De regen valt Bijna geruisloos maar meedogenloos Op jouw kleine grafje Jij bent een deel van mij Maar zonder jou moet ik verder En ben ik vergeten wie ik was Wat is dat toch? Waarom houden de tranen niet op? Houden ze ooit nog op? Bitter is de kou rondom mij Ik kijk op naar de kale bomen De lucht is grauw De grond is vochtig en koud…

dode ogen spreken boekdelen in hoofdstukken gesneden kost voor kenners, brood ontzettend Leids komijnen kazematten ik beleg heel weids voed de korsten aan mijn katten nodig uit, heel blood melkwit gesneden dicht ter lijk kan het niet bevatten…

je wilde niet geschreven staan had uitstel in gedachten toch werd je laatste wil bepaald door hoog’re machten elke strijd wordt ooit beëindigd het laatste gevecht altijd te vroeg zeker als je had kunnen winnen en slechts tijd de kansen droeg berusting is wat over blijft met doorgaan in jouw geest het levenslicht is nu gedoofd de laatste…

Als in dromen verloren kinderen verschijnen -levensecht mooi- vertellen zij hun dromen en als tranen voor hen zijn laat ze vloeien! want weer verschijnen zij nu in tranen -loslaten doen handen niet het hart. en Tranen willen zeggen ‘ma, pa huil maar even als ik de pijn verzacht.’…

Je bent gegaan naar waar geen mens kan komen die niet het leven hier achter zich liet. Wij zien dit land nog enkel maar in dromen en jou te missen is ons groot verdriet. Mar wij geloven dat het licht zal stralen en dat de vrede die jij vindt je dekt; wij willen graag aan iedereen verhalen hoe liefde steeds opnieuw weer leven wekt. Jij bent…

Het kan niet anders je ligt hier stil te zwijgen sinds de laatste julidag De dodenakker minder doods vandaag dag van Allerzielen Een ster was je in woorden rijgen aan de rode draad van je bestaan Ik deed er vaak 't zwijgen toe zo boven thee en cake Wat onlangs bleek is dat ik je stem begin te missen.…

de graven maken zich op als toevallige tafelgenoten een blij weerzien tussen schoffel en chrysant bedrijvigheid boven de stilte als woordenloos gesprek van zorg en troost…

Herfst ruist met wind rond 't ouderlijk huis Voorgoed ga ik 't huis verlaten Zal geen enk'le muis meer betrappen Van geen geluid -als 'r voetstap vertrouwd- meer weten En grappen... ze zullen geen echo meer vinden Verstomd de meezang met 'r draagbare radio Rond 't ouderlijk huis loopt wat verweesd 'n oud kind.…

dat bij de wisseling van het seizoen terugkomt wat eens was dat heeft men niet gezegd jouw naam in spinrag bij de deur jouw adem vochtig op de ruit men heeft dat nooit gezegd wel van de gordijnen weer vroeg dicht en iedereen gezellig thuis maar over de eerste brokken speculaas geen woord…

stil de nacht van kil en donker waar het oog geen licht meer ziet dat je morgen niet weer binnen sloffen zult begrijp ik niet…

de olijke kapster schaart met ogen wandelt tussen takken rozenolie fleurt het zwerk rillende kraaien op de grassen de dood is opgeruimd netjes in de pul op het dressoir de dag zit in de knip fladdergons verlaten de geruchten appeltaart staat op de stoep thuisloos woont de witte waterroos het marmert aders blauwglans de tondeuze slikt eiderdons…

Doof nu het licht en sluit je ogen en vergeet de strijd. Jouw leven hier is omgevlogen, maar je liefde ja die blijft. En waar jij gaat zijn ze allemaal gelijk. De kleinste bloem is daar als de hoogste eik. Laat nu die laatste droom maar komen en wees voor het licht maar niet zo bang. Jouw nacht van vrede is gekomen, na een heel levenlang…

ouderwetse foto poederflits Meerstemmig kristallijn vlokkenkoor dwarrelt zangerig over het heikelkreunend hekje van het kerkhof Kou klappert zo duidelijk ik kan het zelfs niet meer bewijzen. Mijn vingers staan afgeleefd vastgezogen aan een ingevroren grafzerk. Hier ligt de Herinnering aan de zomers van ons leven. Ik ratel…

Wat gebeurt er als je dood bent, behalve dat je hart stopt met kloppen, je gevoel verdwijnt, je niet meer kan bewegen met je vingers en je tenen? Is ’t zéker dat je nergens meer van weet? Wat gebeurt er als je dood bent, de ‘ziel’ verdwijnt, waarheen? De geest stopt, ’t gevoel niet meer aanwezig? Maar wat gebeurt er als je dood bent?…

Hoor… de noordenwind roept kil mijn naam nog even en ik zal haar volgen waarheen de vlucht ook gaat nee, ik voel geen angst het leven was gelijk een bloem geknopt, ontloken, volle bloei maar nu vermoeid aan rusten toe dus laat ik mijn laatste adem wiegend over aarde dragen kus nog één keer al wat raakte voordat ik eeuwig slapen ga…

Een vogel, vleugels gereed Om te vliegen in vrijheid Zoals de vogel al weet: De zwaartekracht raakt haar kwijt Op de rand van de grens tussen... Het moment van jezelf vrijwillig laten vallen Denkend aan duizend kussen Die hun waarde verliezen in gewone getallen ...De grens tussen donkerzwart en zwart Er is geen weg terug naar morgen Alleen…

ik denk aan jou als ander denkwerk niet meer lukt één ogenblik treft als een bliksemschicht de splijtzwam in het hoofd het onkruid weggerukt toon je de kaalslag van mijn wereld in jouw tegenlicht…

Op die donkere dag bespraken we de kist, de kaarten en de cake Vandaag voert de stille tocht langs achteloos weggeworpen boerenhoeven langs verlaten erven waar geen zon schijnt en toch de schaduw heerst Traag stappend proberen we de einder, waar aarde en hemel raken, te ontlopen stemmen staken, een enkel gebaar volstaat in de najaarsstilte…

geen hand die naar je reikte geen wimper die bewoog slechts trilling van de tijd in alle stilte ben je over de grens gegaan alleen leegte…

Hoor eens lief, ik moet nu gaan ze kwamen al een paar keer kijken waar ik bleef, maar ik wilde nog voor even met je samen zijn vragen… deed ik het wel goed je weet wel, met de bloemen, de muziek, de kaart ikzelf vond het wel mooi en hoop dat alles ging zoals jij wilde tja, ik ga nu… maar ik moet je wel vertellen dat dit het…