mysterieuze muze uit zilver en goud gekneed tot vederlichte vlinderpracht tot ongekende engelkracht gedragen in mijn hart en ziel neem ik je altijd mee tot onmeetbare hoogten naar dalen dieper dan het vuur in lang vervlogen dagen een pijn niet te verdragen maar altijd overleeft de ziel en liefde kent geen tijd…

ik heb de wind gevraagd je te zoeken in de vluchtige geuren die ik van je ken vaag ging de reis naar het grieks paradijs met goddelijke stranden waar jij cultuur streelt met je intens gevoelige handen en geestelijk godinnetje speelt je vertrok plots ogen op morgen een zwevende blik die zich niet makkelijk schikt jij wilde…

Als ik ooit wegga, denk dan niet dat ik vertrek om jouw hand op mijn hart tot de pijn niet meer te verdragen is Zelfs de zachtheid van de fluweelboom houdt jou niet tegen en mijn verzoek om het los te laten, willig jij niet in jouw hand blijft om het hart gekromd Zwijgend naar elkaar kunnen kijken onszelf in een kader plaatsen hoe het…

Ik heb je nooit benaderd ik dorst het niet jij stond zo ver weg alleen op een voetstuk vereerd door velen je wilde met niemand delen je was zo mooi blonde haren wapperend in de wind god, wat voelde ik me klein, een kind maar je viel je struikelde over het leven nooit geweten wat je had kunnen geven.…

nog heb ik ze lief de vergeten woorden zij zullen stenen bloeien op mijn graf ze waren van glas in transparant blond dat in zachte vioolmuziek zijn eerste kleuren schonk waarin zonlicht liefde speelde tot wind pas opgestoken ondeugend je haren vond nooit heb ik ze zien breken tot ik scherven in mijn handen hield zonder het…

Jij bent voor mij als een horloge, altijd bij de tijd van slechts puur goud; geen blad-, geen nep-, maar voldoende karaats jouw goede hart, innerlijk, uit 100% puur goud gegoten laat het niet misbruiken, zoals weer gebeurt Jij verdient echt beter een oprecht hart met ware liefde, overstromend van gevoelens van intense intimiteit met jou…

in de wellicht nonchalant gestapelde hoop zwerfkeien zie ik een fraai sculptuur van een moeder met kind aan een tafel van liefde de kunstenaar van het werkje blijft vooralsnog anoniem…

Jij bent voor mij de zon die eeuwig schijnt Voor jouzelf gaat die vlieger helaas niet op Omarmen doe jij 't leven zoveel mogelijk en daar waar het kan Mist soms in jouw hoofd een hart vol liefde Op mijn beurt omarm ik dan gretig al jouw liefde Oneindig, voor altijd Twee zielen, één gedachte ondanks soms die mist, schijnt de zon…

ik weet dat op een dag de mensen anders zullen zijn nog heb ik dat niet ervaren maar de essentie is het ontbreken van pijn door het niet begrepen worden van waar je existentie eigenlijk naar hunkert bevestiging van wie je bent in het herkennen van wat jouw zijn is door acceptatie van eigen gemis als wij elkaar echt gaan ontmoeten…

Maak je geen zorgen na vandaag mijn vleugels doen het prima moet nog wel wennen aan de wind de temperatuur in de hogere lagen Hoef alleen het gemis maar los te laten kleurenfoto met pluisjes van de pisseblom de smaak van gele bloemblaadjes zoetbitter het eten van salade op een wit balkon Adem me maar weg als je kunt het zaad is welgevormd…

haar ogen kijken mij aan ik laat ze gaan in hun taxerende blik ken mijn sterke en zwakke punten maar trek mij daar niets van aan haar stem is hoog ondanks de donkere intonatie in het scherpen van contrasten ik ben nooit een optelsom geweest van delen maar straal intense vitaliteit uit het ongrijpbare dat uitlokt tot een lach…

in je voetstap op het pad klinken alle kleuren zingt wind al zijn weemoedig afscheidslied fluisteren lange stralen de laatste zonverhalen breng jij de volle oogst van dit seizoen nabij het jaar is goed geweest volle wasdom voor allebei dat stemt mij warm en blij…

Ik had haar plaatje nooit mogen bekijken maar ik heb haar aanschouwd en een betere plaats weten te bereiken Een nieuw innerlijk opgebouwd Niet het oude verdrongen en ontkend maar veranderd in liefdevolle herinnering Eindelijk weer de bewondering verkend en zoekend naar ontregelende bekoring Haar onwetende betovering zorgt ervoor dat ik mij…

je danste allercharmants handen en lichaam in warme verleiding de muziek nam ons mee in een wervelend ritme als paar en toch een je ogen lachten in het dirigeren van ons bewegen ik gaf me totaal voorbij sterren en maan op de ijlste tonen kwam ik voorzichtig weer bij je zei al ja voordat jij me vroeg om te trouwen we kusten…

ik zag woorden dansen op het vrolijk oogcontact in de muziek van hun woorden refreinde regelmatig schat handen speelden het spel van uitdagen en toegeven vooral niet te snel de lach wisselde in vaak gevat wederwoord de slachtofferrol bekoort zij groeiden een klein stukje lente in een zomer die niet mocht bloeien…

Mijn hart ging voor je open ik voelde je binnen treden je bent gebleven tot heden sterren aan de nachthemel vertellen ons verhaal zo mooi zo schitterend wij spreken een geheime liefdestaal zuiver, zacht, vol minnekracht ik staar naar boven zie de mooiste nacht.…

Wat ik schreef is wat jij nu leest en wat jij je nu voor de geest haalt wat ik me verbeeldde, beeld jij je nu in zo lag ik bijvoorbeeld op het strand en zo voel jij reeds het zand ik zeg ik lag daar naast haar en je ziet haar mooie bikini al - ik maak er snel een monokini van gewoon omdat het kan - vervolgens gaan we naar onze kamer…

Het eindeloze strelen proeven hoe jij opwelt tussen mijn lippen in mijn mond een bron, een beek op zoek naar het laagste punt Jij deelt met mij atomen en neutronen bouwen een nieuwe hof scheppen een verloren Eden drinken elkaar, brengen elkaar tot gaan en komen…

Soms vraag je me af hoe graag ik je zie, dan sta ik daar met een mond vol tanden en slechts één hart dat ik niet eens tonen kan en wat heb ik aan cijfers en getallen zelfs "oneindig" is te vaag en te makkelijk. Hoe graag ik je zie, een goeie vraag, maar hoe tel ik de vlinders in mijn buik de wolken in mijn zevende hemel hoeveel sneller slaat…

Ik heb lang miskend dat jij mijn hart mijn ziel mijn hoop bent dat lijkt veel maar in alles schuilt van jou een deel.…