De poging zijn intellect te waarborgen Bracht een ‘leeg’ publiek en dit baart hem zorgen De muzikant heeft zijn snaren weten te stemmen De rest is een blokkade dat hem af doet remmen Succes probeert hij via hen te herleven Het talent dat hij zo graag door wil geven Echter de realiteit zet hem in een ander licht Wat rest op zijn schouders is…

rasse schreden terugkerend de indruk van gisteren, dag dagend herinnering de navelstreng ontworsteld lachend het leven tegemoet al die jaren toekomst naar een eenduidige dood ik vrees dat ik mijn sporen heb nagelaten…

Oude man, wellicht voelt u zich, tot uw dood, een part van die uit het zicht geraakte SS- mythe Wat blijft, ouwetje, flarden broos film- journaal, waarop u de paradepas afdrukt in de asresten van boeken en bundels Maar kantel eens uw verchroomde ogen, en zie dat 'n eindeloze rij wagons, met de woordenschat van spoorloze schrijvers…

ze staan weer te knipperen met zijn tweetjes op de kloof die beiden Rode Zee doen zijn hij links en zij rechts het centrum al lang voorbij werpen ze extra blikken naar de ander die daar wegdrijft ongekende hoogtepunten tegemoet spelen ze verdwaasd het spel van zichzelf dan maar behelpen het schaarse contact vandaag dat hen nog sporadisch…

Mijn enig kind; dood kind, bloot kind, kind dat er nooit is geweest. Dat zijn, wat je niet bent: godsend "Het ware zaad riep prompt, verraad! toen was het al te laat.." Van elk kind dat ik niet zal baren zal ik naam en bloed bewaren.…

De bout benaderde verliefd het moertje Ik draai me innig in je net zo lang Tot wij moervast zijn gelopen Als het even kan een leven lang De moer stelde zich aarzelend halfopen Ze was nog jeugdig best wel bang Zou ik met één zo’n bout gaan lopen En dat nog wel een leven lang? Ik blijf veel liever met mijn medemoeren Genieten van gevlei van…

hier sta ik dan, aan de rand van het wellustig papier, omgeven door vibrerend publiek, zoemend de vraag naar mijn hand en dan verzin ik onzinnig uitzinnig virtuele lijven, juichend bij elke sinistere hersenkronkel, kwade kwabben, pijnlijk pinnig ik dicht u de adder aan mijn borst, onderwijl de madeliefjes in wandeling afvragend in verwondering…

hangend tussen de schouders dient haar hoofd als uithangbord om iets te verkopen of asgrauwe bleekscheten te vertonen? het blijkt een belse ongesteldheid te zijn vol van schielijke darmdemonen zo een na trappist of zure wijn een die de vorige dag verlengt tot aan de kots nog voor het toilet en de realiteit hardhandig neerzet…

waren het zijn woorden die haar hebben verjaagd vraagt hij zich eenzaam af in de kilte van zijn huis waart zij niet meer rond beslaat de afwas in bergen de halve keuken, de andere helft bedolven onder radeloosheid van een man niets meer gewoon zijn oude lot opnieuw beschoor met de kracht van een oude beer voor deze heer geen eer meer…

Humor tot in het graf 't Bleef die dag somber zei de weerman op tv, de mist zo dicht, 't was bijna regen. Ik schreed met het doorweekte volk mee, geen woord teveel, er werd vooral gezwegen. Op 't kerkhof begraaft men niet overdekt, Bij regen houden de dames de parapluies omhoog, met het vocht dat uit de herenhoeden lekt blijft op een…

Je bewoog steeds al hoekig in een figuur die je verzon in een mankerend kind vind je jezelf uit, éénmaal of tot het geen pijn meer doet als de dagen korten valt er niet meer zo veel te tellen : aanraking is nodig leerde je het was een mooie gedachte, de laatste van die dag In je slaap vond je geen rust, ook lange nachten voelen de…

Gistermiddag deed ik het nog, maar ik had onmiddellijk spijt, vreemd gaan die dingen toch: de gewoonte raak je niet kwijt. Ik wil het heus wel bedwingen, maar je verslapt daarbij zo snel en dan, ja zo gaan die dingen, ach, u begrijpt het zeker wel. Zult u mij betrappen op heterdaad, stoor u niet teveel aan mijn gedrag, weet dat het niet…

langs lijnen Ik ben verdwaald tussen liefde en haat, zoveel wrok, dus ik haal uit zoveel pijn, dus ik bind in wroeging een lijn breekt tussen jou en mij ik verdwaal.…

oudejaarsavond is nog enkele verrotte bladeren opgezwiept door de oostenwind ijzig scherp een mes blinkend staal lemmet vol weemoed in mijn hart mijn stokkende adem op het scharnier der jaren roest en schilfers is het dorre riet in het spiegelwater verstilde kou en droog geruis een stervend land je uitademen witte dagen even in de…

We struinen door de straten van de eeuwenoude stad Je hebt je als een kat in mijn suède jas verstrengeld Ik zie hoe langs de oever van de donkerbruine gracht Een zwerver naar verloren schoenen hengelt De klodders mayonaise bij de frietkraam van je zus Die dit groots geluk allang had zien aankomen Ze heeft zelfs al een arsenaal aan bijnamen…

onbeschreven blad onbeschrijflijk kind in de moeder in de man eerlijk gezegd, zijt stille nu, mijn kind ongeletterd heb jij mij onnozel verpletterd ooit was ik deez' kleine mens nooit groot geworden is nu mijn wens toch wil ik mooi gaan…

Zwijgzaam in 't verdriet Waarnaar ik ooit heb verlangd Zie ik je naaktheid in 't niet Je glimlach in 't behang ..en komen de wolven der wroeging, 's nachts, als ik me op mijn allerbangst gewetenloos vergulzig aan jouw nakend paargedrang…

geduldig drijf ik woorden tot een zin en voel mij daarna schuldig en te min omdat de woorden scherper dan bedoeld pijnlijk kwetsend werden gevoeld door haar die ik nooit kwetsen mag omdat zij ooit in mij degene zag die zij volledig kon vertrouwen…

het wroegen beklijft zo aan mijn fysiek en verder dan diepe rimpels kan ik duiden vanuit mijn kruin tot in mijn geluidloos kermen getrokken groeven van spierloos eigen vuist weer en weer en weerom…

angst snoert de keel en kleurloos wordt de tijd lucht hapt naar spijt in snikken rauw gesmoord bitter is zout en drijft de wanhoop voort maar nu en nooit stolt dit bloedend hart of laat mij koud…