zeg me hoe ik mijn geliefden zoek in de karmozijnrode woestijn zeg niet dat het onmogelijk is zeg dat het ongelooflijk is zeg me dat ik leven moet stappen zetten moet dat ik graven moet naar de liefsten in de karmozijnrode woestijn zeg niet dat het onmogelijk is zeg dat het ongelooflijk is zeg me dat dat ik niet meer terug…

Hij praat heel de tijd over haar, dus dan kan het -- al bijna uit zijn.…

Ik lag daar in het gras en zag mezelf in je pupillen je ogen, je lach, jij dichtbij mij en je vervulde me, omhulde me onze zielsliefde die zo woordeloos kan doorvoelen, hoe je me ontbangt en ik toch oneindig mag bedoelen kan zoeken naar woorden hoe dit alles, alles, zo groots en fijn hoe het kan voelen hoe liefde kan zijn…

De wind blaast alles weg, wat liefde is geweest -- ruist in de bomen.…

Wanneer ik afstand met stilte kan overbruggen is mijn zwijgen tijdloos niet aan ergernis gebonden of muizenissen uit een vergeten land bedenk ik me nu je naakt naast me ligt en ik je wil kussen op jouw zachte wangen alsjeblieft laat me toe in jouw gedachtewereld neem me mee in jouw stoute dromen Er zijn geen woordenboeken die alleen…

Je hoeft niets te zeggen niet eens mijn naam we lopen wat van omarming naar omarming leggen daarmee diep in onze buik al het eerdere vast Misschien is er te veel om te bespreken, maar straks zijn halve woorden genoeg en kussen we elkaar met dichterlijke zinnen vol liefde in hun gaten zoals heel ons leven een agenda vol gaten gevuld…

het is nog steeds de zachte liefde van begrijpen naar elkaar reiken ook al is de afstand er altijd juist het samen weten in een nooit vergeten maakt onze liefde zo waardevol omdat tijd geen slijt of rafels kent het zijn wij die in kleine mankementen de alertheid missen ons soms vergissen in een goed traceren van problemen…

Er zweven onverzadigbare engelen door het park, ze dragen vleugels van angst en een kroon die pijn doet Hun hart is gewond, eenzaam Het weet niet meer in wie het woont De bomen kunnen hen niet helpen Zakkenrollers loeren in de struiken van de verborgen liefde De wethouder stuurt politie met boeien de nacht in De mensen sluiten hun huizen…

Ik hou meer van jou dan van houden van Wat gaan we doen De stadspoorten staan open wagenwijd staat het park in bloei dus zeg het maar waar hou je van Geen tv vandaag geen mening over mening over mening Over niks Het strand valt af langzaam het wordt voor altijd vloed We kunnen naar de vijver de oorlogen negeren de haat…

Mijn vlijtige helft maakt huiswerk, mijn dromende -- vertoeft nog bij haar.…

Ze bekijkt het kind zo vol liefde en begrip -- dat het ervan groeit.…

Ik laat haar los, maar ik zal altijd trouw blijven -- aan mijn beeld van haar.…

Tieners op het plein spelen graag met de ballen -- van het verliefd zijn.…

Hij is beter dan hij is dat zie ik beter dan hoe hij is Hij houdt van mij Maar avonturen lokken hem In zijn enthousiasme maakt hij ze steeds groter in dwingende verhalen en och, liefde, wat dat is maakt hij klein Ik zie het ook bij de mannen van mijn vriendinnen die het wel weten, maar zich liever vasthouden aan de aandacht die…

Komt het goed, of blijft het behelpen en houd ik mijn man altijd aan de hand zodat hij niet valt? Komt het goed, of houdt het geen stand? Is hij ook maar de dupe van zichzelf? Mijn eerste engel bezorgde pilletjes, bracht de hemel op de camping en werd al gauw een thuis voor mij Verjaardagen vieren met heel de familie Huisje boompje…

ik laster goden met gebed aan jou alléén, LAIS, en sla verlossing af die mij laat zijn als parels ochtenddauw, die mij ontslaat van welverdiende straf, daar niets mij geven kan wat jij mij gaf. laat hier en nu in ’t grauw vertoon der nijd te midden wanklank die in wanklank krijt de tijd als trap betreden, op en af, dit pover lied, gebroken zang…

Ik woonde ooit in een ander land, waar de zon niet wilde schijnen Het was er somber en grijs, want mensen en bloemen konden er niet aarden Het was er verlaten en stil, omdat de vogels er hun stem niet konden vinden Het was een land dat altijd sliep, omdat ik dan mijn dromen kon leven De herfst werd er winter, de dagen werden nachten en ik bleef…

Ik wil je liefhebben ergens tussen schaduw en zon een zomer lang wil ik jouw warme liefde in de zwoele zomerwind zal ik fluisteren mijn innige liefde in het naakte alfabet mag letters kussen uit mijn ratio in voelen en in denken ik wil je zacht maken je ziel weer aanraken mijn hartelijke warmte in louter liefhebben zal ik…

Het klinkt ongeloofwaardig want eenieder prijst z’n lief de hemel in, maar ik heb echt mijn hart verpand aan een godin. Met mijn nuchtere verstand laat ik me niet gauw bekoren, maar degene waar mijn hart voor brandt is echter echt goddelijk geboren. Haar edel en hoog gemoed toont zich in haar hele wezen, zodat ik Haar wel beminnen moet…

glibberig met slijm glijdt glanzend het rot van in lagen gezalfde gelaten. met schuim op de lippen, tong die taalbot voos op brak beroert, wil men het haten. oprispingen, pogingen tot praten, alom galmt het zingevingsstreven. inderdaad ligt met gaten omgeven god's skelet bloot in de glim der kelen. zo wordt verval tot hoogbloei verheven: ‘wij…