Ik wil doorgronden dood en leven niet dadenloos maar staren in ’t verschiet en vonken zonder dat een sterveling het ziet, maar raken aan de grenzen van het niet, waar geest en stof op woorden samenkomen en paren in het baren van de tijd, waar lucht en vuur het ongevormde binnenstromen en, omgevormd, weer wijken in oneindigheid. Wie ben ik…

De sikkel slaat het staande koren, Heilige Geest, open Uw hand, deel ons de oogst van 't late land waarvoor het danklied wordt geboren. Wil met Uw adem ons omgeven, wij zijn gedoopt in Christus' dood als kinderen van wijn en brood, maak ons profeten voor het leven. Laat ziel en zinnen voor U branden en drijf ons met Uw vuurgloed aan,…

U treedt met macht de troonzaal binnen als overwinnaar in de strijd, een nieuwe toekomst gaat beginnen, Uw troon staat vast in eeuwigheid. Vanuit de hoge daalt Uw zegen, die als een schild ons leven dekt, Uw hand is, waar wij ons bewegen, machtig over ons uitgestrekt. Wil door Uw Geest ons hart beroeren, Uw Woord de monden uit doen gaan…

Een zee van lichtjes, koele ruimte, bloemen die de tolk zijn van de dank, weemoed die hier rondhangt in de stilte, vragen, twijfels, vroomheid ook, haastig even binnenlopen, kaarsje aan, een vluchtig kruis, of wat aarzelende stappen, weg uit al dat groot gedruis..., eventjes hier wat verpozen schuifelend met zware tas... Kinderogen die zacht…

ode aan de doden uit een ver verleden onder grijszwarte stenen kolossaal de gele brem verbergend naar God zoekend dwaalt hun ziel boven korrelig zand de hei kleurt paars hun aura verdwaasd hun geur kwijt zonder lichaam verdoold vechtend vol afkeer tegen verder verval leven is zolang geleden Hun eeuwige vraag waar…

De veerboten uit Tanger komen vaak op een warme, rode wind die de toga´s van de reizigers doet wapperen. Op de kade van Tarifa, waar wij met onrustige handen ons staren bedekken, dwarrelt zacht de vluchtige woestijn. Vanavond zullen de vuren aromatische geuren en licht verspreiden terwijl wij oude verhalen van kruisridders en Saracenen…

Uit een peilloze schacht van duisternis, een stilte als de wereld zo diep, golfden de eerste lichtstralen af en aan. Puls na puls stuwde U Uw geest de wereld in totdat de verten flonkerden van Uw bestaan. Zo schiep U ook ons als vrije geesten, als Uw kinderen, spelend en wandelend in Uw licht. Maar in het spoor van de Lichtdrager, voor zijn…

toen de maan gesmolten was legde zij de eerste steen bouwde een huis van tranen ze ging door de tunnel heen het bidden op boterbloemblaadjes in het gras bleef dag aan dag gelijk tot het graf haar ving met kleine siersteekjes over haar geweven doodskleed en nog weerkaatsten de uitgehouwen wanden zijn stem eloï, eloï, lema sabachtani…

Dit einde is het einde niet al is het graf verzegeld. Vrouwen zijn op weg met balsem en geur van voorjaarsbloemen. Een tuinman, bezig aan de heg groet onverwacht, en weet een naam te noemen. De steen al weggerold, de engelen gezeten. Wie had dit uit geloof geweten of zijn het beelden uit een droom? Reeds bloeit de levensboom en welt het…

soms voel je zover weg als ik je bij me draag de woorden die ik zeg blijken dan zo vaag hoe kan geluk groeien als pijn zo overheerst wanneer kunnen rode gladiolen bloeien als angst jou beheerst aanvaarden wie je bent is jezelf kennen vertrouwen op het goede is je echtheid erkennen laat maar gebeuren wat hoort de Geest doet…

Zij borgen weg maar verbeelding en liefde hielden in leven. Stille Zaterdag 2006…

toeven in uw licht is schaduw schuwen toch voel ik me zo vaak diep naar binnen gericht o ja, daar is de stilte gepaard aan liefde toch leidt die weg evenzeer naar kilte waar het hout zich kruist spijkert zich de adem zoals lijden en hoop mijn ziel bestuiven daar woon ik, mens, die ongevraagd in het aardse huist…

Bladerend in mijn oude dagboek kom ik je tegen. In kwetsbare woorden, als een gebed geschreven. Zo lees ik na jouw dood bewogen: “Eigenlijk geloof ik niets en twijfel ik aan alles, zelfs aan U. Maar soms, wanneer ik denk dat Gij waarachtig leeft. Dan denk ik, dat Gij liefde zijt en eenzaam, en dat in dezelfde wanhoop, Gij mij zoekt zoals…

Deze vrijdag – egyptische duisternis en vleugelslagen. 14 april 2006…

De steen is week geworden geen uur gewaakt en het nachtvuur dooft terwijl een oor nagloeit kust een haan de dageraad een keer of drie in de verte wordt al het kruishout gezaagd.…

verborgen holte baadt in licht open mond verbaasd gezicht duisternis treedt terug in licht steen gerold rock ‘n roll een engel lacht de morgen vol verbaasde vrouwen slaan op hol paasweesgegroet de ogen dicht voor zo veel hemel voor zo veel licht als de nacht voor het leven zwicht het leven ongelogen waarheid sterft niet meer…

een open einde in stille ontroering en gewijde stilte nemen wij afscheid voor het ontwaken is er een zachte en zoete rust het laatste zingen is een poort die langzaam dichtgaat in de doodse stilte is het nieuwe leven…

Op heterdaad betrapt, niet zo onschuldig, maar door de hoge heren aangeklaagd, gebracht bij Hem die enkel heel geduldig barmhartigheid steeds van ons allen vraagt... Wie werpt de eerste steen, wie velt een oordeel? Wie is zo zondeloos dat hij dit mag? De Heer schrijft in het zand: wie zoekt hier voordeel? Wie is veel beter dan wat hij daar…

door de muziek van het hart, de "ouverture" van de ziel, waarbij zinnesnaren trillen. en ik ver weg kan zien heb ik niet te willen als een draaiend wiel met zoemende tonen en zilverglanzende spaken ga ik door het heelal zonder van mijn plaats te geraken begeleid door schone klanken van een engelen partituur raakt dit het wonderlijke…

ooit opgevoed voor de rol plaatsbekleder op aarde volleerd te oordelen uit Zijn Naam een griezelrol waar ik uitviel op mijn twaalfde God bestaat niet als ontluist'rende regelgever een verzinsel uit voor machtswellust gister speelde ik vol verve toch die rol maar ik geef toe ook in spelvorm kan ik 'm nog steeds niet aan hij…