Samen draag je licht – al zie je ‘t zelf niet; het straalt voor anderen nabij en veraf. Samen draag je licht – het wijst een weg die je zelf niet ziet nabij en veraf. Samen draag je licht – een toekomst wenkt die er zeker komt nabij en veraf. Samen draag je licht – maar in aarden vaten die gegeven zijn nabij en veraf.…

van veel vlinders vogels bomen en bloemen ken ik de namen niet net als van al die naamloos mooie vrouwen die ik al genietend zie ik hoef ze niet te benoemen mijn oog vertelt me wel wat het ziet en gaat mij dat in beeld toevertrouwen hun schoonheid ontsluit in mij een geluidloos lied gecomponeerd met de prachtigste niet bestaande…

liefde gaf me vleugels verdriet nam ze weer weg alleen nog zwemmen zal ik in afritsbare broeken en waterdichte schoenen naar het diepe Engeland de onbekende overkant bloemen moet ik sparen voor zoete zeemeerminnen omdat zij niet bestaan omdat ik ze nooit zag maar wel de zachte dood in hun mooie ogen…

je merkt het aan de lucht een rust van licht in late dagen zo lenig voor het vuistje weg hijs ik mezelf in narrenpak en in de leegten tussen regels kom ik gedichten tegen een sterveling met koude woorden verliest gezicht aan zwaartekracht hij spijkert donkere kamers kiest de vlucht vooruit breekt zijn breekbare pootjes maar hier…

het verschil tussen land en lucht verdwijnt op de kaart alleen een witte vlek en nu op deze loodwitte dag wacht ik op een teken van je marmeren gesloten ogen het was een witte witte dag toen sneeuw en wolken elkaar raakten en jij het verschil niet zag je reisde voor eeuwig af…

En zo springen we van kamer naar kamer We verliezen het spoor de geur, het kloppen van ruisend bloed in ons hart de kleur van waar we werkelijk waren wie we werkelijk voelden in wie we onze cellen klonken de klank ook het luisterend genieten van hoe we ons overgaven werden wie we waren…

in het rood van de maan zie je wolken schuilen... in de stilte van de nacht hoor je wolven huilen... de bloedmaan beheerst de kilte straks wordt alles donker en duister voor eventjes maar... dus luister, luister naar de echo van de stilte je hoort je hart zo minzaam kloppen je voelt het bloed naar je hoofd toe stijgen je mond valt open…

gedroomde reis het gewicht van de taal verdween toen ik net als de zwaluwen in het wolkendek oploste een laatste blik op aarde liet me de zeeën zien op de bodem van een verlaten bootje schitterde een schelp in de zon…

Ik kwam laatst een steen tegen en die zei “Ik ben rots, ik ben steen ik ben de onverzettelijkheid” Ik werd bang en vluchtte Ik keek nog achterom maar ik zag hem gelukkig niet meer Er lag een blad op mijn pad Eens was ie met velen Genietend in de zon Maar het licht dimde De warmte werd koud en het blad viel “Let maar niet op mij…

Het was een zonnige dag en ik wilde erop uit, maar eerst even rusten op bank En toen was er mist Toch verrekijker mee je weet nooit, ik die nooit een verrekijker mee als ik op pad, zelfs niet in de Oostvaardersplassen liep ik daar in dichte mist met verrekijker zag ik een mol, die zich wentelde in het gras als een hond, als een…

als jij je toevertrouwt aan de aarde ik je blinddoek en begraaf in het zachte zand van de woestijn als dan een muur van zand je hoofd van het ongeziene lijf zal scheiden dan wachten jij en ik tot de maan haar schaduw op de aarde werpt en de kracht van de eclips je helen zal…

Meester Vreeze sluipt naar binnen, hijst het doek en gaat beginnen. Hij speelt met schimmen op een scherm. Een stripverhaal in duizend delen, schaduwen die mij bespelen, tot ik het niet meer kan velen en onzinnig beef en gil. Hij kruipt onder al mijn leden en grijnst meer dan tevreden. Het doek daalt weer naar beneden. Tot de een…

Mijn Minnaar lonkt als altijd aan de horizon, maar vandaag is het de vaart die mijn hart voor zich won - ook al voel ik mij bezwaard. Het is alsof ik vreemd ging op de fiets. Maar mijn Minnaar deert het niets. Het kabbelende water van de vaart voelt zich evenmin door mij bezwaard. Ik strek mij op de vlonder uit. Nergens bespeur ik een verdacht…

In de wind sporen van afwezigheid, vlagen van verbijstering en een huiver. Onkenbaar wordt bewogen wat bestaat en verwaaid steekt achter een strohalm en verrekt.…

Kuierend door december tinten, in thuis te komen, mogen bewonen om te beminnen, een omtrekkende beweging tussen bestaande richtlijnen, die ontspruiten uit gedeelde blijdschap dat pallet kleurt het hele wezen, in alle geuren, die samenvloeien een wisselend raamwerk van de dromen, dan ben ik je zeer nabij, vandaag en…

waar ik ga waar ik sta jouw oneindigheid omvat mijn eindigheid jouw zijn mijn bestaan jouw liefde mijn leven jouw licht schijnt in mijn duisternis jij onkenbaar maar onontkoombaar…

Plots was 't alsof ik maar niet uit een droom ontwaken wou iets me wakker maken wou En kort daarop weer het moment dat ik verdergaan mocht in de droom alsof alles bij het heden heel gewoon Maar ook, dat dit juist en het enige echte is waarom nu alles draait…

Handen op kaart van de wereld, op landen waar een haard die kan branden om te zegenen, om licht door kruin, door lijf, handen op kaart aan landen, aan die mensen als een laser zo eenvoudig als een spreuk onder een vat water, waardoor water blij een liefdevolle aai over een dier, deur openhouden voor een vlieg of spin als 't waar…

Onder haar rokken is de toegang richting het kundalinilicht.…

Mijn woeste water vloeit blauw langs haar mild levende hand mijn engel danst op de toppen van de golven en van haar kunnen, stapt moeiteloos over mijn baren tot op het gebied waar we waren gestrand mijn danseres wiegt op beide spitsen van haar benen, hoog opgeheven tot op het punt waarin mijn fantasie buiten mijn verbeelding…