Had ze toestemming moeten geven had ze koppig nee gezegd had ze alle buren heel gedreven alles tien keer uitgelegd? dat ze zo ontworpen waren als een éénheid, door één man in één tijd, begin vijftiger jaren dat je daar niet zó in breken kan had ze een aktiegroep gevormd “laat de huizen prachtig blijven” had ze het stadhuis bestormd had…

Soms krijg je zomaar in het heden een stukje van weleer te zien. Iets wat je lief was ooit, misschien of wat je liever had vermeden. De tijd lijkt omgekeerd vergleden. Al duurt het maar een tel of tien, het eens geziene weer te zien, is als herdoen wat wij al deden. Of is wat toen zich openbaarde niets meer dan slechts de tirannie, de…

tik tik tik onverdroten graf tik tik tik het lijkt langzaam maar de wijzers lopen in een draf naar de tijd in vergetelheid en dan val ik in slaap aan de tafel waar mijn moeder eens zat tik tik tik mijn moeder en ik…

Zacht paars randt de ijlblauwe avondlucht, waar al het eerste twinkellichtje draalt, geeft het bos koele huivering, die verhaalt van het pas ontwaakte bomengerucht. Schimmige armen zwaaien met lichte zucht; verlangen ruist voort, tot het vredig daalt. Lang verdwenen tijd wordt teruggehaald door het duister, dat schuchter hierheen vlucht.…

Op de strenge diepzeebodem door beschermend duister omgeven ligt al honderd jaren het wrak van de Titanic zijn boeg en wanden slapen dof _ bruingekleurd grillig en verweerd door onoverwinnelijke vraatzucht van ontelbare dwergplantjes daarbinnen verblijft het gebeente van zeelui en reizigers die een verborgen graf kregen dat sterke herinnering…

er ging veel behang over oude lagen zodat het vertrek merkbaar krapper leek groei van jaren camoufleerde de kleurloosheid van het verval alles werd anders de tijd mocht geen naam hebben maar kreeg het wel…

Schrijf mij een boek vol jeugdige herinneringen de rode step vooraan noem geen namen of plaatsen ik zal ze niet herkennen leg linoleum vast in mooie marmerwoorden rieten tegels in huiskamergesprekken de suitedeuren glas-in-lood geef pagina’s de ruimte voor af te zetten voeten in putdeksel slalom laat knerpend grind, de sloppen…

Meer dan twintig jaar geleden zat ze daar al twintig jaar misschien liet ze een stoel bekleden of verplaatste er een kandelaar nee ze was niet erg gesleten al was ze verder uitgedijd want naast zitten wou ze eten altijd was het etenstijd ze heeft me daar voorbij zien lopen een doos gebakjes en een vent ze groette niet, hoe kon ik hopen…

Zomaar, op een donderdag ik hoefde enkel toe te geven werd ik, half bewust, als hij toverslag het verleden ingedreven het was niet nodig dat ik zocht ik wist hoe er te komen toch liep de weg bij elke bocht heel anders in mijn dromen ik stapte uit, niet ver vanwaar ik heen wou gaan verbijsterd bleef ik daar minuten staan ik kende…

Zomaar, op een donderdag ik hoefde enkel toe te geven werd ik, half bewust, als hij toverslag het verleden ingedreven het was niet nodig dat ik zocht ik wist hoe er te komen toch liep de weg bij elke bocht heel anders in mijn dromen ik stapte uit, niet ver vanwaar ik heen wou gaan verbijsterd bleef ik daar minuten staan ik kende…

Traag glijdend omringd door duister Berust ik zuchtend in het feit Dat de tijd zijn sporen nalaat Is dit dan vertraagzaamheid…

er gingen heel wat jaarringen aan vooraf als cirkelgangen in de tijd wat er groeide was het hout van jonge loot tot middelbaar en oud...…

Verborgen in vergetelheid Gekleurd door tijd Ligt het schrift tientallen jaren Stof en vuiligheid te vergaren Het kind ooit vol enthousiasme Krijgt nooit meer een schrijvers orgasme…

gisteren zag ik de groene ogen van mijn moeder weer, nog altijd onbewogen achter glas dat elk moment kon barsten ze rook naar gekookte was het moet maandag zijn geweest vader keek naar haar gezicht, strak als de lijnen op het bleekveld moeder zei dat hij op moest schieten werk gaat voor, kom, was uitwringen haar wijzende vinger blind…

haast is een haastig gedicht zonder einde de amechtige woordenstroom die als een heel lange goederentrein zijn weg zoekt naar verre bestemming tevergeefs echter het doel blijkt onbereikbaar het verlegt telkens zijn grenzen zoals bij mij de haargrens bij het ouder worden…

Daar op de rand van de tijd Waar de muur doorbroken is En langzaam zichtbaar wordt Dat de tijd gebroken is Op de rand van de muur Staat de laatste van de tijd De enige die nog over is Een laatste tel en dan de stilte Een kostbaar moment Waarop de tijd weg tikt Op de rand van de tijd Ligt de bevrijding te wachten Totdat het licht gaat schijnen…

M’n voetspoor loopt oneindig dood, met achter me een gouden eeuw en voor me grijnzend, grauw en groot woestijn van louter lege sneeuw, die ik in stilte toch bemin hoezeer ik ook iets anders schreeuw. In leegte vind ik doel en zin. Er zit een vorm van schoonheid in.…

Het wit van oude strenge vorsten uit die jaren van lang gelee. Oh, wat kan ik daar naar dorsten, houten schaatsen en een arreslee. Het krakend riet rondom de plas draagt z'n dik berijpte kragen. De lucht gevuld met ijl gekras. ‘k Hoor de ijzers ritmisch klagen. Oude vrouwen sprokkelen hout. Takkenbossen krommen hun rug en baaien rokken…

met de haast van hen die de trein nog willen halen met de vermoeidheid van oude gedichten-schrijvers met een naar coma riekende slaap van iemand die zich tegoed deed aan alcoholische versnaperingen met de berusting van hen die op hoge leeftijd eindelijk de eeuwige rust vinden zo zal het gaan je betrapt jezelf op onrust en weet maar…

enkel de winterzon die naar binnen sijpelt de tafel en kast met ‘n zijden glans bekleedt louter ‘t huiselijk getik van de oude pendule die de tijd meer ruimte geeft, de uren lichter en wat langer duren laat alsof er niets meer bestaat noch telt dan dit ene verstillend moment dat ook mij omhult zo roerloos omvat terwijl mijn pen op…