op het natte asfalt een foto in zakformaat de vrouw houdt het kind vast achter haar de man met een jongen aan zijn hand gestolde ernst in een zwart-wit ogenblik handreiking aan een verwaterd verleden…

zoals een weiland plotseling stilhoudt in een voorbijgaande trein vogelvrij, hersenspinsels die zowel wolkenloos als lucht zijn of een ongeplande aankomst een harde noot om te kraken door te dringen tot randmeren een voorbode van verleden jaar soms heb je een hamer nodig om bij het zachte vruchtvlees te geraken voorbij bestemming…

de bemoste steen oud en het zwerven moe borg de meanderende reis met het ijs in zijn stenen hart onverstoorbaar legde hij zich bij deze onvoorziene plek op de aarde neer één met zichzelf niet bang om te breken…

Je zou de korrels in de woestijn tellen Tot je adem geel kleurt Er is nog een gedeelte te gaan Dat als ‘leeg’ te boek staat Daarna zouden we gaan reizen Naar het uiteinde van stofwolken Het schijnt dat daar nieuwe sterren Ontstaan als dichtheid compact genoeg is Niemand die ons zou opmerken want Afstand is geduldiger dan vlees…

aan het einde van de dag is kakelbonte taal overbodig veel te verliezen maar niet alles van de alomvattende duisternis de schaarse woorden houden we teder bij elkaar de mooiste stukjes stilte van de levensboom bloeien aan het einde…

Ik kijk weer met blinde ogen, naar een wereld die verdwijnt. Ik luister opnieuw met dove oren, naar geluiden die verstommen. Wat is gebleven is geschiedenis. Ik kijk weer met open ogen, naar een wereld die ontstaat. Ik luister met gespitste oren, naar muziek die blijft. Getuigen van eeuwigheid zijn wij.…

-- toelichting van het gedicht is onderaan te vinden en is van toegevoegde waarde -- HET SONNET Een man wil vrouw en kind'ren niets onthouden. 't Dak van steen en daaglijks eten op de plank. Valt het hem wel, zegge hij God getrouw zijn dank, wetend dat weinig man het gunnen zoude. Zo tracht hij een leven op te bouwen tussen de pest,…

geduld is uit de gratie geraakt merk ik bij regelmaat wanneer ik een overweg passeer haast is blijkbaar een manier van leven geworden overmoed maakt valse helden en geeft en passant nog veel verdriet als je iemand er op aanspreekt is goede wil dikwijls aanwezig maar men heeft domweg de tijd niet om te investeren in het leven…

Bekend in deze stad in dit oord wijd en zijd Zijn arbeid verstild zijn bewegingen verstomd Hij, ambachtsman stokstijf beeld van ooit....... van toentertijd.…

mijn mond blies wolkjes in de winter ik liet het oude jaar voor wat het was dansende lichtvlekken lieten het dode achter diep boog ik voor de wind de aarde wilde me dragen mijn lichte voeten voelden de lente ze vonden ruimte in het ritme van de tijd…

Ik zie mezelf, herkauwend mijn verhaal, luisteren naar dat van een ander, die een nog boeiender verleden lijkt, en 'k helpen wil meer op te diepen te begrijpen. En van weer een ander, zijn, haar verhaal hoe lang of kort geleden wil ik weten hoe de dingen liepen ik zou elk leven willen horen de interpretaties, ernst, gradaties, variaties…

We hebben uitzicht... vanuit 't raam een vergezicht op 'n landschap ons nog onbekend Misschien... op weg, onderweg? naar heuveltop of dal? We kennen alleen de naam:2018.…

Straks is er weer een levensjaar voorbij, dingen die we deden of toch maar lieten, beleefden met elkaar, teleurgesteld of blij, verafschuwden, of stil van konden genieten. Handelingen die echt onbeduidend leken, iets dat je anders deed dan werd verwacht, maar later wellicht bepalend is gebleken: daarmee begon het of verzandde je kracht.…

drijvend over satijnen avonden proevend van herhaalde vrucht in een groen elzenbos, aan de pijnloze oever bij het boezemgemaal uit het zicht van aangeboren diepte met vlakke hand reikend naar de lucht nog één keer vragen, verzuchten als een speld in mijn stiltekathedraal geheugen dat ooit waarheid was de eerste woorden die ik las…

het moment bestaat uit zandkorrels ergens groeit mos op een boomstam het lijkt alsof we wachten er is niemand langsgekomen misschien later op de dag het heeft nog niet geschemerd als tussentijdse bestemming is je mond gevuld met smaak naar verre woorden voorlopig valt de deur in ‘t slot blijft een dag gelijk aan vertrek is de vlucht…

alles voltrekt onaf onder onafgewerkte tijd met zijn valse wimpers immer voortschrijdend knipperend en wij achterop hinkelend door het leven zonder houvast echter benevens de heipaal van de ambacht die we in ons bestaan gedreven hebben om wat tijd te ankeren en voor een paar stonden lijkt het alsof we weten waarmee we bezig zijn…

De maan was vol en zwaar drukkend ik kreeg geen verlichting geen slaap het huis kwam tot leven insomnia de klokken tikten de koffiezet tikte de planken op de bovenverdieping kraakten de boog van de keukenkraan keek me aan wees naar de vloer en nog dieper onder de grond ik hoorde het steunen van de aarde wellend duwend naar boven druppel…

in verleden tijd drongen zich hun zinnen van teloorgang op met een impliciet verwijt en ik spande mijn snaren naar opheffende klanken voor de kwetsende spijt verbuig nu tot verlangen met krullende lippen om vernieuwende tijd.…

Decemberlicht overgiet, rijkelijk, panden en gracht Het lijkt me van 'n ansicht misschien Anton Pieck? Naar boven blikkend aan de lucht te zien: 't aloude spel van wolk en wak schaduw en licht Hier, in woorden -ingelijst- van m'n gedicht.…

hoe groot de zee ook moge zijn in mijn schepping is ze toch de kleine trog in mijn waterige hand, ze herbeleeft het kruien van ijs en het schreien van de regen ik leerde haar kennen met kleine stapjes in de bruid van het zand - de bruidegom van mijn Wad - het feest der occulte bewegingen lifte mee op het deinen van haar wang eens zag ik…