Dichters verdwijnen eens in het bos, of vertrekken met de noorderzon. Gedichten blijven eenzaam achter en zullen eigen wegen moeten gaan. Zoals kastanjes doodgaan of ontkiemen, of door kinderen toevallig worden gevonden. Zoals toevallige gedichten worden ontdekt, door grote mensen die zichzelf nog zoeken, of door kinderen die zichzelf gebleven…

Durf eens, schreeuwt het kind, dan zul je zien wie er wint – meneertje de wind!…

Van mijn kinderjaren ben ik heel veel kwijt, ik heb geen weet meer van de weken toen, slechts momenten zijn mij bijgebleven, nauwelijks de voorwerpen en dingen. Waarmee ik speelde deed er ook niet toe, de blokken, poppen, middel slechts, nooit het doel, ik herinner mij gevoel bij mensen, volwassenen, hoe zij waren voor elkaar. Vooral veel…

er lopen kinderen naar de lage zandduin jonge gezichten gekleurd met rood pigment tere hoofden onder de verschroeiende zon volgen in trance de slingerende weg de angst is meester de vloedgolf die liefde ademloos smoort onder diepe lagen zand de ultieme offerande loopt naar de Stille Oceaan kinderharten verstommen de hoofden…

jij wilde als kind altijd de wind door je haren voelen krullen dansend langs je voorhoofd in opperste verwarring met de ogen dicht dan in de stilte eerst met je vingers voelen of alles er nog is met licht zo kammen dat kleuren weer in zon kunnen vlammen dan pas kijken en spiegelen in de winkelruit hoe zie ik er nu weer…

wie klein is wordt gemakkelijk over het hoofd gezien hoeveel wezenloze kleintjes passen in een grote koffer in verbrokkelde nachten strelen we je bange kleine hoofd sussen we met zachte woorden je ontroostbare hartje waarin duistere angsten spoken die dieper gaan dan je zeggen kan op een dag boven ons plots een vliegtuig…

lief babytje slaap zacht engeltjes beschermend om jou heen zo zoetig ogend onder het soppend geluidje zuigend aan je speen rustieke bewegingen door het warm schuimend 'water van t'babybad heerlijk riekend lotion alle haartjes plat jij het knuffelwondertje/trotse ouders bovendien van hen en opa's/oma's het hoogste cijfer…

het water net boven mollige buik en navel armen als korte uitlopers naar kleine handen die op het water slaan in de tobbe van verzinkt metaal in woelend water ontstaat de zee het kind maakt het maakt van alles mee…

Ze stampt de schelpen fijn tot eigen paden, wind borstelt helm en golvend haar, meeuwen begeleiden dromen die haar zijn voorbestemd, van geen kwaad bewust waarop een aantal in het verschiet nog geen zegen op rust. zout stolt op de sproeten van haar wangen, die onbevangen dwaler aan de kust, klapt ze het schelpengruis van haar handen…

ik ladderde de liefste nootjes voor een veelkleurig klein refrein het klonk als hemels lachen waarbij handjes klapten om erbij te zijn in creatief ontdekten wij muziek die nog onbeschreven stond in prenatale ritmiek nee geen gestamp in dwingend volgen maar luisteren in de sfeer van fluisteren wil melker 17/06/2019/ www.wilmelkerrafels.deds.nl…

Het kind dat met wakkere beentjes fier, Het verse gras opschrikt, en zonder te wijken, Altijd rent voorbij de wind, en mij na laat kijken, De onrust in mij, een gulzig altijd wakker dier Niet te achterhalen tijd, wiens honger graag Verslikt, verslindt alles wat weerloos lijkt En kerend wendt, geen grens bereikt; Voor iedereen te snel…

Hoe de dagen aan mij ontkomen, telkens loopt ik tegen het telraam van de tijd door vlijt en menig overdaad het kind in de keuken eet niet uit mijn hand, zelfs blikken trommels heeft ze roerloos laten staan, zeldzaam spelt ze de uren in de wasem van het raam, daarop is haar echte leven pas begonnen, zij kan het niet helpen want…

Zonnen wil hij vreten nestelt zich in de dagdromen zonder zich door de inhoud en aangezicht te laten kwellen die zich afrollen op het netvlies, kind bij een kloppende rivier, hoopvol bloed in de stromende volheid van zijn avontuur, zijn aarde beweegt elk kwartier, ontdekt ongerepte schoonheid bij elke hartslag, de slinger in -…

Kind onthult zijn naam essentie in volle betekenis onthuld z’n bestaan Houten speel ratels kleppende kinderdromen witte seringen. Zaagsel sporen van teddyberen uit onze tijd, nu misvormd in strijd Schooljongen met tas, droomde dat hij kroonprins was, toen hij Shakespeare las. Kinderarbeid stelt ons steeds dezelfde vraag, mijn…

Als alle kinderen werden bekeken als wachters met verwachting om paden kiezen volgens een klare norm, ongeduldige spelers in vlees en bloed, spel en beweging gevoed naar eigen vorm, ontspannen in de fantasie van natuurlijke circulatie van libellen de lichtste vleugels drogen gelijk de engelen, in alle betrekkelijkheid, het licht gestolen…

Berusting zucht uit de geur van bemeste grond, het houdt het groenste hart omhoog, onophoudelijk stroomt ververst bloed door de navelstreng van genegenheid, nooit vergeten het verdriet dat in mij een kinderbrand ontstak, vonken blijven springen in wind, as en regen, z’n broedplaats vindt, veel te lang verzwegen aan ieder…

In de Heijermansstraat Waar we door een corporatie uitgebaat Iets op drieëntwintig hadden gehuurd In een rijtjeshuizenbuurt Leerde het leven mij zijn regels Tussen de plebejers en de vlegels Zoals dat je bang moest zijn als de moord Voor Jantje Smit en Jan van Noord En er was de gepensioneerde madam Die je glimlachend tegemoet kwam Met…

De gordijnen tegen het winterlicht Gesloten voor het godsdienstonderricht En vanachter mijn schoolbank staar ik strak Naar een heeroom in terlenkapak Die ons met zijn toverlantaarn Tropische binnenlanden laat ervaren Van Indianenkinderen in regenwouden En zonder mijn pas in te houden Door de straten van een winterse woonwijk Met de slingerlianen…

nu kleuren vervagen en mijn vertrouwen voorgoed geschonden is blijkt de stilte doof eenzaamheid klimt met alle macht naar binnen en neemt bezit van het tolt in mijn hoofd en struikel over woorden al ontbreekt het mij aan moed om deze uit te schreeuwen want wie zal mij geloven de wind die ik heimelijk ontmoet…

Ik kende de buitenwereld uit verhalen: er zijn wouden en vreemde mensen, gemene ook Maar altijd komt er iemand om te helpen, en ik leerde je kunt een held zijn Het gaat om de afloop (het zalige leven begint pas bij het happy end) Zo werd ik groot en de wereld groeide met me mee zodat mijn buitenwereld steeds verder weg kwam te liggen…