dat mijn hand in die van jou verdwijnen kon dat ik de eeltige hardheid voelde die mij deed rillen maar ook iets spannends en geborgens had deze momenten zo sporadisch heel soms nog zie ik ze voorbijgaan de neiging komt dan boven naast een vader te gaan lopen en hem stilletjes mijn hand te geven…

De vleugels van vader zijn gestorven in teugels van handarbeid, huisvlijt moeders zwarte garen stug, in winters leeg behangen bond schaatsen onder onze kleuterschool toen praten nog niet kon is mijn broertje jong gestorven hij was niet van mijn ouders maar kwam uit de boerenkool.…

Vader volgt rivieren donkere schaduwen van zijn land hij leeft zonder toekomstdromen eerzucht verlaten in zijn hand moeder, binnen gebleven kan niet meer lopen zonder pijn het zat haar tegen in het leven geluk zal nooit meer bij haar zijn mijn ouders zijn nu vreemden in geen jaren, dat ik ze ergens zag we zijn allemaal ontheemden zo triest…

Ik koester geen romantische gevoelens tegenover het bestaan van de zwaan het zwanenmeer was in mijn jeugd spiegelmeer van angst en doodsverlangen mijn vader was een schizofrene zigeuner die langs de oevers liep om verzameld hout mijn moeder continu in perkament blies kleine veertjes van zijn schaduw er vielen soms dauwdruppels van mijn…

Ik mocht niet meteen naar binnen. Je lag in een ziekenhuiskamer, je was het toch wel? Uitzicht op een plantsoen met een klimrek, de kinderen waren verdwenen. Boven de deur hing een kruis. Je had een opgerolde handdoek onder je kin zodat je mond niet zou openvallen. Ik zag je litteken op je linkerhand, die keer dat de lading vastzat of toch…

Oud, grijs, afgedankt zit je tussen vier muren wiegend op je stoel turend met die droeve blik naar de klok en haar getik.…

Met ferme slagen geeft zij in onze kamer de hele en halve uren aan. Alsof zij zichzelf hervonden heeft, haar huiselijk getik mij ook hier vertrouwd in de oren klinkt. Wanneer zij slaat, mijn kindertijd zo nu en dan aanwezig lijkt. Wat en wie ik gaandeweg verloor in wazige beelden en klanken weer zie en hoor. Een zweem van heimwee…

bijkans opgebrand lijkt jouw oude hout ontkracht in jaren die vergingen herinner jij je de ringen waarin je weer en wind vergaarde? blussend doorbreekt een lach die voor een leven vocht bewaarde…

Haar handje zacht in moeders warme hand voelde de angst voor het verkeer goed kijken naar het mannetje nu is hij rood maar als hij straks gaat lopen en groen kleurt mogen wij erover maar waar de mannetjes ontbraken werd moeders hand zo klam als ze al bijna halverwege waren en er opeens een auto kwam trok een korte rukbeweging hen…

De pijn in haar ogen, haar smeken neem me toch mee, machteloosheid bekrachtigt mijn stem mijn band is te zacht u zou kunnen vallen, mijn fiets is er niet op gebouwd lucht vult mijn hart als haar mond zich ontspant, weer neemt haar humor de overhand.…

er was geen verwantschap, geen voelende betekenis slechts wat ademgeruis deelden we in veel te kleine ruimtes toch was ik de stoet, de karavaan die door ’t maaiveld de zorgeloze moest leiden, nog sta ik centraal als de locomotief zich pluimt binnen mijn kadestraal mijn verlangens waren diep, steeds weer zocht ik droefenis in blijde gezichten…

niemand praat tegen hout vraagt erom een boom te zijn het leven soms laat het je huilen het lijkt net ijs en ik lach jouw tijger toch van binnen stroomt het ongetemd rauw zei je we bouwen sneeuwkastelen in de tuin en op die wolken het is mijn tijd nog niet…

Het woord vader zit in de klank van oude hobo's die melancholisch het gejaag der harpen doet verstenen het zit in het geluid van brekend glas dat met koele gratie de sintels in de as tot glinsteren dwingt en na de stilte en de storm breekt het door de wolken, soms als een schitterend conclaaf van open en gesloten lettergrepen statig…

Ik bemin je bezwete wind van ginds wie draagt je snelle naam nog teder en voorzichtig voort zonder dat een mensenhand je ware naam vermoord vrede van je tongriem wordt gesneden.…

Och, weet je nog dat ik verdwaalde naar de eendjes liep in het afvoerkanaal daar droomde tussen zoet en zout dat ik mijn naam vergeten was ik omkeek en de hele wereld zo was het zout zo bleek altijd bij mij bleef toen jij me kwam halen was ik niet verbaasd je gaf me te verhalen zoals mijn moeder deed.…

Uw leven is zwaar maar ook mooi geweest De oorlog liet littekens na in uw geest Waardoor u zich niet altijd kon uiten Regelmatig bleef u op herinneringen stuiten De angst, maar ook de pijn door u ervaren Komen terug na het verstrijken der jaren Herinneringen, soms helder in uw geest De toekomst, waar u het meest voor vreest Al zeven jaren…

Ode aan vroegere tijden liep ik op zondagmorgen tussen jullie beiden als altijd veilig en geborgen Lopend langs graven onze aandacht besteden ik geef mij vol overgave aan de mensen uit ’t verleden Luisteren naar verhalen van een tijd gelee dat waren jullie idealen jullie mooie bijzondere twee Details zo ontzettend klein herinneringen…

Hij kan er niet mee omgaan, hij is zijn leuntje kwijt, hij ziet haar langzaam afgaan, van heldere frisse meid, naar iets wat haast geen naam heeft, hij kan er niet mee omgaan, dat kleine hoopje mens, wat langzaam weg teert naar iets wat niets meer is. Toch moet er leven worden gerekt, als een uitgestrekt fenomeen, maar dat de rek er al…

mijn moeder en ik zitten bij het raam praten over van alles, geven dingen een naam over wat is geweest en zonder sentiment blijft mijn moeder moeder en ik haar grote vent wij lachen en zwijgen over niets de aanbieding van de buurtsuper gehaald op een nieuwe fiets later die middag drinken wij glaasjes rode wijn moeder wrijft door mijn haar…

Mijn vader Al zo vaak schreef ik over moeder maar eigenlijk nooit over hem terwijl ik zoveel met hem optrok nog hoor ik soms zijn tweede stem. Als ik in bed lag dan bespeelde hij het orgel ik luisterde stil naar het oefenspel, de psalmen en gezangen die hij speelde die lukten zonder oefenen ook wel. Soms denk ik aan hem als ik zaagsel…