Keek niet maar staarde naar één punt ze draaide door ik hoopte dat ze mij een blik gaf een kleine gunst maar daar danst ze niet voor ze draaide door ik zag haar zelfs zweven haar rituele kunst bracht haar maar ook mij even in trance ze draaide door met intens gevoel zeven kleurige doeken zwaaien als een cirkel omhaar…

we varen op het Narrenschip het is een dwaze dag als we ons overgeven aan stuurloze stromingen de stuurman sleept ons met de pollepel naar zijn tijd kunnen worden die je nog niet bent kunnen komen waar je nooit eerder was de hoge boom als mast zien zover het oog reikt…

Elke dag was je palet het geel van zonlicht het grijs van het ontbreken En ik voelde me bekeken je penselen volgden mijn gaan en komen en de twijfel ertussen Het lentegroen bij mijn aankomst in het atelier het glas van ruiten waarin ik me spiegelde En dan de kussen op m'n huid als doek, papier in alle kleuren van de…

zo leeg als je daar nu staat zo maagd loos wit puur vol eenvoud zal je straks transformeren in dat wat ik voor ogen heb vol passie zal ik je raken, strelen rustig abstraheren totdat ik je daar heb waar ik je hebben wil…

gelijk duizend verhalen in één veelal licht kleurgebruik waarmee hij de mens portretteert, neerzet aanklaagt goed versus het kwaad tekent hij met minuscule precisie ieder detail met evenveel liefde ondergedompeld in zijn fantasierijke wereld, waar staarten rijkelijk worden toebedeeld aan een ieder, trechters steevast op koppen zitten vissen…

ik raap de prullen bij elkaar die ik ooit heb uitgegeven de poeha waarmee alles is geschreven krijgt geen tweede leven het aureool waar ik steeds om vroeg droegen zij alleen in hun selecte groep nooit kwam ik in de kroeg mijn literaire hoogstandjes waren volgens kenners slecht gevoegd had geen ellebogenvlees slijmen en meepraten…

mysterie raakte overwoekerd door oprukkend regenwoud ooit leefde hier een volk zij verbouwden mais steden werden verlaten de grond was uitgeput zij trokken naar het noorden namen hun goden mee op steentabletten staat hun cultuur gebeiteld Drents museum Assen. Expositie…

Waarvan ik hoop dat elke would-be dichter in de beslotenheid van zijn of haar cocon van droombeeld, wanhoop, woordgebaar doordrongen is, als ware taalopzichter is dat de stroom van zijn of haar gedachten gevoeld, gedeeld wordt door een andere ziel op 'n andere tijd en plaats op 't wereldwiel wiens leed of twijfel 't schrijven kan verzachten…

Tuinschilderijen lijken het, die twee vrijwel gelijke Sneeuwuilen, die verbouwereerd toekijken op de gasten van De Pont met blik van nauwelijks gezond Waarvan jij denkt: 'Pardon'? 'Heb ik iets verkeerd gezegd'? alle wijsheid in hun bovenkamers Als verreweg de grootste vogel van het poolgebied gevederd zijn mannetjes in het sneeuwwit…

(Fluweel) Wij openden 't gordijn 't Voorhang van tijd in 't verschiet Gerealiseerde toekomst al van toen Uit een tijd van minder minder, minder, steeds minder daar wij simpelweg zijn vergeten dat meer vaak verrijkt Hoewel kikkerland immer uitdijt wappert voorhang als niet te stuiten Onbekommerd door zelfschaduw zonder dat zij iets…

(Piet Mondriaan) die tederheid is van alle tijden fragiel als de bloesem aan de appelboom... raak weergegeven op het doek alsof hij tederheid voor eeuwig wil behouden zelfs achter glas zijn de meisjes nog zó kwetsbaar dat ik als vanzelfsprekend een stapje terug doe…

Ik zag haar op een poster, mijn ogen bleven kleven aan het papier. Ze keek me zo doordringend aan net of zij mij iets wou vragen. Ik stapte verder, ze spookte door mijn hoofd had iets losgeweekt vanbinnen haar blik en die mooie ogen. Haar huid was net satijn, haar ranke hals was uitdagend. De film in mijn hoofd legde haar op de gevoelige…

met kabels als vleugels tart je de zwaartekracht vallen is vliegen als je geboren bent om te vliegen wandel in de lucht loop over glas van de hemel naar de aarde spring van de brug zweef en beweeg in ruimte en tijd go to the edge and peer over it wie ben je?…

Wat nooit bestond, laten bestaan. Wat onbegrepen is, begrijpen. Wat blind is, laten zien. Wat bedekt is, ontdekken. Wie dood is, tot leven wekken.…

Nu zij weggaat neemt zij de dingen met zich mee Een steun voor het lijf een kruk die in de oksel geschoven ontlast en het lichaam zo rechtop houdt Hij zucht en begint met hamer en beitel in de hand het scheppen van een beeld dat overeenkomt met vuur dat schaduwen werpt van een onduldbare werkelijkheid…

Zie, reclamemakers maken reclame. Wie spaarzaam is, moet leren consumeren. Wie niet ouder wil worden, moet jonger willen lijken. Doe, zoals massamensen doen. Kijk, ook dichters maken reclame. Wie zich als massamens verloren voelt, kan zichzelf weer leren vinden. Wie jonger wil worden, kan beter wijzer willen zijn. Doe, zoals je eigen hart…

Aan een diepblauwe hemel wolken van een dieper blauw dan het blauwste blauw van zuiver kobalt, en wolken van een helderder blauw zoals het blauwachtig wit van de melkweg. Tegen een blauw fond helder schitterende sterren groenig, geel, wit roze opalen, smaragden, lapis lazuli, robijnen, saffieren en daaronder de zee zeer diep ultramarijn…

sierlijk neeg het glas naar de vorm die ik voor ogen had subtiel vertakt spreidde zij haar ijle stelen in de schikking die ik dacht rondde haar bloemen naar helder zicht waar zon uitbundig brak in alle kleuren licht…

Vanuit mijn bad zie ik, wat u ook hieronder ziet. Een Ikea-lampje van een tientje. Een scheerspiegel van de drogist. Ze zijn buigzaam en verstelbaar. Dat ik dat niet eerder dacht of wist! Als nachtlampje werken ze nu samen. Ineens zie ik het resultaat! Raar! Projectiekunst! Niet langer ben ik een eenzame dichter, want ik ben een echte kunstenaar…

Gij Maerten en Oopjen nu staat gij weer op u zelve Zijt gij kort na uw samenzijn gescheiden?…