Een volte van eenvoud keert zich in haar. Het licht verschuift, stralen dagen het uit. Donkere tranen parelen gevaar en schaduw glijdt dreigend af van haar huid. Het git wordt wit, de kleuren breken uit, hun weelde laait op lippen, vlammenzucht. Handen doorwoelen een witte wolkenlucht, de lijven wentelen van zij op zij. De zang komt los, het…

Het is haar het, van nietigheid heelal, der stelsels sluier vliedend van het nu: het is het, een niets en van niets het al. De tijd is teken slechts, een residu, want eeuwigheid is nu, niet continu. Waarheid omarmt het als een warm gebeuren. Schoonheid zweet en danst in zang en geuren. Het is haar poort, van vrede het gebaar, het is de code…

Niets. Het schrijft haar weg in de geschriften. Geen pen met inkt krast door het perkament. Zo’n scherm is een kleed om op te lichten. Het typt het uit: is het zo’n nare vent? ‘Het lijf had lust’: is dat zijn testament? Lyriek is nooit wat er geschreven staat. LAIS is vrij zodra zij het verlaat. Hebben kan hier niet, dus wil het geven. Het telt…

Wanneer twee druppels water van een andere wolk voegen in hun vrije val vanuit de hemel Dat is dan liefde…

LAIS is stil, haar klank is visueel: het hoort haar met de snelheid van het licht. Het ziet haar in de klank van het geheel. De vingers typen haar, zij wordt gedicht. In tijdloosheid maakt het haar speels en licht. Als het haar voelt, raakt de tong aan kleuren, en ’t schrijft haar neer in bloesemgeuren. Het is haar lijf, zintuiglijk één met haar…

Lig stil en schreeuw me Zoek me, onder het kussen Beleef me, in je droom Kus me, alsof het klopt Verlicht me in je donker en zie mij…

vandaag blader ik blootvoets door onze geheime tuin het gras nog nat en in koperzacht tegenlicht beroert de wind een vrouwenmantel ze wiegt haar beeldschoon bekken met rollende druppels dauw zo teder en ik denk aan jou…

De bevrijding was een goede zaak. Het lag te rotten in een vaste slaap terwijl er Duitsers in hem kropen en de buren waren Belg en kwaad. En alle talen zwegen, vielen stil. Geen woord hield toon noch stand. De letters braken slonzig open, alom moedwil heerste, en de middenstand. Het verkocht zich graag, uit vrije wil aan eender wie het…

laten we wijn met herfst drinken schenk me een droom in tot de rand van trage wandeling en samen klinken van onlosmakelijk je hand laten we wijn met weemoed genieten een klein slokje op z'n tijd dat we september strooilicht zien en ons hart zich vult en reikt laten we wijn met terugblik proosten uit het rek van toen en samen van glimlach…

Hoe ruik jij, hoe zacht veert jouw huid, kust jouw mond mijn hart op jouw tong? Is er nog vaste grond waarop ik veilig ben, anders dan onder jouw voeten? Zal ik je schrijven over jouw ogen, dat ze mij neersloegen en ik niet wil maar niet anders kan dan op jou wachten jouw blik op mij een woord tot mij de topjes van jouw vingers…

ik voelde de warme gloed van goud in het weerkaatsend licht van grote lampen waar diamanten werden geraakt hadden ze een veelvoud van kleur in brekende stralen jouw huid werd anders door de van dichtbij interfererende warmte die potentiële energie golfde tussen twee polen die zonder raken liefde nog intenser maakten…

Het zegt de dingen zakelijk vaarwel, er is een lijk present dat het verlaten wil. Banden ontbinden, ankers vergaan: het kan alleen in het als het bestaan. Het is atol, zijn aders zijn koralen. het is een wegen op het wiegen van de zilte zee, onmachtig drijven in het oog van de brullende zon. Het spreekt zichzelf niet langer tegen, het…

Onaantastbaar is het donker van het zinken, ongenaakbaar hoe het rotten zinkt in grond, onweerstaanbaar is de lust dat het er voelt. Het sijpelt van begane grond naar diepe zee. Het brengt de dingen zilt in lome golf teweeg. Het woeden barst en parelt, woelt in zand. In droeve stromen bruisen gele liefdeskernen. De gedachten slierten tastbaar…

Ik vlieg in het blauw, kijk, heel mijn lichaam is blauw -- Vlieg en zing met mij!…

Het wil nu langzaam uit de woorden treden, verlaten deze schelp, spiraal van het bestaan. Het geeft haar taaie spieren, hart en ziel. zijn steelse vingers worden wandeling, besluit. Werelden zal het in haar lijf vernietigen, goden vergrijzen in de krullen van heur haar. Maanlicht wil het in haar mond verbergen: tong die vuur wordt, aarde, water…

tijd had alle tijd in die jaren toen jij met bloemen in je haren woorden overbodig vond en hoe je met een glimlach en smokey eyes elke zoen als een nieuw liedje drie liedjes lang duren liet en wat waren wij uitverkoren en een heel klein beetje burgerlijk ongehoorzaam en we bezongen de liefde met onze lenige lijven met de zachte ‘g’ van…

Te neer, op de sofa van het verlangen, geveld, log in de zwaarte van de droom, omarmt het dwaasheid en zijn zonden en het vlijt zich neer bij het verdriet. Het weet niet meer wat eerst begon: was het honger, dorst, ontbering of de lust? Het wil de hoge treden op en hier vandaan, het wil een ster die twinkelt als ze lacht. En dat er stilte…

Weet je nog die eerste keer dat we elkaar ontmoeten, de dag waarop diverse tranen vloeiden uit onze ogen die op hun weg naar beneden smolten en vervolgens weer als regendruppels op de grond waren geland. Boven ons klaarde het steeds meer op en bleef het droog op de meeste plaatsen tegelijk begonnen enkele onbekende vlinders te fladderen…

Wind woei haar naam. Adem was begeerte, gedeelde lust naar eenvoud van bestaan. Er was te veel dat het haar zeggen wou, de kracht ontbrak om te beschrijven wat het zag in haar. Sterren waren ogen binnen handbereik, zee was waar het strandde, land verraad van het deinen in de volmaaktheid van hun tijdelijk bestand. Het kreeg een…

Mijn weg voert (langzaam) mijn werk mijn leven uit. Aan jouw hand volgen mijn voeten de weg naar het licht dat blootgelegd is door de zon (jouw kus), mijn weg naar de horizon waarachter jouw hart wacht - mijn hart klopt aan jouw hand, hunkerend naar leven (verwonderd ontwaak ik hier en nu in een land achter de doorgang…