Het hoedje van Katoo, het is van puur natuur; ik zie het graag, het kind is nog vol vuur en aandacht voor de wereld; het blaakt van levenslust en drinkt vertrouwen uit de bron die nimmer droogt, want leven is gegeven. Een kind kan dankbaar zijn en ongestoord het nu-moment beleven. Waar is mijn eigen kinderhart gebleven? Ik hoop dat ik het…

Moe na lang spelen op het scheepsdek ligt de kleine reiziger 's avonds in zijn warme gerief'lijke hut is zelf een spel tussen zee en hemel lichte deining lokt kinderverbeelding doet de omringende zeemonsters steeds dansend verdwijnen _ weer verschijnen met open muilen toeschieten... toont binnen de patrijspoort vloeiend sterrenballet dat…

een ridder van twee jaar staat na zijn speurtocht stralend voor me een afgerukte bloem in zijn rechter knuistje “is voor Oma”…

Het beleven vol verrassing van de kinderjaren blijft in ieders denken Venus - standvastig blinkend aan de nachtelijke hemel zonder wolkenflarden maar wil soms weer ware ervaring zijn lang vergeten vuurbollen uit een pril heelal komen opeens aansuizen treffen rijpe mensen spreken tot hen gelijk luchtgemurmel tussen struiken jonge vrolijke…

Het jonge kind speelt in een glooiende weide. Nergens is de toekomst zo ver als juist hier. Een wandeling, gewoon om de tijd te beiden, zonder reden of doel, gewoon voor het plezier. Vanaf de weide kun je naar gindse heuvelen kijken. Daar lopen figuurtjes, ze passen in een kinderhand. De uren duren langer, de tijd weet van geen wijken, als…

Mijn kinderen gaan misschien nergens heen maar zij komen uit alle uithoeken vandaan. Alle mensen zijn zo verschillend en toch één, zij kunnen in vrije gedachte overal heen gaan. Langs de grenzen van het stille avondwater gaan schepen over een spiegel naar de horizon. Daar ginds rekent men af met de mensenhater die niet terugkeerde toen het…

Wie zoekt niet, met groots allure, de mystiek van z’n avonturen, uit ervaring van verdriet en schijn? Noortje zoekt het kleine, verdiept zich in de echtheid van de mensen, richt zich op hun onontdekte schreden, intuïtieve treden naar niet bestaanbare mogelijkheden. Ze betovert de aardse waarheid met haar hemelse penselen tot…

Klasjes kinderen rennen uit school,parapluutjes werpen schaduwen over zon en regen en in het aureool van het verleden, door met hun praatjes de hemelen te bewegen wordt alles gewist, boort hun schaterlach miljoenen kleine gaatjes in de plassen die aan het asfalt kleven. Ver van de moraal van schaamte in een boetelicht over werelds…

ik wieg je in het koren bij het vallen van de nacht hoor de treurwilg lieflijk zingen zelfs de aren neuriën zacht ga maar slapen lieve jongen want jouw oogjes zijn zo moe van al jouw rare bokkensprongen nu mag je naar dromenland toe ik wieg je in het koren op het ritme van de wind welke niemand kan verstoren droom maar zacht lief sterrenkind…

en zo ze zijn, zeven kinderen uit zeven verborgen hoeken allen met hetzelfde raam uit klei niets bestaat zonder reliëf wanneer dromen veel verder gaan dan grenzen geef hen een hand veeg het snijden uit hun gezicht en dat wat er rest tussen Oost en West laat hen, het daglicht in, veilig met naakte voetjes slapen voorbij muren…

Het meisje kan pas lopen strompelt deinend hortend door de tuin naar een struik waaraan één grote roos hangt dat bleke zachte elkaar liefkozende geel en roze... vertrouwde gemengde vla oh! _ heerlijke wenkgeur vol roepende vragen diep snuiven voorzichtig tasten fijne sierlijke frommels die ontvouwen verbieden drie bijen kruipen…

Mijn dochtertje steekt haar hand op murmelt: moesj moesj ik raadpleeg de speelgoedmand neem een geliefde donzen muis die bot wordt geweerd vader draait zich telkens om grijpt alles steeds dat gestrekte vingertje moesj! moesj... dwergspeurtochten in 't rond muren suizen en zwellen verdovingsgas vult de kamer…

heb haar in de armen ze is nog vreemd probeer een blik te vangen ik ben een schim ze is wat van de eeuwigheid ontheemd ik draag enkel, voel weet niet wat en denk, wat is ze ver zo onbewust kan ik al mijn stem laten horen zal zij mij nog kennen, als het ooit later is ben ik er dan om te verwennen op het pad naar zonnegloren…

Op een blinkende lentemorgen rent het kind verrukt over de zandweg door 't boerenland jubelt om de nevelkronkels als frisse damp uit witte gesponnen suiker watertandt wanneer hij mooie huizen ziet gemaakt van stijve slagroom of gladgeschaafde griesmeelpudding springt naar de weide die hem zwakjes weert toch met elke dauwdruppel vrolijk…

met elke huivering en wankelmoedig taal verloren kus ik zee van je lippen je haren wild van wind en wat van adem blijft als meeuwen schreeuwen langs de vloedlijn scheren of onbarmhartig in gestrande schaaldieren pikken ik verzamel wee riekend wier alle flessenpost razend schuim klonters taai teer en teken met braakhout van dromen…

's Avonds loopt een kind peinzend achter het huis om, ziet door zwarte boomkruinen het sterrenrijk: hoge èn verzonken hemels binnen bereik van één wijd, overweldigend vorstendom. Benauwend klein is de wereld rondom, glazen wanden onder duwende lucht gelijk. Het ventje voelt zich ontmenst, onbelangrijk: een wilde snoek in de goudvissenkom.…

morgen zal zich spiegelen aan vandaag maar het heden nog aan gister zo komt het dat ik thans een herinnering draag waarop ik teer; een dunne laag zo licht als een veer maar wel met een gouden rand; handjes vol geluk wil voor even gedragen worden in geborgen gedachten die zichzelf zalig aaneenrijgen en niet op uitstel willen wachten…

Lieve kleine meid, je bloeit zo mooi, groeit zo mooi. Krachtig en zacht vlinder jij uit. Ik zou je willen cocoonen, in mijn hart in mijn herinneringen. Maar schat je vlindert zo mooi uit. Lieve kleine meid, vanuit mijn schoot, zo de wijde wereld in, open en vastberaden. Ik wil je behoeden en bewaren, maar jij kent die angsten niet.…

Over haar schouder kijk ik mee Hoor! het lied van mijn kind Dat geluk ziet en vindt In het wiel van geluk De geuren Kermis opsmuk De kleuren Deze dag kan niet meer stuk "Papa, kijk je niet, waarom, heb je verdriet?" Toen zag ik en keek tevree Nu kijk ik maar zie het niet Ik lach en neem haar mee: we zijn weer met ons twee.…

Jaren gaan als dagen staan aan de wieg van het moment dageraad en avondrood sluipt heen als stille wind geeft weer wat elke stilte kent de glimlach van een kind.…