Er had niets maar dan ook niets gebaat het donker daalde neer in overvloed “Ze waren met teveel” en ik had losgelaten wat ik vliegerde sans color en het hart nog altijd op de juiste plaats enz. enz. een grijze bedoening sla de waterkant dan oeverloos kleine jongen haal je vader maar hij vliegert wel als jij dat wilt als dat is wat jij…

water, overal water, water van gevoelens, water van zorgen en dan is er die storm, die storm met hoge golven, zwem! zwemmen voor je kopje onder gaat, maar je bent moe, de vis in je is verdwenen en de golven worden steeds maar hoger je vecht tegen de golven, maar hoe harder je probeert hoe hoger de golven worden, iemand moet je redden…

een koele hand trok schoppenaas je veerde op maar je emoties bleef je wel de baas jouw pokerface doorzag een veelluik van geluk die ene kans, dan kon je leven niet meer stuk je zag de straten gaan in full-house was het druk maar niemand had nog zoveel azen staan voor een keer winnaar in het spel het leek je wel en stralend gooide…

Ik heb niet op het podium gestaan. Ik heb niet geheerst. Ik heb de macht over anderen niet begeerd. Ik heb de macht over mezelf gewonnen, geen kroon geëerd, geen troon. Ik ben de som van al de zwijgenden, alleenvertegenwoordiger van miljarden mezelf. Aan het slot van de stilte zal ik omkijken. Ik zal verplicht zijn toe te geven: ‘Niets was…

geprangd tussen oceanen en Evita’s tranen uitgestrekt gerekt slingert je land je lief langs de rand van een continent zo zwanger van tragiek in die smeltkroes van smeulende strijd stromen je woorden als linkse lava strooien in wonden van de kolkende massa de kiemen van Hoop de kracht van Geloof met die oer-natuurkracht maar dan lipzacht…

hoger golven de gedachten als een zee zo wijd en zijd hoger schijnen de gedachten als een ster zo licht vol zicht hoger alomvattend hoger zo ver voorbij de tijd is de gedachte werkelijkheid…

Een langere weg klaagzang geen idee waarheen nergens naartoe vliegend in de ruimte geen besef van tijd liggend in de verte iedereen verdwijnt liever staande elfen en feeën leven of stilte luid of dood…

Rampzalige spiegeling Stuitert voor mij uit Mijn stappen gaan voort Mijn lichaam wordt onttreden Armen schreeuwen houvast Zich vastklampend Aan strohalmen Rustig wiegend aan de waterkant Het rimpelende watervlak Overdenkt mijn daden Ik hoef alleen maar Te verzinken…

het ochtendblad was blank, de ether zweeg geen mens op straat, geen auto was te horen de telefoon had het contact verloren de schappen in de winkels bleken leeg de trams en bussen stonden als bevroren vanuit de onbewogen singel steeg een dichte muur van damp, ik keek en kreeg het vreemde beeld opnieuw te zijn geboren het oude leek bij toverslag…

Dromen zijn geen bedrog, dat weet de mens. Je aait een rog, wens is wens? De goede fee, zij gaat met je mee naar dromenland, want daar is het plezant. De zon is aan het gapen, dus ga maar vlug slapen. Slaap maar zacht, goedenacht... ---------------------------------------------------------------- Genomineerd gedicht 'Hilarion…

Transparante gedaante zweeft heel dichtbij, omhult mij met een nevel, een vluchtige kus. Even licht als duizend vuurvliegjes, daarna weer donkere nacht.…

als jij mijn geest zou zijn zou je verdrinken in het onbegrip van anderen zou de verwarring die zuiverheid zaait je overwoekeren en achterlaten als een verlept en verdroogd icoon geslachtofferd door het onkruid dat zich mens noemt als jij mijn geest zou zijn zou de zuiverheid verwarring zaaien in jou…

Gisteravond ben je langsgekomen. Stil kwam je naderbij, ging je naast me zitten, ik hoorde wat je zei. Maar ik begreep je woorden niet. Je fluisterde een andere taal. Licht was je stem, ijl, broos als kant. 't Klonk als een lied- vielen hier en nu ineen- fonkelende sterren in het gras; schitterend dat je er was. En net zo licht en…

Soms wenste ik wel eens met God te kunnen mailen, met hem te msn-en of een sms-je sturen, on-line met Hem een spelletje te kunnen spelen. Het hoeft geen mensenleven lang te duren en wat mij betreft mag Hij ook winnen; 'k Zou dan wel weer overnieuw willen beginnen. Maar de rollen zijn bepaald. Hij is 't die met ons speelt het spel dat nooit…

Het tuinpad van mijn vader, kaarsrecht aangelegd en aangeharkt. Daarlangs moet ik alle dagen, maar liever loop ik in een park. Daar kan ik linksom gaan, of rechts, een grasveld oversteken, zomaar ergens afslaan, langs het bord: "Verboden te betreden". Nog liever ga ik onbegane wegen, zwervend zoeken naar mijn pad, Vantevoren niet kunnen…

De nacht legt haar hand op het vertrouwen van de dag, de oude man voor de flapbrug van de dood, - bleek, een vergeelde krant - scharrelt in de vaas van gisteren. Op het deksel van de duisternis bonken de honden, en monken; maar de nacht houdt stram haar grafieten, haar loodgrafieten palm op de warmte van het licht.…

kom mijn adelaar onder de regenboog vlieg daar naar waar je hart rust vindt en je dromend zweven kan op de wind kom mijn adelaar, kom hemelshoog kom mijn adelaar onder de regenboog weet je veilig en onnoemelijk bemind vlieg naar waar de liefde zich bevindt kom mijn adelaar, kom hemelshoog laat de wind onder je vleugels glijden geniet van…

Noem mij niet een ordinaire Mot, Nachtvlinder ben ik, Goudroze Avondrood kleur ik jouw schemertuin. Mijn kleuren stralen onzichtbaar voor hen die slapen in duisternis ongezien zoek ik naar het Licht. Kun je mij zien dansen, zweven? Mijn koninklijk gewaad, ooit geweven met engelengeduld? De kille maan is mijn lamp die jou laat zien…

Haar blote voeten vlijen zich zoekend een houvast op natte keien die het steile pad bedekken dat leidt naar onderaardse vertrekken waar zwarte kelken welig gedijen Glimlachend plukt zij de bloeiende dood en legt ze in haar schoot terwijl haar ogen in vergane dromen woeste haatrivieren stromen in golvende vlagen donkerrood Zijn afwijzing liet…

Schoonheid van bergen en schoonheid van sterren zien kan slechts op afstand; zo tussen ons: jij mijn licht mijn verte, mijn heuveltop…