Dagen schreef je en ik las je tot je schrijvende ten onder ging; en toen, opeens: je was niet meer een dichtersstoel bleef leeg jouw woorden stokten op een onbeschreven blad. Verlaten door de humor van een klaterende lach kijken we terug met stille glimlach naar je woorden waarin voortdurend zacht een glinsterlachje lag.…

jij hebt bloemen bestoven hun zaden geraapt in het oogsten van zomers nog herfst zon door aangeslagen ramen jij vouwt rustig de handen in warme stilte samen terwijl stofjes dansen in schuine banen licht overpeins jij de kansen waarvoor je bent gezwicht soms wat gelaten over zaken die jij niet hebt kunnen maken strevend naar evenwicht…

Daar sta ik dan, jij niet Daar hou ik me vast, jij niet Daar zijn mijn benen van rubber, die van jou niet Daar ben ik koud van binnen, jij van buiten Ik kan mijn ogen niet open doen Bang voor wat ze zien Want wat ik zal zien Wil ik buitensluiten Omdat het niet mag Daar sta ik dan, jij ligt Hou ik me vast, met gesloten ogen Waar tranen tussendoor…

Hij komt, niet op afroep, hij komt onverwacht, hij komt op dat moment, dat je hem totaal niet verwacht, hij komt, kijkt, ziet en overwint, of het een peuter, kleuter, zwerver is of kind. Hij komt als een wervelwind, stormt en neemt in, in een zucht is het voorbij dan is er weer een ster aan het firmament…

Bijna wezenloos omdat hij verkoos, te sterven, kijkt zij voor zich uit, niet te bevatten, dat hij, die nooit sprak over de dood, nu stil met gevouwen handen daar, in die houten kist ligt. Bijna harteloos, omdat hij vergat, dat er meer mensen mee geraakt werden, dan hij ooit kon overzien. Bijna redeloos, omdat er geen echte reden was…

Het einde Natuurlijk glijd ik liever zacht naar de dood Met mensen om me heen die ik liefheb En die samen met mij vrede hebben met een respectvol einde En daarna als ik niet meer zichtbaar ben af en toe toch over me praten Maar het zal best anders gaan Mogelijk zonder bed en samen zijn Dus abrupt, per ongeluk En heel snel:…

de bladen van de zonnebloem zijn in steen vereeuwigd zij stierf, slechts achttien jaar dochter van ouders zus van twee broers haar nam was Floor zij bloeide in schoonheid elk blad van haar bloem was mooi passanten gedenken een moment haar kortstondige leven…

In zijn binnenste woedde een storm, Die elke waanzin omvormde. Hij lachte, maar van binnen was hij zo stuk van emotie Dat hij de dood verkoos, zijn laatste rol, was er een zonder lach! Rust zacht en lach, daarboven!…

Jij, dood, die dreigt en treitert met mijn liefste, 'k vecht dat je hem niet krijgt, 'k wil je wurgen of wreed doorklieven, 'k maai met mijn armen in de lucht, maar niet te pakken ben je, zacht huilend steun ik dan en zucht, maar steeds vooruit me ren je. Moet ik dan moe, begrijpen dood, dat je geen boze vijand bent, niet zwart je kleed…

Geen bloemen Haydn, Bach koffie veel sterkte en jij lachte je dood.…

Als een blaadje door de wind gedreven Zocht je naar de overkant En hoe je ook snakte om door te leven De tijd was rijp voor een ander land Ik schat je niet in woorden, hoed me voor zwart-wit Je was een ruwe bolster met oh zo’n zachte pit…

De stenen letters spreken over eeuwig en zacht rusten maar voor de overlevenden van de pijnlijke scheiding voelt het eeuwig maar niet zacht Doch al lijkt de pijn nog vers de bloemen zijn reeds lang verwelkt er bloeien nieuwe planten die hoop en warmte vragen Dicht daarom van lieverlee het zwarte gat van het verleden open de zware binnendeur…

Dit rijm wil ik aan Wubbo Ockels wijden, Bij leven al een ruimtevaarticoon. Aan hem dit opgedragen eerbetoon, Postume hulde na zijn overlijden. Bevlogen en begeesterd pionier - Zes regels zijn voor Wubbo te summier.…

“Kees uit de keuken!”, schreeuwde ik hem oneindig veel keer vaak geheel buiten zinnen toe als hij daar als een volleerde zwerfkat uit de omvergetrokken vuilnisbak weggegooide haringstaarten gevist had. “Kees en nu naar binnen!”, fulmineerde ik ontelbare malen wanneer hij weer eens als een Houdini in een onbewaakt ogenblik ongezien de paradijselijke…

Wil jij nog lezen? over stof, dat tussen graven dwarrelt? Put jij hoop? uit weer een vers gegraven put? Wie kan geven dat gedicht de ogen niet gesloten blijven? Gras gaat groeien over leven bloemen bloeien om het even Soms nog even blijft een levendig gezicht hangen woorden en gedachten in geheugen; wordt ter aarde…

Ik heb het leven uit jou weg zien vloeien Onwerkelijk menselijk fragiel wezen Schokkend en bevend Gelaatstrekken balanceerden tussen pijn en vrede Over jouw leven, over hoe je het hebt geleefd Over wat je hebt gegeven en hebt beleefd Bang, nerveus en alleen zat ik bij je 'papa, papa, ik ben hier' Is dit echt het einde? Wordt je nog wakker…

En dan is er nog die keuze waar ik nog niet uit ben welk einde het worden zal het geleidelijke proces van terugkeren in de aarde de evolutie tot stof of de snelle revolutie van de eenmalige kracht in het afscheidsvuur ook van belang is wat willen zij die overleven maar dat vraag je niet zomaar even…

Een kleine man Met grote dromen Zijn blonde lokken Waaien vrolijk in de zon Dapper stappen zijn voeten Door plassen en modder Heldhaftig doorsta Jij stormen en de wind Met vriendjes op pad Kleine knuistjes Pakken ongeduldig Blaadjes, stenen en takjes Jij kleine man Met je grote dromen Verstop ze in je rugzak en neem ze mee op jouw…

Het is vreemd, mijn vriend: sta ik weer eens aan je graf, wens ik vol vurigheid dat je er nog steeds was. Met het lot en bestemming uit mijn handen gegrist, stel ik jou dan vragen waar je zeker antwoorden op wist. Soms voel ik dan niets dan de dood om mij heen, hoor ik slechts een kille wind waaien, het raspende gekras van de kraaien…

Steeds minder herkenbaar kwijnt het leven nog voort de zin reeds lang vergaan er is de wens niet meer te blijven toch houdt iets haar nog vast is er nog een drempel voor de allerlaatste stap ach moedertje ga maar naar je eeuwige dromen laat de laatste draad nu maar langzaam los…