hoe de kilte in je botten kruipt en jij in je trui de witte wereld alles doet schuiven alles bedekt een stolp van stilte dempt eerbiedig ieder geluid de vroege sneeuw brengt wat licht in de donkerste nachten…

van horizon tot einder een trage zilveren stroom langs verdronken bomen op hun gerimpeld spiegelbeeld langs rijke ijsselhoeven en werkloze graanmolens onder een gesmoorde zon in witte flarden op grijs gakkende ganzenformaties luidruchtig op reis gaand ***** de ooievaar is terug in dit drasse land dat zo eindeloos is met dorpjes…

Is typisch mediterraan niet op strand in groen gras meer tussen kurkeiken lekker succulent met agaven bootjes die in de verte drijven broodbomen cactusvijgen Onder depressies van Azoren die in het voorbijgaan niet druipen en niet storen druiven olie van olijven bloeiende oleander en camelia maagdenpalmen rode japanse rozen mandarijnen…

neemt zijn eenzame tijd onder de verre witte bergwolken geen schilder maakt ze zo hij begroet de trage koeien tijdloos herkauwend in ’t groen in de schaduw van de meidoorn in de verte de kalme stroom de ijssel met daarover het pontje naar de mooiste overkant hij begroet de einderzoekers en voorzichtig brengt hij hen waar ze vandaan…

er komt geluid aan, vanaf het land patrijzen scheren in straffe formatie over het pasgeschoren maïsveld het voelt koud en kil, huizen branden weids geurt mijn land naar de stront knotwilgen penselen nog met twijgen aan de overkant van de rivier klinkt een lied wat door de mist is verwekt mensen gaan met een brood onder hun arm bij de slager…

zó het landschap willen beschrijven dat het dorre droog en stekelig verhard is door de tijd met verweerde bewoners als verkromde olijfbomen er middenin staan óf hoe het land zich kussen laat door de kalme zee, Aphrodite naar haar hand laat dingen de geheimen nog niet prijsgegeven alle raadsels komen laten zoekend verdwalen tussen de…

In Kansas Waar de velden wuiven En de onbelijnde wegen In een vast stramien Een uitkomst bieden voor tornadojagers Is de schoonheid Een geile melange Van graan en hemel…

Verder dan ik kijken kan Staat toch het volle graan Van horizon tot horizon Het drijvend wolkenwit in blauw Het wiegend land van geel Alles reikt naar elke einder Alles reikt naar jou…

Waar ik ook ben de zee roept in rust overal voel ik dat zij mij kust de wind over stranden schuurt de hemel rood schelpen vol ervaring leggen gedachten bloot waar ik ook ga de zee lacht in tranen overal zie ik huilende heuvels in banen de branding verleidt voor wie het ruisen hoort dansende lichtbundels van stuur- naar bakboord…

schone uithangborden in Pajottenland markeren onze tocht, op zoek naar de geuze en de kriek, vertelsels en liedekes gevels mee varens en muurleeuwenbek den subieten Dood, den ouden Spijtigen Duivel, het Stroblommeke van Papier en Het Vossegat, hoeveel kriekskes brengen ons naar den ondergaande zon vandaag Suuske van Looi geeft een bazenbierke…

Zie de bloemen op de heuvels waar de zon de dag verliet en nog met haar laatste kruintje stiekem over maailand spiedt Om daarna in zwart te glijden van het diepe jammerdal waar nieuwsgierig naar de morgen zij de nacht verdromen zal Zie de bloemen op de heuvels waar de zon het stil verdriet in een veld van gele bloemen voor een fietser…

hier kunt ge nog gaan langs de tarwevelden, luisteren naar ratelende populieren, dromen met een luit op uw rug, klaprozen blazen en de blaadjes drogen op een hoedje van stro steken luisteren naar de koekoek die uit een stiekem hoekske naar de dorpen roept waar in volle staminees het volk zich laaft aan de geuze - lambik, kasseien blinken…

de straat is leeg druppels vallen in een plas of ernaast en maken nieuwe plassen mensen zijn de regen vooruit gerend schuilen in portieken waar spruitjeslucht hun naaktheid toont ze wachten met de overgave van een hond die niet eens zijn vacht meer schudt nog staat het dorp stil en bewegen grauw en grijs de wolken straks malen molens…

neemt zijn tijd onder de hollandse wolken van mauve en jan voerman tussen bebloemde boorden met daarachter trage koeien wegdromend naar de einder fluistert de zilveren ijssel verslingert even het veer met daarop slechts de onthaasten bijna teder zet hij ze af wacht rustig op de verre fietser verlangend naar het onbekende hij weet…

Een hek een wolk verte En overal ben jij…

Je…. Betreedt de veerboot Ruikt het Wad Verlaat de haven Ziet het eiland Je…. Beleeft het dorp Ziet de duinen Hoort de wind Ruikt de bossen Je…. Proeft de zilte zee Beleeft het strand Voelt het zand Je…. Betreedt de boot Voelt de golven Nadert de kust Verlaat de rust….…

Wijnranken stram, blakend in gelid omhelst door een slijpende wind pijnbomen camoufleren in vale tint de metamorfose van seizoenen en schaamteloos hun vruchten laten vallen. Schrale bodem doorleefd, geblust in een oceaan van zonnebloemen, door purperen zonnen goudgeel gekust,met een bruin gezicht naar de planeten gericht. De horizon, als luie…

De stralen van de zon belichten het groen dat is gelaafd, gestaald door regen die voor zon moest zwichten; het malse groen dat glanst en straalt. Het groen neigt naar het geel en gouden gestalten dansen van blad naar blad. Een schijn van goud doorspekt de wouden en trekt nog nurkse luchten glad. Het zonlicht sijpelt in de kieren, hiaten…

Hier stel ik mij voor dat mijn as wordt uitgestrooid, gewoon uit een papieren zakje, muzikaal omlijst door een koor van wel duizend vogels in een lucht van uitgereden gier. Zie je daar dat broedend paar, onder de bomen langs het water? Nu nog een ietsje meer naar hier, ja, daar, over al die boterbloemen omzoomd door wuivend fluitenkruid…

nog verder dan de dijk voorbij de lage drassige velden schuurt de stroom tegen overvloeiende lijnen soms op mateloze wijze maar ook in haast aaibaar deinen onderhavig aan een onduidelijke macht beheerst door het land doch vaak evenzeer wanneer het water zijn kracht doet gelden terwijl het weder soms onberekenbaar het strijden…