Daar zat hij, in de stoel bij het raam glazig kijkend, thee verliezend uit zijn rechtermondhoek, weet ik nog in lichtblauwe pyjama, als bevroren kan je me horen -knikje- kan je me zien knik. Dan ga ik nu de ambulance bellen geen tegenwerping meer, na vier minuten werd hij opgehaald en naar het ziekenhuis gebracht, zijn vrouw wist hij als…

kortere naam ken ik niet nooit vader ooit eens papa tederheid was verborgen langzaam verzachtende vader wel eens tranen in je ogen druppels van tederheid zorgzame grijze oude man meer dan zestig jaar met de liefste vrouw moeder lieve man achter een schild na je eenzame dood kun je nog zo vertederen wordt je late humor en liefde…

mama uw stilzwijgen uw verschijning zo grijs als vitrages ik heb u nodig, meer dan de begonia water was ik niet die kleine jongen die aan uw hand geluk zou brengen ik heb pindarotsjes meegebracht proef toch mama hoe het was doch uw neen schudden en wuivende stofdoek zien mij liever gaan…

heden zoveel jaar na dato versteen ik het beeld van mijn vader houw de lagen van zijn persoon tracht zijn wezen te plaatsen in een menselijk kader een postuur van ruimtelijke omvang gevoed door smakelijkheden een zuivere inborst gevormd door haast verborgen verleden gaven deze kleine man met humor en weinig woorden een ongekende…

wieken altijd wijst er een naar de lucht en naar de aarde niet bij droefenis en blijdschap vader speelde daar een kleine jongen onder wegsnellende wieken het kind met sombere ouders vergroeid en verstard in hun grond en geloof in de tijd van toen alles was zo rustig nu is het zoeven razen en haasten geworden langs die begraafplaats…

ik zie je daar nog zitten alleen, aan de keukentafel in een fluitende dialoog met de merel op het dak een magisch moment van rust in de chaos van een kroostrijk gezin iedereen werd stil en luisterde mee hoe jij dat deed pa is me nog steeds een raadsel…

bij het lezen van zijn naam klonk zijn stem ritselend in bontgekleurde bladeren van hoe het ging met het gezin nog wat nieuws onder de zon en of ik nog een beetje bad de Nobelprijs voor de vrede was zeker mij weer voorbijgegaan voor literatuur zult u bedoelen? bracht ik er slechts tegenin daar moest hij even over denken die bedoelde hij…

27 12 1989 je graf is een zwarte steen met flakkerend kaarslicht in een nevelige tuin verkeer raast langs de heg letters lees ik niet meer de tekst is nietszeggend alleen herinneringen spreken over geborgenheid en liefde waarvan het gele kaarslicht het warme symbool is het licht op die natbesneeuwde steen verwarmt hart en handen…

aarzelend blijft hij bij het orgel staan zijn handen betasten de toetsen, sprokkelen nog vloeiende klanken bij elkaar op zijn gelaat glijdt een glimlach verzacht en verstilt de laatste melodie…

Gemarmerd gelaat, groeven van wijsheid Mistige ogen Indrukwekkend als de eindeloze tijd Streel ik grijs, zilveren kroon Voel mij een prins, niet enkel een zoon.…

ik had er even geen boodschap aan direct links, C1000 Volendamlaan recht doorfietsen richting Ockenburg, want mijn ouders liggen daar mijn moeder voor de eerste keer bovenop eindelijk zijn zij klaar en ik vind rust in visite mag de stilte genieten op de weg terug waar ik node koop om te overleven…

Naar contact werd niet gezocht Hij is van het zelfde hout gesneden De liefde die werd afgekocht Het onkruid werd gemeden De vraag naar het verleden M'n leven op de tocht Bevestiging die ik zocht Op eigen risico betreden De verloren weg weer terug gevonden Het gegunde respijt Met alle hoop weer heen gezonden Nu is hij aan het einde…

Vader was een boeman, zo van mijn wil is wet en als je niet wilde luisteren, dan zónder eten naar je bed. Vader was een man, van heel erg weinig woorden, wanneer je hem dan niet begreep was 't suizen van z'n handen zo ongeveer 't énige wat je hoorde... Vader was een liefdeloze bruut die niets van kinderen wilde weten, maar ja, voorbehoedsmiddelen…

Het regent maar de merels zingen ik fiets mijn zorgen weer naar huis dit zijn de nadagen van 'thuis' zij zegt aldoor dezelfde dingen al zou ik 't nét zo vaak herhalen geen papegaai snapt nachtegalen…

hij heeft zijn jas van duizend dagen aan touw verhangen huid en huis verkocht voor kostbaar diamant loepzuiver van het eerste water als dagelijks brood eet hij groen gif een rubberen slang tussen zijn metalen lippen ademt solderend gas in keel en longen binnen zijn mond smeedt stof en zand nu is mijn vaders…

Ma droeg een lege fles naar de kelder Wijn van een gezegend jaar Glipt uit haar losse greep Ze tast naar het hoofd Hoe bestaat het? Gehurkt in een dode hoek verstop ik me Ze lijkt aan de trapleuning vastgelijmd Haar lippen als met bijenwas verzegeld Kloven van de droogte En net daar Aan haar stramme voeten Lagen vergeelde najaarswensen…

Mijn vader is klein van gestalte en fel vermagerd hij hapert af en toe het grijze haar, dat hem nog rest bedekt ternauwernood het fronsen hij wekt de wrevel om hetgeen hij was, zijn stiltes bij momenten maar als we samen graven in oude aarde, dan glanzen ogenblikken soms en klinkt zijn stem weer opgewekt Mijn vader is groot van…

Zijn lichaam verdwaald: willekeurige ziekte, toevallige dood. Hem te voorschijn gehaald uit een doos vol verleden komt hij met moeite los van de foto: passepartout 1906 hand in hand wandelend met hem die mij nog jaren verborgen moest houden, arend mijn vader Om nog beter het weten te weten, close up zekerheid ga je vergroten laat je…

mijn vader is er nog altijd herdacht in dit rondeel met tranen in een droge keel verschijnsel dat niet slijt lijsten van hun kunst bevrijd ontdaan van hun taf’reel mijn vader is er nog altijd gestreden kunstenaarsstrijd met verf op een penseel gewrocht tot een paneel dieven immer in het krijt maar mijn vader is er nog altijd…

Zij is de bedeesde wees De kleuter die zonder kaakslag Of opstoot van verwijten Bezweek aan maagzweren en venijn En de verraderlijk zwenkende stroom Van zijn en worden Tussen angstdroom en fantoompijn Op een korrelige krantenfoto Staat zij in een verkrampte pose Nu is zij vermist En voedt ze de kindse geruchten Dat ze door een dorpsgek…