wat verkrijgt de dood in zonden die weemoedig kwetsbaarheden raken, een gestalte zonder vlees het verlegt des krijgers moed en herrijst als duizend soldaten in mijn hand het verhardt zoals de stolsels die hersenen verkrampen en bleke delen het schaambeen markeren met een oud medaillon het verstijft en verteert en reïncarneert in goddelijke…

heel en niet half half en niet een tiende houd me vast zegt het moment, laat me niet vallen verdrinkend in de tijd klinkt zijn echo na in eeuwigheid dringend wil de druppel die voortdurend in de stroom vergaat gezien gehoord worden, nogmaals, dat voortdurend sterven bevalt me niet, wendt het moment zich een korte stonde tot de wind het…

dit is van willen het begin de spin heeft haar web gesponnen en zit er doodstil middenin het grote wachten is begonnen mij schiet nu even niets te binnen we wachten wel de spin en ik zij op haar prooi en ik op zinnen wij vangen duur in ogenblik een zwerm zwaluwen in het zwerk zwiert rond de toren van de kerk mij prikt een mug,er krassen…

kleur spreekt samen in kalk een portret uit duizenden een steunpilaar, zeg maar balk woorden doen deze wereld duizelen selenietsplinter in m`n vinger en de korst sluit lucht af een najaarsblad blijft een beginner maar nooit begonnen. laf raadzaam als schaatsen op een ijsbaan, en maar lachen je kan dit nergens plaatsen ondoordachtbaar…

het septembert, de kroeg in mijn hart sluit de zomer en serveert slechts nog brak water – het sterven nadert en de zon sluit langzaam haar poort, het vlees dat de vrucht droeg is nu rijp aan bederf en geurt naar ontboezemingen uit een herfstig verleden trage kruinen dragen de wind en spreken regens en stormen uit over deze haatdragende vlakte…

als langzaam de reis begint je afdaalt in je verloren gewaande jeugd komt het ontwaken bij iedere herinnering en ruik je het gras waartussen je lag met de helden uit je nagespeelde avontuur met op de achtergrond de murmelende rijksweg als een zich met water vullende beek de hoge pluimen van de suikerfabriek in Puttershoek het glimmen…

Tijden om terug te kijken. Tijden om vooruit te denken. Hoe verder je naar achteren kunt kijken, hoe verder je naar voren zult zien. Tegenslagen, als een val in het diepe. Uitdagingen, als de hoogste berg beklimmen. Geven alsof je de rijkste op aarde bent. Ontvangen alsof je erop gewacht hebt. Vergeven als God doet. Haten als…

Hoe lang kan een halfuur duren? Het duurt nu al meer dan een jaar. Het zit in het vat dus het zal niet verzuren, Maar ook in dat vat wordt het meer dan halfgaar. Vooruit kruipt de tijd die daarna is vervlogen, Zo traag als een slak maar zo snel als de wind. Alsof de tijd wordt verdraaid en verbogen, Zo ben je de grijsaard die terugdenkt aan…

Dwarrelzacht je vlucht weg uit het schemerparadijs waar de dingen zijn zoals ze zijn de lelie dorstig in de dromerige regen de avond blauw van verte en verdriet en de onbekende die wacht op de klanken van een nieuw jaargetij.…

Zilveren tranen rapen geboren woorden verbreken gedachten achter beslagen raam daar tekent hij haar lichaam in verbolgen lijnen geurend naar lavendel in late zomerzon nimmer de zijne beminde zij en werd zij bemind maar nimmer was zij de zijne hij verjaagt een eenzame vlinder…

bij terugkeer aan het meer graast onrust ben ik wankel onbewoonbaar en verjaag een vlinder wie mij zich herinnert liegt of is gebrandmerkt lacht de wind ik haal mijn schouders op en kerf hun namen in de banken aan het meer eerder je gezicht warm je huid niemand die ons herkent als de stad wakker wordt en licht gelooft wandel ik als…

Vader Tijd is de weg kwijt, niet zo vreemd als je bedenkt dat de mens het nodig vindt, een Zomer,- en Wintertijd klok in te stellen, en Moeder Aarde is het geheel met hem eens, ze laat dit merken door haar grondvesten te laten schudden, haar water te laten overvloeien en niemand wordt wakker!…

willoos mooie dageraad zuchtende dag begint licht uw licht verraad bemind en onbemind hoe moede zo uw benen welk nopen los van mij nederliggen laten wenen nacht laat rusten zij opzij…

al zou ik willen mijmeren dan nog zou mijn tongbeen zich vergruizen en me verstikken daar de wereld niet meer ademt, zelfs niet meer ontplooit en haar blaas leegt in mijn hand ik als figuurlijk en mijn evenbeeld de liturgie van vrome schapen zalven de wetenschap dat het bebouwde, het ongenuanceerde zich telkens vergrijpt aan halve waarheden…

Een Fries met dansende vrouwen Gedreven door verdriet Doorgaans oprecht, te ver- trouwen Om wereld, toekomst mee op te bouwen Waarom signaleerde destijds 't ruimteschip geen signalen? (27 september 1990)…

ontdek de hemel in het licht van weten sla de trom om de oren van staal nog nooit zo lekker gegeten in jouw onmogelijke omhaal van taal recht is de bocht in tuinstad vuur uit water dat vliegt op slag ruig onder rokken als dat weert waar vind je deze eigenwijze lach als zes negen blijkt te zijn in bossen vol seringen van geluid lijd dan…

In het huis van toen troostte ik mijn levende dode met de dood van haar geliefde die nu nog leeft zolang dromen duren gelden andere regels de doden van gisteren leven onveranderd voort alsof gisteren vandaag is tijd slechts een andere kamer of er na dit leven een ander zal zijn is nog verborgen in de toekomst in elk geval is het…

Tweehonderd jaar geleden Ben ik geboren Of was het honderd misschien - De tel ben ik allang verloren Opgevoed met Het gedachtegoed Van rond 1860 of zo Van recentere datum Heb ik qua gedachten Niets meer overgehouden Dan alleen liefde Liefde alleen Liefde die is van alle tijd En ik, ikzelf, heb ongezien En onopgemerkt geleefd…

Hele dagen staat hij daar onbewogen met een hand voor z’n ogen op de punt van het havenhoofd staart in de verte naar de zee die hij eens levendig bedwong nu alleen nog stil observeert een tijdlang ga ik naast hem staan staar mee naar de nu zo kalme zee met alle gedachten op oneindig zijn we even twee standbeelden…

Houten kruis gekanteld Tegen een stenen schuur Knuffels, kaarsen, bloemen Herinnering aan een noodlottig uur Het lijden van nu en van de eeuwigheid Bij elkaar gebracht in de tijd ----------------------------------------------- In Memoriam Kees-Jan Dusseljee die in nieuwjaarsnacht door een eigen gemaakte vuurwerkbom om het leven kwam…