De zomer heeft naast haar ontluikend blad, net als de winter, herfst niet te vergeten, een atmosfeer die zwaar verrot mag heten, met regen, -wolken, -bogen en zo wat. In ieder jaargetijde zit het klad. Wanneer je zulks bot stelt krijg je verbeten: “Stop de vervuiling!”, naar je kop gesmeten. Maar `k ben het globaal warmen even zat; dat zeeniveau…

Midden in de nacht dan kan ik rijmen. Dan passen alle woorden, feilloos in de zin. Ik los problemen op, in duidelijke termen. Ben trots dat ik dat zomaar, eventjes verzin. Dan lig ik in het donker naar 't plafond te staren. Diep in gedachten over wat de wereld kwelt Over vervuiling in 't milieu en dat soort dingen Over oorlog en nog meer…

De macho sprinkhaan in oranje giert met maxikettingzaag door mijn plantsoen. Op vlieren, berken, ja kastanjes viert hij lusten bot. Het is voor mij geen doen verwoesting aan te zien met droge ogen. Het bos verwordt tot zaagselvlakte, kaal met enkel nog een eik waaruit gebogen tak als vragend teken steekt en taal van vroeger spreekt: gewogen…

Droge voeten bij te hoog water wat er overblijft komt later we hebben god daarbij ingedamd met de natuur in eigen hand alles genomen voor wat het is niet veel anders vlees noch vis…

Op het veelkleurige Pyreneëse plein daalt de avond roze als op een schilderij. In dit bijna mystieke late lichtfestijn dooft het warme zonnelicht boven de bergwei. De ruige rotsen verliezen hun scherpe kant, lijken zelfs kwetsbaar in hun versteende donker, tonen de wandelaar hun eeuwenoude band met de zwarte hemel en zijn sterrengeflonker.…

Stel je nu eens voor zeg eens hardop tsunami waarmee in een klap alle oerbossen wegvagen dan zijn veel problemen opgelost en kunnen wij het echt overleven hebben…

je haalt er wat meer vanuit ziet het dan minder zitten de bodem daalt het peil stijgt als wel de staat van leven minder wit voor ogen lichter ja dat dan wel weer je wint vaker maar verliest steeds meer…

een te zacht klimaat drijft jou,schuwblauwe exoot, op naar het noordijs…

terwijl de dauwdruppels zijn vertrapt onder laarzen van vervlogen uren branden er tranen in oogkassen van de morgenstond in dit aardse dal zal na overloop van tijd het water tot de lippen stijgen maar vooralsnog blaffen wij quasie opgeruimd tegen het alledaagse leven en juichen uit volle borst 'lang leve het bestaan'…

Waar Rome eens barbaren weerde stroomde indertijd de Rijn in zee. Tussen Sint Olof en Sint Jan kon hier de hemel verduisterd worden door wolken gonzende insecten. Vijf uren had de langstaartige nieuwgeborene de tijd om vluchtvaardig te worden, te paren en te sterven. Na een overmaat van regen loopt het water nu de spuigaten uit en kun je…

Een vale zon weerspiegelt de groene dood. Schuldig kleurt de avond rood. Kinderstemmen door smog gesmoord. 't ochtendgloren gisteren vermoord. De stad komt op gang. Maar er is geen haan die er nog kraaien kan.…

februari in het park en het vriest niet, de bomen zonder sneeuw lijken op de bomen in de herfst onder dezelfde waterzon geen stampvoetende wandelaars of verkleumde kinderen op de zwierige schommels waarachter de dampende opa gewoon een roker blijkt het groene perk vult zich met kussende koppeltjes onder begeleiding van gekwetter van…

hoe koel moet mijn gevoel om meer dan tienduizend jaar tot nu als vers in de gletscher geconserveerde vleeswaar samen met wolven bruine beren zojuist ontdooid te consumeren in nog grijze taiga van alaska nog steeds groeit ons bereik een kariboe ten prooi gevallen diepe voren van wreed gebeten achter schuin toen open gereten vanaf zijn…

Vanaf de wankele brug van de deugd verliest ons oog snel zijn eindig houvast, treurend om de voorbijgegane jeugd torsen wij een steeds zwaarder last. Ooit was het oude landschap ongerept, elke voetstap een schreeuw om leven, de sprookjesbloemen hangen nu verlept: zinloos om ze nog water te geven. Onze nietsontziende moordenaarshand treft…

de mieren hebben zich verscholen de natuur sluimert afwachtend in en de dichter houdt zich verborgen verbaasd tussen zomer en winter agressie neemt zienderogen toe ook de mens is wat uit het lood komt er vorst regen of de zomer of dobberen we voort zo boven zero maar diep in het hart groeit besef hoe aarzelend dan ook beleefd dat de mens…

13 Blonde staarten in een dozijn De meisjes van de hockeyclub Alles lijkt zo enig en zo fris Jubelend van toon rolt de R Van Margo, Merel en Frederik Dragen braaf hun moeders kleed De heren roepen brallerig He kerel biertje man En zien alleen de eigenheimers Hun toekomst en het eigen nest Ruiken geld en willen meer Net als hij, hun ouweheer…

de natuur dan wel verkracht ligt er als verdoofd bij toch is ze nog springlevend en experimenteert ze er op los ik doe dan maar de test plant een stok in de grond en wacht gespannen af wat er zal gebeuren de stok wordt geen boom nee, dat niet, maar wel klimt een plantje omhoog vinden vogels een rustplekje en houterige wormen bij de vleet…

Wild zwaaiend proberen bomen mijn aandacht te trekken ze smijten met bladeren slaan met takken wat heb ik hen misdaan ik ben geen fluisteraar draag sparren in mijn hart maar spreek hun taal niet o.k. 'k heb wel een krant gekocht vandaag misschien was dat hun moeder.…

De stilte valt niet te beschrijven Zelfs ´t schrijven zelf maakt ´n krassend geluid Het scheuren van papier of een prop maken van ´n mislukt gedicht Aan den lijve maak je herrie mee luister naar je buik voor en na ´t avondmaal Eenmaal andermaal wordt aan de stilte getornd door zeggende dichters met hun taal Het lijkt me beter…

Vraatzuchtige machines slaan gapende scheuren in de flanken van de bergen om Granada, de stad waar statige buurten gestadig groeien op de korsten van het gewonde landschap. Wat steenworpen verder liggen in koele grotten de oudste huizen van Europa: Barrio Troglodyte, waar het licht al duizenden jaren in perfecte stilte balanceert.…