben alleen. Maar dat geeft niet want er is hier niemand, niemand om mij eenzaam bij te voelen. Ik praat tegen god. Of wie ook zijn oren te luisteren heeft gelegd in deze zachte ochtendbries. Ik heb geen lakschoentjes geen…

Kijk picasso in die krassen en dat daar: koppoteling. Anderhalf pas wat een knapperd erg verbazend zo'n talent. En je moet haar horen zingen al zo zuiver op de toon. Vergeleken met mijn kleinkind is elk ander zo gewoon. Nee, ik durf niet met haar pronken maar het moet me van het hart: Het is mijn meissie…

Als kinderen worden bekeken als de wachters met verwachting of ze de paden volgen in de norm, ongeduldige spelers in vlees en bloed beeltenissen opgeslagen naar eigen vorm, ontspannen in de fantasie van wereldwijde circulatie van doorzichtige vleugels, weggewaaid vergeleken door een raam van betrekkelijkheid, een mantel met een naam…

als een herinnering mij weer een duwtje in de rug geeft onderhand... jij als jochie weer stap voor stap het duinzand wegtrapt mij keer op keer weer nadeed kijk eens pap heel vlug lijk ik nou niet veel op jou? en loop ik ook weer zo terug redt u het wel? of moet ik gewoon maar weer een handje geven…

Langs de grens van al haar kunnen droeg ze zorgen voor haar kind alleen met de weldaad van het leven waar reclames niet zo houdbaar bleken in de toonkast van haar ontoereikendheid gevangen sliep ze jaren van haar idealen in de kaders van besef dat de aanhef van haar rijkdom met geborgenheid in zicht niet langs de…

Hou op, ik heb je wel gehoord Je brult alsof je wordt vermoord Jij hongerlap Kom hier en les je barre dorst Nu lig je vredig aan mijn borst Da's moederschap Stel dat je wiegje elders stond Dat Pappie vechten moest aan 't front Hoe zou dat zijn? Kanongebulder dat nooit zwijgt En jij en ik worden bedreigd Door mag're Hein Of als de honger…

Gestolde dromen uit mijn kindertijd Nu tastbaar maar toch onbereikbaar Een plotseling besef dat wonden openrijt Ik leed te veel aan weggooiwoede Vernielde poppenspul in koelen bloede Enkel mijn dromen bleken onverslijtbaar…

nu Jochem eindelijk slaapt trekken Erik en Mirjam in de donkere nacht een zwarte waterplas onder zijn bedje vandaan, aan het plafond worden een volle maan, duizenden zilveren sterren en wat zeemeeuwen geprikt van die zwarte waterplas wordt een oceaan gemaakt met zeewier, zeesterren, wat haaien en zeehonden en natuurlijk super veel vissen…

elke nacht word ik klaarwakker van zacht kindergehuil dan eet ik beschuitjes pekelvlees en luister naar Mozart elke ochtend trek ik een zwart uniform met ijzeren kruis aan stop in brievenbussen pamfletten met opvoedingswenken wekelijks predik ik onvermoeibaar voor volk en vaderland over de noodzaak kinderen te behoeden voor het kwaad zondags…

Die niets verbergende lach Gewoon omdat je niet nadenkt Niets krenkt Niets kraakt Maar gewoon lacht Die grip op zaken Met je zachte handjes Die passen in mijn grote Alles al aangeraakte harde handen Je laat me zien Dat kijken genoeg is Waarom die blik op de horizon Gewoon hier en nu We stapelen wat blokken En de brokken in mijn…

heel mijn kussen wil ik kussen sinds jij daar blij je hoofdje lei elk stukje elk plukje kus ik zoet want dat ben jij…