hoe mijn echtheid blijft bewaard staat vast als stelregel in schrift op mijn tegel ik schrijf ik als ik als ik iets verklaart zo samenvallen voldoet bijzonder waarbij ik in één geval uitzonder ik weet ook heus wel ik ben niet geheel goed snik deze ik-figuur dient gemeden om tweeërlei reden ze lijkt op dwangrijm plus dat niet ik…

:+)= :+)= :+)= :+)= dichten gaat vanzelf mijn grijze cellen bedenken tekst die ontstaat hoofdzaak :+)= :+)= :+)= :+)=…

-+-+-+-+- oogopslag meteen raak op slag verliefd niet meetbaar in procenten opslag x%x%x%x%…

geboren uit nooit geen hand die mij aanraakte geborgen uit de maagd van handen om mij de taal van liefde te leren woord voor woord…

clown heel grappig met rode fopneus is hij een kloon? dubbelganger…

hoe schreeuw je op papier zonder hoofdletters te gebruiken is het de kunst hem tussen de regels te plaatsen in eenvoudig wit of klad je de verfpotten leeg simultaan met het krassen van een pen en geeft hem kleur klinkt een gekleurde schreeuw harder dan wit schreeuwen kan of schrijf je gewoon schreeuw…

het verlangen naar taal om je verstaanbaar te maken je gevoelens te uiten in weergaloze woorden we zitten hier toch al te dikwijls om woorden verlegen -bovendien heb ik de illusie- 'het schrijven van 't ultieme gedicht al langgeleden opgegeven' dus probeer ik het alleen nog maar bij benadering wanneer ik daar weleens in de buurt…

soms ben ik behoorlijk slagvaardig dat maakt een ander aardig boos voor vaak onbepaalde poos het lijkt ook wel wat onaardig. echt, ik ben niet zo boosaardig hooguit soms wat grenzeloos corrigeer in overdose bedoel dat niet hovaardig. het is niet alleen loslippigheid, maar het meest nog ergernis over al die onverschilligheid dat ik iemand…

bijna rot woord betekent meestal pech behalve bij bijna dood geluk…

in een bos waar woorden zinnen naakte taal hemelsbreed gespreid en haar antwoorden geeft op mijn vragen en lachte naar bladeren die dreven op het water als zwarte vleugels van verdronken vlinders schreven ze daar op het bleke zonlicht woorden en waar werden ze vergeten? waar zijn die woorden, waar?…

poëzie is een dans van woorden rond een vuur van verbeelding schrijven uit de maalstroom van het leven het verbloemen van taal bloesems schetsen met een bleke pen en verspilde inkt gebruiken om rozen kwekend tussen wrede netels wraak te nemen op de lege wereld woorden zijn de balsem voor de ziel verstoten in gepleisterde strofen verzen…

houd hoop! bruine blokken opgestapeld keurig op een rij houthoop 27.04.03…

Regen genegen zwegen tegen wegen postuur dit uur met de montuur als een frituur met alweer de gastheer want veel meer dan zeer, meneer en waar? Daar? Raar. Klaar. verstrooide statistiek voltooide romantiek in het publiek sjiek!…

Ik pluk de woorden uit het heelal van alpha en beta, de appel valt niet ver aan mijn voeten ligt mijn verbeelding te dromen van de werkelijkheid. Ontelbare sterren brengen van verre kometen met passie in hun staart, hemelbrengers van inspiratie en creatie lichtmakende taal tot in de kraters van mijn hart.…

Witte vlinders vederlicht als tere vlammen rond het duister, ze zingen en ze dansen als bij nacht en droomgefluister maar niemand die hun lied verstaat en als de zon weer ondergaat gaan ook de vlinders vederlicht weer weg uit dit gedicht.…

met een handvol woorden loop ik richting zee ze borrelen in mijn handen maar ik sluit mijn vuisten stevig, zo stevig dat ze stikken zonder zuurstof aan de kust laat ik ze los zo dood als de pier waar ik net nog liep om levenslijnen te tellen dwarrelen ze in het schuim waar ze zinken zonder zinnige verbondenheid onbewogen staar ik…

Français beheerst ze minimaal maar bij het eerste cedille teken gaan mocht een boertje gondisch spreken haar douce dijen uit elkaar ook ik ken niet de taal vandaar maar eens in hun vandaal gekeken ik schraap mijn keel om schor te preken begin stotterend trotrottoir merde toutou non'dju miljaar daarop geeft zij subtiel een teken een hand…

gestrand ben ik in het alfabet van mijn woorden ik speel nog slechts met de laatste regel de laatste zin zal geen klank krijgen ondermaats stierven de laatste letters op de lippen van een kus…

als ik bij de eerste denk die gaat er in als koek zomaar uit een dooie hoek waarvan je niks verwacht nummer twee intens verkracht hindert bij het rijmen gooit de muze uit elkaar door onderling te lijmen derde diep zwartlokkend gat krullen krassen voorbestemd niets aan vast te knopen sta poëtisch in mijn hemd trek vier ledematen uit…

Soms kriebelt het ergens voel je een heftige drang tot kladders ophoesten de ene mens snottert mee een ander blèrt mogelijk hánd voor de mónd of laat zich preventief tegen-enten. Wat kan het schelen leuteren schijnt ook in de vingers te zitten al dan niet genetisch bepaald. Of het besmettelijk is werd nooit beschreven, alhoewel…