Wat een heerlijk land Het Zeeuwse land Wat een golvend duin Het Zeeuwse duin Wat een prachtig strand Het Zeeuwse strand Wat zout de zee, zij kust Zacht de Zeeuwse kust…

Ze kunnen zonder kathedralen zonder fluwelen troon of spitse toren geen tromgeroffel of cymbalen ze worden majestueus geboren Geen valkenhof of dansende nar ze doen het zonder de lakeien geen rijtuig doch een boerenkar ruilen oprijlaan voor de kasseien Ze schrijven in distels en het dode hout onleesbare gedachten in glanzend goud…

Sluimer van wit moordenaar van het geluid dimde het licht Vredevol slaap eeuwig treurnis van het groene landschap Ingedut grond winterslaap zuchtend in de mond.…

Achter de slingerende dijk - elke bocht een openbaring - het glanzende water waarin de groengepruikte wilgen zich als ijdele freules spiegelen Terrassen vol mensen en mensjes tussen voorzichtig groenende bomen Kleurige kleding, exotische honden met hun verliefde eigenaars tussen de auto's van alle tijden Borden vol bio-verantwoord voedsel…

Blauwe waas Lichtjes over het water Zuchten van de dag Die zijn adem uitblaast Nevelig verlangen Naar sluiers van de nacht Die stilletjes maar snel Het land behangen…

In de schaduw van mijn boom waar het bladerdak van hoog door de zware zoete kersen zongerijpt en voor het grijpen liefdevol en zorgzaam boog naar het kleine witte wiegje het beschermend voor de hitte voor het zonlicht uit het oog en ik droomde van de warmte tussen pitten van die boom klaargemaakt de confituren taarten etend zoet van kersen…

in het arme licht, het gloeiende licht ligt mijn polder te verdrinken, ze zucht onder de gratie van gekregen bundels zonnestralen, ze ruikt naar de lente ziet hoe de hemel zich vergaapt aan de snoeren met parels, het vergulde van mijn land, hoe de nacht zich opoffert aan het onweerstaanbare van de morgen proef het zout, steek u lach in…

ik droomde dat ik een trein was die langzaam de nacht inreed in mijn linkerzij woedde een brand kalm maar vastberaden verdreef de dag de duisternis ik werd wakker in een zacht en warm landschap dat voelde als mijn moeders schoot…

Na de verveelde winterslaap ligt de polder weer open, gekapt door tijd, en stalen ploeg, wat in het verleden lag, in staal naar boven joeg, en aan de oppervlakte, vers besneden, verslapt de aandacht, wanneer de uitgebeende huid, zich openlegt in arbeid, mechanisch voorbereid, vervalt de aarde tot rust van eerbaarheid, in…

goesting om vandaag den dag eens anders te beleven, ik nodig u uit om mee te wandelen langs de slikken van het Zwin, de vele ganzen en steltlopers trek een dikke frak aan, sjaal en muts op uwen kop, kijker mee, goed humeur en ene lach, want vogels hebben dat graag kniel tussen het schor neer bij de zeekraal en proef het zoute, ook nog een…

boven statige zwarte sparren tegen de donkerblauwe lucht schittert de avondster in fluweel krassen kraaien als vluchtige vlokken deze avond tot grootse weemoed sober afscheid van de kortste dag zij lossen op in deze winterse nacht ‘t metaalblauw hunkerend naar de zon aan het einde van de lange duisternis…

Gestuit op resten van menselijke botten Begint een onderzoek naar verdwenen contact Tussen Drenth en menig handelaar En randscherven van Angelsaksische potten Spatha’s, saxen en gelijkarmige mantelspelden Wijzen op een wisselend succes Van Franken, Saksen en Noorderlingen Die zich door materiële cultuur lieten gelden Waterwegen bevolkt door…

het heuvelland in eindeloze glooiing strekt zich tot de einder uit links de ranken waaraan de druiven hangen voor de wijn die de avond van de landheer zal verluchten rechts het graan voor het bier van de knecht die zwaarder vocht behoeft en middenin de witte schimmel in de weide dromend naar de verten hendrik…

Een licht pastellen landschap Op een stille zomerdag Met nergens iets nadrukkelijks Zegt de herinnering Het Spaarne lag verlaten Geen zucht, geen rimpeling Een vogelvrije hemel Geen ander mens te zien Dan wij…

de opkomende storm woelt door de verkleurende bosrand zachte witte en vredige schapen bekleden de uitgebloeide heide stromen gedwee naar de verre stal een schuilplaats onder de dreiging nog even wachten op de felle regen en de volle hevigheid van de storm knus en warm gezellig blatend bijeen heideschapen hebben ‘t niet slecht…

hoe de kilte in je botten kruipt en jij in je trui de witte wereld alles doet schuiven alles bedekt een stolp van stilte dempt eerbiedig ieder geluid de vroege sneeuw brengt wat licht in de donkerste nachten…

van horizon tot einder een trage zilveren stroom langs verdronken bomen op hun gerimpeld spiegelbeeld langs rijke ijsselhoeven en werkloze graanmolens onder een gesmoorde zon in witte flarden op grijs gakkende ganzenformaties luidruchtig op reis gaand ***** de ooievaar is terug in dit drasse land dat zo eindeloos is met dorpjes…

Is typisch mediterraan niet op strand in groen gras meer tussen kurkeiken lekker succulent met agaven bootjes die in de verte drijven broodbomen cactusvijgen Onder depressies van Azoren die in het voorbijgaan niet druipen en niet storen druiven olie van olijven bloeiende oleander en camelia maagdenpalmen rode japanse rozen mandarijnen…

neemt zijn eenzame tijd onder de verre witte bergwolken geen schilder maakt ze zo hij begroet de trage koeien tijdloos herkauwend in ’t groen in de schaduw van de meidoorn in de verte de kalme stroom de ijssel met daarover het pontje naar de mooiste overkant hij begroet de einderzoekers en voorzichtig brengt hij hen waar ze vandaan…

er komt geluid aan, vanaf het land patrijzen scheren in straffe formatie over het pasgeschoren maïsveld het voelt koud en kil, huizen branden weids geurt mijn land naar de stront knotwilgen penselen nog met twijgen aan de overkant van de rivier klinkt een lied wat door de mist is verwekt mensen gaan met een brood onder hun arm bij de slager…