hij kwam ... in zelf-gecreëerde huid zelf-gekozen armoede als een lam tot slachting aangeduid hij bloedde uit liefde, hij had je lief die god in dat kind met die herders en zo nam het initiatief heeft je bemind tot in de dood ... en zo hij leeft, hij schreeuwt in een stal ‘t is hier plaats om te worden geboren tussen piek en…

onder de eeuwige sterren ligt het tere kind in stro vredig slapend in de voederbak een eeuwig zoete sleur van engelen herders en wijzen en ook nog een os en ezel tot het kindje zomaar wenend om deze gebroken wereld ons wakker schudt tranen in de heilige nacht voor doodarme miljoenen goddelijk bewogen verdriet leeft eeuwig in een stal…

Kronkelend zijn glibberige armen om het hart slaakte hij een laatste zucht toen Elias hem vedreef tot in het git zwart Ik hoor hem nog brullen “Dat God zo rein en zoet als bronne water niet zou bestaan” kwijnend in het zout waarin hij was vergaan De schelpjes en kraaltjes op de bodem liggen daar zo vredig in een lijn van hand…

De roosverrotte bladeren ondersteunen een ongemakkelijke sfeer. Ook dode geesten treden uit verslenste vogelnesten. Ook zij slaan en trekken bangelijk op de vlucht. Droombeeld. Wordt zacht versperd, kordaat afgeblokt. In de schuimende muur staat mergzacht ‘vrieskou’ gekalligrafeerd. Hij nadert, slurpt de glazige zon aan diggelen. Alles lijkt…

De dood is voor de dieren nooit een juk. Beschouw de poezen die tevreden spinnen: ze zullen geen hiernamaals ooit verzinnen. Hierover maakt geen enkel dier zich druk. De kerken, synagogen en moskeeën zijn steeds gebouwd, zo hoort men Tom beweren, voor mensen die de dood niet accepteren: religie is 't product van waanideeën. Besef van sterven…

tot het licht hebt Gij geroepen de sterren ontsteekt Gij in stilte U bent de cartograaf van hemel en aarde de zeeën in druppels verdeeld ebbe en vloed wachten op de dageraad mond op mond de eerste mens beademd Gij telt de tijd en de haren op mijn hoofd…

zwaar, het slijk van aneengeklit mensdom rottigheid, een immense brei van kwaad hij schoof er zijn schouders onder en droeg droeg door de dood striemen in zijn gezicht gruwelijk, onmenselijk van aanblik stootte door tot het licht trok uit zondig slib een nageslacht vrij zij aan wie niets is verteld zien kennen…

je aanraking vloeit mij aan als een tsunami van geluk pluk de wierook uit mijn kelk zodat de geuren opfleuren voor het raam van je heerlijke naam je vloeit mij aan, mijn god, als een elixir van leven beven de schaduwen van de wereld niet van angst hun vangst is onherroepelijk –geboeid tot de dood maar rood loopt je bloed mijn slagaders in…

Ik heb het altijd al pijnlijk gevonden: de manier waarop je je verbergt in eenzaamheid, maar wat kan ik eraan doen? Ongemerkt heb ik je ècht uit het oog verloren, je verdween gewoon: je sloot jezelf op in een hemel, een tombe. Hield je je maar meer met het leven bezig dan met de dood, dan had ik wellicht nu je hand vast willen houden…

Hij heeft ons niet belogen, die droeve kwelgeest toen hij sprak: "Er bestaat helemaal geen verbod, zij niet voor de hemelse wraak toch zo bevreesd, eet van de mooiste vruchten en wees als een god." Vandaag breken jongeren alle wegen open, ouderen doen wat hen jarenlang was ontzegd. Jonge meisjes laten witte paarden lopen over paden die hún…

Wees toch zo goed uw dienaar niet voorbij te gaan, drie mannen bij het eikenbos van Mamre, schud uw moede schoenen los, schuil in de schaduw van die tent van mij. Wat water wast het zand van woestenij en witte hitte weg - ik haal een gros fijn meel voor brood met boter en een tros van dadels bij gebraad en stoverij. Daar in het eikenbos…

Binnen klinkt het gezang devoot over zee, aarde en de wolken buiten zwerven als zigeunervolken de zwermen over plas en sloot Onder de gouden haan galmt het gebed ‘Uw wil geschiede en geef ons heden’ de vogels vluchten naar het verleden over hoeves, kerken en een torenflat Een dijk waakt over Wierums weiden God over mensen, vogels…

Ik blijf ze dragen: vage beelden van die vlucht met U, de dagen uit en hoog omhoog een windzucht door, de tijd bewoog niet meer,ik scheerde door de lucht en dan zo ver de wolken in, dat ik niet kan beschrijven hoe, verrezen in een boog de witte spitsen van een berg. Ik vloog en zoog zijn grootsheid op,kwam in de ban van watermassa’s die…

Twee miljoen mensen in een kale woestijn kunnen niet veertig jaar onzichtbaar zijn. Dan heb ik het niet eens over die zee. Vind je dit verhaal ergens anders: nee. Ik heb de soeko* gelijk afgebroken, mijn vinger als Mozes' staf opgestoken, heb met Pesach de matzes laten staan, op Sjabbes zelf de lichten aangedaan. Ik let niet op een koshjer…

Ik blijf ze dragen : vage beelden van die vlucht met U, de dagen uit en hoog omhoog een windzucht door, de tijd bewoog niet meer,ik scheerde door de lucht en dan zo ver de wolken in, dat ik niet kan beschrijven hoe, verrezen in een boog de witte spitsen van een berg. Ik vloog en zoog zijn grootsheid op, kwam in de ban van watermassa’s die…

die morgen toen U me meevoerde naar besneeuwde rotskolossen -krachtig kolkte het water neer- was U een bergmeer ik zwom ruggelings door ondoorgrondelijk donker diep gedragen -overdonderende hoogte boven viel over me heen- ik dreef in U en zong toen U later een handvat, een drinkpul was zei U : hou vast aan Mij ik…

onze steun aan de Dierenpartij kan niet biologisch genoeg zijn laten wij in alle nederigheid onze herkomst en wedergang als natuurlijke wezens van stoffelijke aard met pikken en spleten volgen geenszins vergeten om als schepselen te heten voor de blije vermenigvuldiging terug gaan tot gemeenschap geleid door de Herder om ons weids en…

Langs alle religieuze heirbanen schuifelen duizend voeten langzaam voort. Stappen klonteren samen tot lanen, één misstap laat de route onverstoord. Hekken leiden de eindeloze weg, voetzolen staan in het asfalt gebrand. De einder met de harteloze heg, scherppuntig op de ogen gericht, want onze verlossing moet zwaar bevochten; de blik standvastig…

Het ritme van de slaande vlegels dorst het graan ja klopt het koren vrij van kaf de zwoegers zwaaien zweten op dan af weer op weer af tot lost de zemelkorst het overbodig afval moet geschorst geschopt in vuur verbrand ja afgeschaft ruw op de harde dorsvloer afgestraft met slaande stoten dansend op de horst in diepe grond van je bestaan…

Als bevrijder aan een paal gebonden, met open wonden door slagen ontstaan. Zijn helende handen genageld aan een kruis tussen twee anderen uit het helse gespuis. Hij gaf zijn woord bleef ongestoord als verzoeningsteken over liefde spreken. Als ik mij afvraag waarom ik vandaag het danken vergat, voor 't brood dat ik at.…