zijn hoofd wordt steeds roder hij kent geen online pokergeluk zij heeft een plasmahersenpan nog platter dan haar dure televisie hun vergeten zoon dwalend in een pikdonker angstbos schreeuwt schreeuwt om een vlijmscherpe bijl want hij haat de bomen die hem de toegang blokkeren naar een zilveren pad leidend naar een huis vol liefde…

Stilte betekende wachten op storm. Op de bries van zijn mening. Op de storm van zijn gelijk. Op een orkaan van ruzie. Ruzie met hem, mijn vader. Denk maar niet dat je meer bent. Meer dan je vader. Wanneer hij niet winnen kon zweeg hij. Langdurig zwijgen als straf. Zwijgen is roest. Spreken is goud.…

Als een schaduw draag ik het met me mee herinneringen vlagen van mezelf delen uit de tijden die met het strijken, het meer wijken van de jaren minder deelbaar voor mij zijn Opgelost vervlogen uit mijn jeugd de buurt als vesting van mijn idealen mijn hoop, de eenvoud die zo kostbaar is, alles wat van toen tot later maakt als troonzalen…

In liefdevolle herinnering aan Willem Frederik van der Giessen (1923-2003) Keukentrap beladen Met spijkers en schroeven In soorten en maten, Tekening achtergelaten Op een kistje van hout - Tot op de millimeter Nauwkeurig je nieuwe plafond In de sponningen gedouwd - Je had het afgekregen, je Laatste klus, en alles Stond er…

Mijn verzen kan Ik met droge ogen Voordragen, zo mooi Als het publiek het Maar wil, ik doe Heus mijn best ze Zo mooi te lezen Dat de woorden van Mijn gedicht als Sieraden achterblijven Bij de mens die luistert - Een uitzondering ken ik Slechts - die ene regel Die mijn vader en mijn Moeder raakt brengt mij In mijn weemoed…

we rijden langs het huis waar eens mijn ouders woonden het bos is uitgedund de bloemen zijn verdwenen het voelt daar kaal en koud alles is wit gemaakt van binnen en van buiten als een gepleisterd graf zelfs de auto voor de deur is wit, met zwarte bekleding…

op een stil terras drink ik koffie een duif scharrelt in de buurt van mijn voeten ik vlieg achterwaarts en zie de handpalmen van mijn vader in de vorm van een klein nest waarin een witte duif is thuis gekomen teder strelen zijn vingers de vederlichte veren je bent mijn mooie snelle duifje roerloos luistert duif naar de zachte stem…

Uw lach van vroeger stil vervaagd sinds vader u alleen in ‘t leven liet. Uw stem van zoveel liedjes van weleer, van lieverlede ook wat brozer. Een zorg, maar ook een troost voor u: moemoe te zijn van zoveel telgen Een troost die gij ons hebt gegeven: ons schoonste have, kostbaarste bezit, ons leven.…

Toen ik de zware deur opendeed even stil stond om die kamer te overzien Pa op de rug aankeek voor het tafeltje met het Brabants bont tafelkleed hij in alle stilte langzaam naar mij omkeek en fluisterde: ‘ ik ben gestorven Lau, om de tijd te doden dam ik nu met Wilhelmina pepermuntjes ‘. later in de auto stond ik nog even stil alvorens…

Ergens op de Veluwe Door het rulle zand Loopt een vader met een kind Samen hand in hand De avondzon glinstert stralend Door het groene bladerdek Nog even en de zon Wordt door de maan opzij gezet Beiden genieten zwijgend Op dit late uur Van het mooie en het tere De schoonheid der natuur Dan staan ze roerloos stil Want op een open plek…

Dwalend door het beukenbos Ben ik even weer dat kind Dat eens met jou door het lover liep En hoopt dat ze je vindt Ik zoek tussen beuken en berken Door bladeren en natte mos Het bos waar je zo graag kwam En hier laat ik je los Je geest deint op de wind Elk briesje neemt je mee Laat je zweven door het woud Laat je dalen naar benee Dwalend…

Met de deurknop in de hand Draait hij zich om en zegt Zijn moeder dat dit de laatste Kop koffie was die hij bij Haar gedronken heeft - Je moet er niet op rekenen Dat je me ooit nog weer Eens ziet - zo is het, moeder, Mooier is het niet - Melaats is hij niet En zwerver evenmin Maar nu de laatste Kans zich voordoet om Haar…

Mijn vader kijkt mee over mijn schouder, in mijn keuken.   Zijn foto staat op de magnetron. En als ik omkijk ben ik bij hem in zijn tuin van 't verzorgingshuis, kijken we samen uit  op zijn bloemen.   Een paar ervan nam ik mee voor mijn tuin. En uit mijn raam kijk ik nu op de bloemen van hem, paars.   Hij kijkt naar mijn koken…

's avonds in het vervloekte huis sluiten de man en de vrouw tevergeefs de geesten op in hun hokken 's nachts kijken ze achterom de man en de vrouw en ze zien altijd hetzelfde: hun beschadigde kind de tijd wil maar niet verstrijken het wrakke leven wankelt het wacht niet langer op de afgepelde toekomst waarin hun dromen bij opbod…

Ik lijk steeds meer op jou Ik moet je dat bekennen Mezelf in jou herkennen Jij deed het toch nooit goed Ik wilde nooit jou zijn Nooit doen wat jij ooit deed Nu ik zo oud als jij ben Door het leven veel meer weet Besef ik dat niets zwart-wit is Er moet water bij de wijn De wereld draait niet om mij heen Ik mag hier slechts maar zijn…

Heb je suiker in je koffie? Nee dank je (afgelopen dertig jaar wist je dat) Ik krijg koffie met suiker Tweede kopje koffie Heb je suiker in je koffie? Nee dank je (afgelopen dertig jaar wist je dat) Ik krijg koffie met suiker…

Jarenlang door mijn Tranen heen gesmeekt Dat het op zou houden Het bleef erbij - Noodzaak die voor jou Kennelijk ontbrak Hopend, alleen maar hopend, Niet verwachtend dat het Op zou houden Maar nu ik je losgelaten heb Is zo maar het wonder geschied Werd mijn gebed verhoord Dat het op zou houden - Het hield op - Het is opgehouden…

ik wil wel langzaam achteruit leven en de tijd van gisteren vorige maand of liever nog van vorige jaren herbeleven ik omhels de voorouders het verloren kind van mijn vader de engelen in hun ware licht zo langzaam wil ik wel gaan maar tijd loopt zelf ik moet maar zien.…

Ik ben op weg naar vroeger om de kilte in mijn hart te bestrijden. Hier heb je vleugels, zei mijn vader. Vlieg niet te hoog, vlieg niet te laag, riep hij toen ik vliegend voorbij fladderde. Buiten de hoge heggen gaat de wereld verder. Ik wil alleen horen hoe jij naar me riep: volg de vogels, volg de vogels. Dolend in mijn dwaaltuin verlang…

Je liet mij als een vogel op een hand zweven Ik gaf mij over kreeg vertrouwen in mijzelf en in het leven. Dit zei je, met een blik of een gebaar: je bent goed zoals je bent en veilig was ik voor elk gevaar. Het leven had zijn loop soms als een woeste stroom Toen het donker werd bood jij verlichting in mijn verloren droom. Een plek…