Hoge appelbloesems wiegen losjes in wijde bolle kruinen waaronder kleine krentenbomen luchtig ademen uit hun stil vlammend wit de grote gaard vol zuchtjes is een kluwen flamingo's die op wil vliegen maar steeds laag boven de grond door zich heen blijft zweven blije verwondering geeft met opwekkende vragen en antwoord naar ieders zin.…

Traag daalt een bij op een struik bloemen. Vast en zeker, ongehinderd, louter zachtjes zoemen. Behoedzaam en trefzeker wordt zoet vocht ingenomen. Een ontzielde bloem blijft over, het is haar overkomen. Op naar het volgende wonder gesteund door welriekende geuren. In het schijnsel van de zon blijft het insect speuren. Zichtbaar…

Zij behoren aan de herfst en grote vazen met takken eikenblad die ogen trekken mijn tuin sterft reeds af accepteert geen chrysanten behalve dan de afvalbak als ook zij gestorven zijn…

De klimop klautert, klimt zo graag, zo veel wil ze omhoog ze loutert mijn luie deel, ze spoort me met haar kracht aan in te grijpen, haar te begrijpen want hoewel ik haar telkens snoei, aan haar nieuwe scheuten trek uit angst dat ze mijn bomen, struiken bedekt en wurgt, trekt zij 't zich niet aan, laat mij begaan en wortelt, klimt onbedaard…

ze is in volle bloei van knop tot wasdom blad na blad opent zich tot het hart zich toont donker tot lichtroze pronkt zij haar barok totdat zij gaat verwelken in een sierlijk sterven op tafel vormt zich een krans afscheid van haar schoonheid…

In de supermarkt stond je met je soortgenoten de koude grond zo op te fleuren dat ik wel stil naar je kijken moest. Bijna de donkerpaarse tulpen naast je, afgeprijsd, gekocht, hun droge kopjes hingen net teveel. Twee dagen later was jij afgeprijsd, je violet nog steeds zo fel, jouw knopjes klein en teer hingen nu gebogen neer. ‘k Nam…

hoe de laatste roos in de tuin tussen ‘t kleurend en vallend blad haar pure schoonheid nog even bewonderen laat hoe zij in regen en gure kou haar tere knopje boven water houdt, naar ik hoop niet al te snel verdwijnen zal hoe ik deze roos als zij het redt begin november in ‘n vaasje zet hoe zij dan naast die ene kaars tussen zacht…

mijn tuin kijkt mij verwijtend aan wat doe je nou waar blijf je nou elk jaar hetzelfde liedje alles laat ik op beloop uitgebloeide bloemen blijven vol met zaden hangen ik knip ze niet meer af 's morgens zie ik spinnenwebben nu ochtendnevel draalt tot zon haar mild verdrijft…

stram strak stijf in knop zwierig geurend volledig in balans doorgeschoten weg volgens velen niet te verhelen schoonheid nog even talmen met uitgebloeid zijn... een mensenhand snoeit knakt jouw stengels de afvalbak eindstation terminus tulpen niet uit…

De eertste flat vanaf de snelweg daar zal ik staan onze enige uitweg alles laten staan. Een flierefluiter staat buiten de lucht maakt high wie nog luistert. Er waant iets in de maan ochtend dauw maakt lauw hadt ze zich zo vergist. We doen maar wat maar maak! je borst alvast maar nat.…

De oeroude, onbedorven Schepping blij maar ingetogen mogen smaken... Bij stralende zonsopgang soezend waken tussen bosbessen vol dauwschittering. Even wil de vliedende schemering die vruchtjes en morgendruppels nog raken met haar afgedane wondertaken, brengt overal kleine bolle spiegeling. Reine vreugdetranen aan de struiken omsluiten schimmige…

De milde nacht geurt het verlaten veld toont zijn korte ontluiking gewekte teunisbloemen gaan langzaam open verlangen naar al wat door het duister waart naderbij zweeft en verdwijnt in hun wijde kelken dalen sterrenstralen neer als zachte degenstoten treffen diep _ bezingen het gewone gebeuren zich toe te vertrouwen aan welbekend…

Lokkend geld wil met de kweker kampen. Kwade en beminde sommen slaan elkaar: rukwinden door een verwarde bos haar geven het zakenhoofd vragende krampen. Uit de tuin stijgen witte avonddampen, maken de man leeg, zijn gedachten klaar! Hij ziet slechts een wiegende bloemenschaar, waar elfenvoetjes geruisloos op stampen. Die onzichtbare wezens…

wat voelt de struik als ik met snoeischaar drie van haar takken pluk in mijn kamer geuren mosterdgele pluimpjes van de toverhazelaar winterwolken jagen met de zon op een verdwaalde sneeuwbui die in het noorden dreigt…

Zal hartje winter weldra komen of zijn het spinsels,enkel dromen? Kou is dikwijls uitgebleven en regen uit de lucht verdreven Is 't verder af te wachten dat voorjaar de kou zal ontkrachten? We zullen kabbelen op de stroom in de hunkering van ieders droom Planten en bloemen zullen ontluiken en de bomen en de struiken 'n Verdwaald lieveheerstbeestje…

de vele regen bracht iets moois we zagen het in Dwingeloo dwalend door bossen en heide zagen wij de paarse pracht kochten ook nog een potje honing…

Het fluitekruid fluit langs sloten en in bermen bossen vol schermen omgeven door zwermen muggen, die dansen tot in de avond en nacht om dan te gaan schransen van hun maaltijd die wacht: jouw bloed en mijn bloed uit onze warme lijven een steek! Dus we wrijven over bulten die toch blijven jeuken, en ik pak een krant sla hard en zoek mijn…

(tanka) Varens in april liggen bruinverdord, warrig op het lentegras, beschutten hun nazaten, die, klein en teer, rechtop staan.…

geel gewimperd staan duizenden bruine ogen lonkend langs de weg…

Zit geluk in een bloemetje, zit ’t in een plantje, zit ’t in het gebaar, of zit ‘t ‘m in de grootte, verroest: een Klavertjes vier, ik tel mijn zegeningen en loop voor een bosje bloemen naar de bloemist.…