Ik zat in de trein En las de gedichten van ieder Sloot m'n ogen en vroeg mezelf af waarom ik ze las en hoezo overdacht wat dit wel was Keek uit het raam toen en zag de bomen als de gedichten, de sloten ertussen, gedichten als weilanden als donkere wolken dan weer electriciteitspalen Als een gezellige bossage, een kale industriewijk…

Bomen als gebouwen. Geen beweging van wind. 'Wij staan hier op vertrouwen, vertaald in groei - al jaren.' Geen vogel laat zich horen. Vertrokken naar akkerland. Geniet van zijn conditie vòòr de kou straks toeslaat. Roerloos ontvangen de bomen signalen uit een oorlog... Zenuwachtig gefluister. Ineens knapt er een tak... Toeristen op…

landschap was jij hier ademde jij hier niet was jij niet onbegrensd? landschap van sterrenfonkeling sluimerende bomen bergtoppen in mist gehuld landschap van gekleurde wolken moedeloze hemels drager van mythen en sagen landschap van haver en rogge eindeloos ontvouwen van nabije dingen en verder weg landschap was jij hier ademde…

De rimpelingen en de sporen, de verten in de horizon verloren het steeds veranderende van 't strand, de zee, dat neemt het oog, de lens voortdurend mee Ze zijn daarom zo blij als 't zand er vers en eventjes gaaf uitziet dat laaft het oog, biedt rust, een overvloed van vree…

Een waas van licht splitst op de koepels, het baadt filigrijn in het water van de lagune, de smalle spitsen van de gondels bewegen vederlicht. Aanleggen en verlaten, de stad drijft op licht vertrokken van smalle kaden, de trage opmars van meerpalen, stille eskaders die geduldig op de vloed uitrijden. Tijdig overschrijven ze natte regels ingehouden…

Ruige steile zwarte rotsen golven spattend huizenhoog op de rafelrand van Eire eiland ooit vier eeuwen terug onder Cromwells Brits bewind tussen wilde westenwind kleuren van de regenboog…

Kalme effen zee dringt zacht tussen strandstenen, bereidt met groen wier een ijl, zichzelf vermengend eeuwig trillend schilderij. Glooiende weiden verbergen aan hun voeten kleine ravijnen vol koele loverschaduw en begroeide rotswanden. Op blauwe meren, door zware keien omrand, blinkt de stille ziel van misschien lang vergeten én blijvende…

Dit vlakke land, weids, adembenemend leeg, altijd hangt er kille mist of nevel, vaak valt er trage regen, gaan de dagen in stemmig grijs gekleed. Langs verlaten zwarte akkers, doorsneden met smalle wegen, staan rijen sterk geknotte wilgen, gekromd door de westenwind, die guur en onophoudelijk waaiend, voor niets en niemand genade kent.…

Het zuchtend landschap openbaart zich bij nacht in oeverloze liefdesbrieven ze hijgt met haar talloze rivieren houd haar adem in als een slang tussen dwaalstenen in duister ze opent deuren met haar organisme haar organisatie om alles te duiden een mist hangt boven het zoetwatermeer vlinders dwarrelen en dansen in de lucht niets anders…

een woestijnstop maakt winterhard de kou gebiedt in geleidelijke tijd sta op na het vallen geef het verlangen een jas vergaar koude-genen eist de tijd het is alles of niets wordt winterhard…

Het Vlaamse land toont blij en trots zijn kust, die met wijde blik naar alle kanten tuurt, bemoedigingen over de zee stuurt, het eigen strand maakt tot een oord vol lust. De bruisende branding murmelt bewust, blaast haar stem langs haven en vissersbuurt, landinwaarts, tot steeds verder aangevuurd. Tenslotte vindt zij in de Ardennen rust.…

In de verte stijgt een berg op, om nader tot elkaar te komen overbruggen we ‘t hoogteverschil het toppunt van verademing met reikende handen bekeken doet beloven hemels geluk verbeelden wij maar al te graag, het uitzicht oogt onbegrensd zonder angst of tegenslag.…

ik hoorde de vrieskou van de toendra de wind die door de grote grasvlakte ratelde het raakte me diep ik wist: dit is schoonheid die alleen bewonderd doorvoeld mag worden net als vlindervleugels die bij aanraking grijs worden…

Echo's uit kameelwoestijnen Zandgeslepen woestenij Onafzienbaar ver en droog Gehard in prehistorisch verre Hemelsbrede zondoorwade Dodelijke lege droogte Uit de tijd gegleden niets Dan wind die aldoor eeuwig Schroeit op bedoeïnenkelen Drijvers van woestijnkamelen...…

Of ik mee kom wandelen Zij op scootmobiel, ik ernaast, achter of voor In park waar veel honden Naar elke hond, hoe lelijk, mooi, verzorgd of onverzorgd, steekt zij onbevreesd de hand, aait, spreekt hen vriend'lijk aan, dan de bazen Zullen we bij dat bankje zitten gaan? Afval ligt er Ziet zelfs de plastic zak waar ooit alles uit vandaan…

toen zijn voeten in de modder bleven steken zat hij vast in een ondoorwaadbare werkelijkheid hij hoefde niet te wachten op het onverwachte: zijn vastgeklonken voeten mengden zich met de poëzie van het landschap hij wilde korte impressies inspreken toen zijn smartphone uit zijn handen viel…

Skyhigh rijst op vanaf de kust Dubai Oase vol geërigeerde staven Met toppen die loodrecht naar 't zenit wijzen Als obelisken van de oliemacht Ik kocht online een ticket voor de top Besteeg in volle lift de Burj Khalifa Het luchtkasteel van ruim achthonderd meter Als nieuwe eiffeltoren wereldwonder Ik kon vanaf lookout point als…

Oh verguisd Charleroi droef wild en warm Breng me naar de gouden legende in Rue de la Légende Dorée Leid me langs de oude uitgebluste mijnbergen Wijs naar fabriekstorens die zonder verpinken de hoogte zoeken Toon me Magrittes Pipe laat me de Geraamten twistend om een gehangene van Ensor zien Neem me mee naar de Latijnse Emotie…

tintelend geluk als het licht en morgen is in het open gras het vrije zweven het lage land strekt zich uit haar hart weerloos wijd beschreven vensters met wind licht wolken water in weifelend blauw de dreigende lucht het suizelen van regen het leigrijze uur de vale aarde zwaluwen scheren over de vrije vluchten over wat beweegt…

de trage hartslag op een zachte winterdag broos en doorschijnend de zwijgende tijd niet bevreesd voor het verval het gevecht voorbij uit de pijnbossen het blaffen van de sneeuwuil op een winterdag als gesponnen glas de glans van het witte land de trage hartslag…